Τελευταία σελίδα αριστερά

Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι.  Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες,  αν οι  λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο.       «Μοναξιά είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνείς μαζί τους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μοναχικότητα είναι να μην υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσεις μαζί του στο δικό σου επίπεδο γνωστικής ικανότητας και συναισθηματικής αντίληψης.» (Συμφώνως  προς τον δρ. Μ. Σκοτ Πεκ) Το παραπάνω γενικώς.   Από εδώ αρχίσει ο προσωπικός Γολγοθάς του καθένα μας. Οι μοναχικές πορείες, με φτερά ή με σιδερόμπαλες στα πόδια.  Γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε και ας φυσάει έξω ο βοριάς… Σ’  αυτήν την προσπάθεια κάποιοι, μεγαλώνουν την απόσταση, απομακρύνονται από το πλήθος,   πετούν και χάνονται…  Διάβασα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι, πνίγο...

Ένα παλιό και ένα καινούργιο. Ένας   αέρας που φυσά και γίνονται ένα. Τόπος κοινός. «Εκτός τόπου και χρόνου»,  συνηθίζουμε να λέμε  θέλοντας να δείξουμε την  αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω  θα προτιμούσα  καλύτερη να  ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα. «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: Μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Απλανείς μας χρειάζεται «με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες   και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας.»     «Η ελευθερία της σκέψης μόνο μας έμεινε για τη λύτρωση μας. Άλλως, τι;» Τίποτε άλλο, αγαπητή ανταγωνίστρια. Μονόδρομος. Μόνο...

Μια ερωτική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο – κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου, η πεμπτουσία όμως βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περισώζει τη λύπη κι έτσι μπορεί και την κάνει νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει ανάμνηση. Διότι «όταν οι θεοί ρίχνουν τα ζάρια δεν μας ρωτάνε αν παίζουμε» Και επειδή «ο σοφός είναι σοφός επειδή αγαπάει κι ο ανόητος, ανόητος, γιατί υποκρίνεται πως καταλαβαίνει την αγάπη»… Αλλά ο σοφός πολύ συχνά αδυνατεί να καταλάβει τον ανόητο. Έτσι ο ανόητος μπορεί να υποκρίνεται αλλά δεν ανταποκρίνεται. Αποτέλεσμα τα κείμενα χωρίς αναγνώστες, οι επιστολές χωρίς παραλήπτες. Παραλήπτης βέβαια προκύπτει, που αντιλαμβάνεται το θαύμα και προσλαμβάνει την συγκίνηση. Πολλές φορές όμως άσχετος με το θέμα και χωρίς αρμοδιότητα. Οι κυρίως πρωταγωνιστές, αυτοί που αποτελούν την αφορμή, είναι παντού και πάντοτε απόντες. Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής. «Και που τα γράφω…...

Η εικόνα των σκουπιδιών δεν μας περιποιεί   τιμή σαν κοινωνία .   Η ευθύνη   - και αυτό δεν χωράει αμφιβολία   -   είναι συλλογική. Ποτέ αυτή η πόλη δεν ήταν καθαρή . Ακόμα και σε εποχές, που η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου    είχε   200 εργαζόμενους, μόνο για τα στενά όρια του παλαιού Δήμου κερκυραίων. Να θυμίσουμε   ότι   και οι περιαστικές κοινότητες, που προστέθηκαν στην συνέχεια με το σχέδιο   «Καποδίστρια», δεν ήταν στην ευθύνη της υπηρεσία καθαριότητας .   Σήμερα   με 80 εργαζόμενους   έχει επωμιστεί την αποκομιδή     των απορριμμάτων και των ανακυκλώσιμων   υλικών   για ολόκληρο το νησί!!! Δεν το συζητάμε…   εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε, είναι η πρόοδος αυτής της κοινωνίας   σε ζητήματα καθαριότητας. Ούτε ένα βήμα. Συντηρούμε με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο μια «βρώμικη πόλη». Επιδεινώνουμε κάθε μέρα   με την συμπεριφορά μας το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον , αρνούμενοι ...