Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Στροφή επί τόπου ... εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεωκοπίας

Άνοιξη… να σου υπενθυμίζει μέσα σ’ αυτό τον πανικό, ότι η ζωή είναι στο επόμενο βήμα, να σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές,που σε νανουρίζουν, με αρώματα και να σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο. Θα που πείτε, εν μέσω καταιγίδας, εσύ ντύθηκες με ασπρόρουχα του καλοκαιριού,άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια και έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής;
Για να αντέξει που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά. Για να απαιτήσει το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμεί.
Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη  διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες,  δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν  θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή.  Και πάλι απ’ την αρχή.



Ζούμε μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Πριν τελειώσει, που θα τελειώσει σύντομα, έχει αξία να αποθεώνουμε την κάθε στιγμή της. Δεν έχουμε κάθε φορά την ευκαιρία, να περνάμε τόσο δύσκολα.  Τα ήσυχα χρόνια μας νανούριζαν και έτσι έφευγαν  δεκαετίες χωρίς να έχουμε κάτι  να ιστορίσουμε. Οι αφηγήσεις, μια ευθεία, με τη ρουτίνα της καθημερινότητας  να αποτελεί  κίνδυνο ψυχολογικών διαταραχών,  ενώ σήμερα… Μια καταστροφή και μάλιστα όχι από φυσικά αίτια, είναι αρκετή για να αποκτήσει ο χρόνος υπόσταση, το κάθε δευτερόλεπτο αξία. Το έχουμε παρατηρήσει άλλωστε και σε προσωπικές δυσκολίες, δεν περνούν οι ώρες, αργούν οι νύχτες να ξημερώσουν.
Πάντα έτσι συμβαίνει.  Μπορεί ο χρόνος να έχει αναγγείλει την Άνοιξη,  ο χειμώνας  όμως  επιμένει να δηλώνει την παρουσία του. Άνοιξη  συννεφιασμένη. Άνοιξη όμως.
Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση , δεν είναι που πτωχεύσαμε, είναι η ένδεια συναισθημάτων, η απογύμνωση του μέσα μας, η υποτίμηση του πλούτου της ψυχής μας, η υπερτίμηση των χρεών που μετριούνται με χαρτονομίσματα. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μη χρωστάμε.
Στα αδιέξοδα των εικονικών λεωφόρων, στροφή επιτόπου, υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε ασφαλή σημεία εκεί που ο πλούτος δεν μετριέται, εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας.
Καλή  ανάσταση !






Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Δεν είναι αυτή η αριστερά μας



Έληξε η απεργία των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε.  Στα έτσι και αλλιώς κακά νέα, θα προστεθεί   ο  γνωστός δραματικός  τόνος , για να μαυρίσει  ακόμα περισσότερο τις μαύρες μέρες που ζει η ελληνική κοινωνία. Και πρόσθετα  προληπτικά μέτρα για να ενεργοποιούνται χωρίς πολλά πολλά, σε περιπτώση που δεν πιάσουμε  (και δεν θα πιάσουμε) του δημοσιονομικούς στόχους,  τα επόμενα δύο χρόνια. Για να συνεχιστεί η κατοχή εσαεί
Έχουμε κουραστεί. Ζούμε μια συνεχή επανάληψη χρόνια τώρα, που το μόνο που κάνει είναι  να προσθέτει βάρος σε ένα σταυρό, που δεν σηκώνεται με «καμία παναγία»  


Για την αριστερά που βρέθηκε στην εξουσία, από την απελπισία του ελληνικού λαού, το μόνο που μπορώ να πω: «Δεν είναι αυτή η αριστερά μας»   Δεν ζητήσαμε την μεγάλη επανάσταση,  αλλά  όχι ούτε ένα βήμα, αντίστασης, μια   αξιοπρεπή στάση. Ένα Όχι, έτσι για την τιμή  των όπλων. Όταν ονειρευόμαστε αντίσταση απέναντι στο σκληρό νεοφιλελευθερισμό ποτέ δεν φανταστήκαμε  ότι η  «δεύτερη  φορά αριστερά» θα επιβεβαίωνε   αυτό που είπε κάποτε Ανιέλι , ότι «ο  Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά, γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τούς κανόνες του ανέξοδα». Δεν έχουν καταλάβει αυτοί που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία  ότι τον κόσμο δεν τον αφορούν τα ψεύτικα τα λόγια τους, αλλά η ζωή του.  Και τη ζωή  την έχουν κάνει κόλαση.  Μέρες που είναι γυρίζω πίσω να δω τι έχει αλλάξει και τίποτα δεν άλλαξε. Στην ίδια θέση αιωρούμαι. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας,  προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση.  Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες,  σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιές ανάσες.  Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε Μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε Κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησού ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζουν το σώμα ακαριαία. Αυτή η τόσο σιγανή φωνή ας πούμε στο τηλέφωνο, ήταν έγνοια ή προδοσία; Ο Ιούδας είναι ρόλος γι αυτό και πήρε τόσα πολλά ονόματα προϊόντος του χρόνου. Η προδοσία όμως είναι έργο, είναι πράξη. Δεν αλλάζει όνομα υφή και πικρή γεύση.  Και είναι στην καθημερινότητα μας η πιο συχνή συνήθως επικάλυψη των πάσης φύσεως σχέσεων» .
Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...