Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτός ο πληθυντικός, της ανάληψης ευθυνών, που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει», έχω την αίσθηση ότι αποτελεί την πιο χρησιμοποιημένη αχρείαστη φράση, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. «Φταίμε όλοι», μια φράση καραμέλα που ξορκίζει τις ατομικές ευθύνες και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει κανείς. Κάπως έτσι τα προβλήματα γίνονται μνημεία. Συνεχίζονται οξύνονται και προσφέρουν αφορμές για σχολιασμό. «Φταίμε όλοι για την κατάντια αυτού του τόπου». Να το δεχτώ. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πως με αυτό το ισοπεδωτικό πληθυντικό του τίποτα, θα μπορέσουμε να δώσουμε κάποια λύση. Ο καθένας που ξεστομίζει αυτή τη φράση, αυτόματα εξαιρεί τον εαυτό του από την ευθύνες, αν προσθέσουμε τις εξαιρέσεις, θα πρέπει να ψάξουμε σε άλλες πολιτείες, ή καλλίτερα σε άλλους πλανήτες τους ένοχους. Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να τα ρίχνουμε όλα στο βαθύ λάκκο του πληθυντικού, οι νύχτες θα μας περιμένουν, από δω και πέρα, για να θυμηθούμε και την Κική Δημουλά. Αυτήν είχα στο μυαλό πριν ξεκινήσω, αλλά βλέπετε ο ...

Δεν πρόφτασε να ζεσταθεί στη θέση του, το χθεσινό κείμενο και ήρθε η απάντηση της Ελένης, υπό μορφή σχολίου, αλλά και ανάρτησης στη δική της ηλεκτρονική σελίδα. Αυτές τις τελευταίες ήμερες του Αυγούστου, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες γι’ αυτό το πάρε δώσε. Αραιά και που, σταθερά όμως μέσα στο χρόνο, σαν κάποιο ένστικτο να μας καθοδηγεί ανταλλάσσουμε τα σημάδια μας. Αυτά τα σημάδια που υπογραμμίζουν την κοινή μας πορεία και επιβεβαιώνουν, πως και μέσα στο μαύρο ξέρουμε να ζωγραφίζουμε με όλα εκείνα τα χρώματα, που μπορεί να φανταστείτε και με αυτά που δεν φαντάζεστε. Το κάνω με την βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι. «Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε», ναι, Βολταίρος. Αλλά το πήραμε αψήφιστα φερόμενοι ωσεί Θεοί. Η ασθένεια του Δυτικού ανθρώπου. Το σύγχρονο Δράμα, Βαθιά Υπαρξιακό και αβάσταχτο, το συνειδητοποιείς διαβάζοντας τον τελευταίο Ροθ, το περιγράφει ως τα έγκατα στην «Ταπείνωση» με τρόπο αριστουργηματικά τραγικό. «Ήταν όλα τυχαία, Τζέρι, τυχαίο που μο...

Με την φίλη μου την Ελένη τη Γκίκα, αν και μακριά ο ένας απ’ τον άλλο, μας πετυχαίνουν κάποιοι μήνες στο «δόξα πατρί». Μας βρίσκουν οι αγέρηδες και μας στριφογυρίζουν, μας διαπερνούν οι εποχές, αφήνοντας η καθεμιά από ένα κοινό σημάδι που τον δείχνουμε με έκπληξη όταν τυχαίνει να συναντηθούμε. «Και συ το ίδιο; Και είναι το ίδιο. Το παρακάτω κείμενο είναι το ίδιο με άλλες λέξεις. Με τα ίδια αισθήματα και κάτω από το βάρος, που μας προκαλεί η κοινή ασθένεια (Α.Υ.Α), Άτομα Υπεραισθητηριακής Αντίληψης ή άλλως Σύνδρομο Αρωγής. «Μάθε να ξεχνάς» και «Θα πρέπει να θυμηθείς για να μπορέσεις, τελικά, να ξεχάσεις». Για όλα φταίει ο Αύγουστος ή μάλλον ο χρόνος που διαστέλλεται υπέρ μας ή σε βάρος μας, πάντοτε τέτοια εποχή. Άλλοι, όπου φύγει φύγει, γιατί έτσι πρέπει, άλλοι, μονάχα τώρα κλείνει η επιχείρηση, κι άλλοι, στο σπίτι τελώντας εν αδεία, θέλοντας και μη. Σε μια Αθήνα κούκλα, εάν δεν φοβάσαι φυσικά τη μοναξιά. Ακόμα κι εκεί που μένω το βουνό γίνεται πιο βουνό, οι δρόμοι ατέλειωτοι κι ...

Θα μπορούσε όλος αυτός ο χρόνος, μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου, να αξιοποιηθεί. Θα μπορούσε, γιατί όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα χαραμίζεται σε αναζήτηση προσώπων, που θα ηγηθούν, αυτών που θα πλαισιώσουν και πάνω από όλα σε άγρα πελατών. Τα προγράμματα που θα ακολουθήσουν, εκθέσεις ιδεών στην ουσία, θα αποτελέσουν το πρόσχημα. Κανείς δεν τα πιστεύει και περισσότερο αυτοί που τα συντάσσουν. Τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία, αν αποτελούσαν συνέχεια του παρελθόντος. Ο «Καλλικράτης» όμως έχει διαφορετική γνώμη, Ο Δήμος Κερκυραίων είναι πλέον όλο το νησί και από την κορυφή του φρουρίου δεν φαίνεται ο Κάβος και το Σιδάρι. Αυτοί που βλέπουν πέρα από τις εκλογές αντιλαμβάνονται το βαθμό δυσκολίας που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Πως και πότε θα βρει τον βηματισμό του ένας τεράστιος οργανισμός, όταν μέχρι σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν τον νόμο «Καλλικράτη»; Και αυτό είναι το λιγότερο, αφού κανείς δεν έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με την εφαρμογή του. Φανταστείτε όλες τις ΔΕΥΑ του Νομ...

Αν η 15η είναι το σημείο μηδέν, η 16η δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από αφετηρία. Από σήμερα θα αρχίσω, κόντρα στο ελληνικό έθιμο που παρατείνει το χρόνο της γιορτής και το «μετά εορτής» κρατάει συνήθως μια εβδομάδα. «Δημοτικές εκλογές σε επίπεδο δημοτικού» είχε επισημάνει πολύ εύστοχα παλαιοτέρα, ο «Καιρός» της «Ελευθεροτυπίας». Θυμάστε που σας έλεγα για τους χαμένους Σεπτέμβρηδες, κοντά είναι, αυτές τις μέρες θυσιάσουμε τις λέξεις. Η ενότητα, η πρόοδος, η ανάπτυξη, και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη των υποψηφίων και λειώνουν από το πιπίλισμα. Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση. Είναι ο ήχος που βγαίνει, παραμορφωμένος από φωνές υποψηφίων που δεν έχουν μάθει να προφέρουν άγνωστες γι’ αυτούς λέξεις. Ο λόγος δεν είναι ξένος με την ψυχή, και όταν βγαίνει ξεψυχισμένος δεν μπορεί να μας αγγίξει. Αυτήν την περίοδο, που τα προβλήματα βγαίνουν στην επιφά...