Τελευταία σελίδα αριστερά

Άνοιξη… να σου υπενθυμίζει μέσα σ’ αυτό τον πανικό, ότι η ζωή είναι στο επόμενο βήμα, να σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές,που σε νανουρίζουν, με αρώματα και να σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο. Θα που πείτε, εν μέσω καταιγίδας, εσύ ντύθηκες με ασπρόρουχα του καλοκαιριού,άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια και έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά. Για να απαιτήσει το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμεί. Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη  διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες,   δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν  θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή.  Και πάλι απ’ την αρχή. Ζούμε μια ενδιαφέρουσα περίοδ...

Έληξε η απεργία των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε.   Στα έτσι και αλλιώς κακά νέα, θα προστεθεί    ο   γνωστός δραματικός   τόνος , για να μαυρίσει   ακόμα περισσότερο τις μαύρες μέρες που ζει η ελληνική κοινωνία. Και πρόσθετα   προληπτικά μέτρα για να ενεργοποιούνται χωρίς πολλά πολλά, σε περιπτώση που δεν πιάσουμε   (και δεν θα πιάσουμε) του δημοσιονομικούς στόχους,   τα επόμενα δύο χρόνια. Για να συνεχιστεί η κατοχή εσαεί Έχουμε κουραστεί. Ζούμε μια συνεχή επανάληψη χρόνια τώρα, που το μόνο που κάνει είναι   να προσθέτει βάρος σε ένα σταυρό, που δεν σηκώνεται με «καμία παναγία»   Για την αριστερά που βρέθηκε στην εξουσία, από την απελπισία του ελληνικού λαού, το μόνο που μπορώ να πω: «Δεν είναι αυτή η αριστερά μας»     Δεν ζητήσαμε την μεγάλη επανάσταση,   αλλά   όχι ούτε ένα βήμα, αντίστασης, μια     αξιοπρεπή στάση. Ένα Όχι, έτσι για την τιμή   των όπλων. Όταν ονειρευόμαστε αντίσταση ...