Σάββατο 22 Απριλίου 2017

«Η αρρώστια του ονείρου» και η μαγεία της γραφής

Η Κέρκυρα έχει και καλές ειδήσεις. Το τελευταίο βιβλίο του Σπύρου Σίγμα, «Η αρρώστια του ονείρου», έρχεται να προστεθεί στο κομμάτι εκείνο της άλλης Κέρκυρας.   Της Κέρκυρας, που στο περιθώριο της γκρίνιας  και της μιζέριας δημιουργεί...  Η αναφορά μου σε ένα βιβλίο, πηγάζει από τον ενθουσιασμό ενός αναγνώστη, που βρέθηκε συνεπιβάτης του γιατρού, ήρωα του βιβλίου,  του γιατρού που είναι όλοι οι ήρωες  μαζί,   σ’  αυτό το απίθανο ταξίδι του ονείρου. Ταξίδεψα με τον Τιτανικό και δεν βυθίστηκα, απεναντίας το έζησα όλο το ταξίδι, με τις αισθήσεις μου παρούσες.
Αυτό είναι η μαγεία της γραφής, να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, τη συγκεχυμένη, την ανασφαλή, τη γεμάτη ερωτηματικά… και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα.
Εγώ δεν έχω τι να πω, δεν  είμαι ειδικός για να κρίνω,  μόνο να αισθανθώ μπορώ. Μόνο να συναντηθώ όχι στο κίνητρο, όχι στη γέννηση, σε ένα αποτέλεσμα προσαρμοσμένο στο δικό μου μπόι. 
Εκείνοι που δημιουργούν έχουν από τη φύση τους μια τάση να κρύβονται. Ίσως γιατί γνωρίζουν τη σκληρότητα του ανεπίδοτου αισθήματος.
Ο κόσμος του συγγραφέα είναι κόσμος μας. Οι λέξεις του, γίνονται ζωγραφιές, γεμίζουν τις αισθήσεις από χρώματα και αρώματα.  Η κόκκινη Καίτη, η  κίτρινη  Τζένη, η λουλακί Κλειώ.  Από κάθε σελίδα του βιβλίου  ξεπηδά και μια αντανάκλαση χρωμάτων. Το βιβλίο φωτίζεται και μας φωτίζει.
Μας άναψε φωτιές ο Σπύρος Σίγμα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του συμπατριώτη μας  γιατρού Σπύρου Σαμοίλη), μας κάλεσε στον κόσμο του να κάνουμε ένα γύρο, να καθίσουμε να κλάψουμε, να γελάσουμε,  να γευματίσουμε μαζί του,  να τραγουδήσουμε, να ζήσουμε εν τέλει.
Κάθε κομμάτι από το τελευταίο  βιβλίο του συγγραφέα,  έχει και από ένα σπέρμα  πόνου, και προβληματισμού γι’ αυτόν τον  τόπο, μα πάνω απ’ όλα έχει αγάπη.  Είναι ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο «Η αρρώστια του Ονείρου».
Θα ήθελα εδώ να σας παραθέσω τις «υπενθυμίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας», όπως προβλήθηκαν στην οθόνη του Αποστόλη Καλαμάρα, που αποτελεί μια πτυχή του κεντρικού Ήρωα, ο χώρος όμως  δεν μου επιτρέπει. Θα περιοριστώ στην αντίδραση μετά την προβολή. «Τα τελευταία δάκρυα του Αποστόλη Καλαμάρα  έτρεξαν και ήταν αυτά που ξέπλυναν  την οθόνη  από μια σημαία  αγνώριστη από τις ακαθαρσίες της ιστορίας της. Ποτέ άλλοτε δεν είχε τολμήσει  να δει, έστω ανάκατα τόσο ξεκάθαρα, και ακίνδυνα  από την αναμονή του θανάτου, την κακομεταχείριση  της χώρας  από τους επαγγελματίες  - Πινόκιο».
Τελειώνοντας,  μια μικρή ακόμα αναφορά, που σφραγίζει το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
"...Προσπάθησα απεγνωσμένα να ξεμπλέξει τα χρόνια της ευτυχίας από τα χρόνια της επιτυχίας, όταν το φάντασμα του γέρικου χρόνου, γιγαντιαίο και καμπουριαστό, με επίσημο  ένδυμα, καπέλο πομπέ, πουκάμισο χωρίς γιακά, κουμπωμένο κάτω από το λάρυγγά του, με μαργαριτάρι ραγισμένο από τους σιωπηλούς  κεραυνούς, δρασκέλισε τα νησιά  πατώντας από το ένα στο άλλο, με εφηβική ευκολία και βούλιαξε στα βαθιά , προκαλώντας αναβρασμό των νερών από το σβήσιμο των κεραυνών που κουβαλούσε  στην καμπούρα του. Τα ρουθούνια του μπούκωσαν  από την αποθαρρυντική  μυρωδιά το καμένου πανιού».
Εξαιρετική γραφή. Με την ποίηση  παρούσα σε κάθε σελίδα.  Να το διαβάσετε!






Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

Ανάσταση παντός καιρού

Παραδοσιακά και σταθερά θα συνεχίσουμε, την αιρετική προσέγγιση του θέματος, άλλωστε το έχουμε δηλώσει: ό,τι υπαγορεύει η ψυχή απ’ αυτήν εδώ τη στήλη.
Η προσδοκία της ευχής, είναι διαφορετική και μοναδική για τον καθένα. «Καλή Ανάσταση» συνοδεύει το χαιρετισμό αυτές τις μέρες και βεβαίως κανένας δεν εννοεί την Ανάσταση του Χριστού, αυτή για όσους πιστεύουν έγινε μια φορά.
«Καλή Ανάσταση». Στον κόσμο δεν έγινε ποτέ. Η ιστορία είναι αμείλικτη: Ζουν ανενόχλητοι, καλοπερνούν και θριαμβεύουν. Κυριαρχούν και βασιλεύουν, οι σταυρωτές. Οι γενικόλογες ευχές μόνο στα παραμύθια εκπληρώνονται. «Μια φορά και ένα καιρό, ήτανε η Ύβρις. Ύστερα ήρθε η Νέμεσις και η Ανάστασις. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που αν ζούνε αυτοί καλά για μας δεν περισσεύει για καλλίτερα. Ας τα ξεχάσουμε τα παραμύθια και ας ζήσουμε την αλήθεια, που δυστυχώς έχει διαφορετική γνώμη ως προς την σειρά.
Δεν απορώ για αυτά που γράφει η φίλη μου η 'Αλεφ και φαντάζομαι αν ζούσε στην Κέρκυρα θα είχε ακόμα πιο ισχυρά κίνητρα να νοσταλγεί το «Πάσχα στο χωριό». Αυτό που δεν επέστρεψε ποτέ, είναι το Πάσχα που θυμάμαι. Ενδεχομένως επειδή ό,τι θυμόμαστε, δεν έχει αντίκρισμα, τελικά (ό,τι επιθυμούμε, θυμόμαστε). Την Κυριακή του Πάσχα, όταν αρχίζουν οι χοροί κι οι τουφεκιές, δεν ξέρω πού να μπω για να κρυφτώ, μοναδική παρηγοριά η ανάσταση… Σουρούνη... “Πάντα μου καταφεύγω σ’ αυτό το μισό-ουτοπικό, μισο-πραγματικό «Πάσχα στο χωριό» κι όλο επαναλαμβάνω, αν είναι να αναστήσω, μέσα μου θ’ αναστήσω!Επειδή «Πάσχα στο χωριό δε σημαίνει αναγκαστικά άσπρες λαμπάδες, κόκκινα αβγά και σουβλιστό αρνί την εποχή που βγαίνουν οι παπαρούνες. Ούτε και σταυρωτά φιλιά. Παπαρούνες μπορούν ν’ ανθίσουν και τον Γενάρη, φτάνει να το θες. Ο καθένας μπορεί να αναστηθεί, όπου θέλει κι όποτε θέλει. Θα το καταλάβει όταν ασπαστεί τον εαυτό του. Κι επειδή μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε, ε, πρέπει, αν θέλουμε ν’ αναστηθούμε, να είμαστε κι εκεί μόνοι, ολομόναχοι. Για να μην υπάρχουν μάρτυρες και να μην το πιστεύει κανείς. Έτσι ώστε να είμαστε συνεχώς αναγκασμένοι να πράττουμε για να μας πιστέψουν οι άλλοι κι όχι συνεχώς να μιλάμε».
Σ’ αυτά ελπίζω. Για φέτος, δηλαδή, διότι ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει η περιπέτεια της μέρας. Υπάρχει ανάσταση! Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς δε μιλάει γι’ αυτήν. Αλλά αυτός που αναστήθηκε, ξέρει! Κι αυτή, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε βρει. Είναι… ανάσταση παντός καιρού. Ε, λοιπόν, μια τέτοια ανάσταση εύχομαι για σας και για μένα!

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

"Η αμφιβολία δε δολοφόνησε ποτέ, κανέναν" ..."Η πίστη όμως…"

Υπερβάλουμε στις εορτές. Λίγο πριν, λίγο μετά, κάνουμε τη ζωή μας μια γιορτή. Οι μέρες του χρόνου δεν αρκούν, γι’ αυτό κλέβουμε και από τον επόμενο. Για το μετά του Πάσχα, μέχρι την Κυριακή του «Θωμά» του άπιστου, η προσθήκη του χρόνου, κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Να τον γιορτάσουμε το Θωμά και με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί. Να τον δοξάσουμε τον Θωμά, για το θάρρος του να πάει κόντρα στο ρεύμα. Κόντρα στις βεβαιότητες, που μας καθήλωσαν και μας οδήγησαν με συνθήματα, ως πρόβατα επί σφαγής, στη σφαγή.
Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα» που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
Αλήθεια το «άγιο φως» ανάβει εξ ουρανών; Δεν χωράει καμία συζήτηση. Από τα κατακριτέα πρόσωπα της θρησκείας μας ο Θωμάς γιατί ζήτησε να δει, για του λόγου το αληθές. Είχε όμως την ατυχία να πέσει πάνω στο
Χριστιανικό δόγμα και στο «πίστευε και μη ερεύνα».
«Η αμφιβολία δε δολοφόνησε ποτέ, κανέναν», γράφει σε ένα χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου. «Η πίστη όμως…Πόσες Νύχτες (και μέρες ) του Αγίου Βαρθολομαίου στην ιστορία των ανθρώπων… Όταν γίνονται απόλυτες οι ιδέες είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ζωής. Αλλά όχι μόνο της ζωής. Ακόμα και της γνώσης, της εμπειρίας, της απόλαυσης. Πότε θα φτάσουμε στα σχολεία να διδάσκεται η αμφιβολία; Γιατί έχει περισσέψει η αυθάδεια της βεβαιότητας…»







Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...