Τελευταία σελίδα αριστερά

Μ’ αρέσει αυτό το κείμενο που ακολουθεί, Το έγραψα “παρέα” με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, με ένα ποτήρι  κρασί και ένα φεγγάρι που κρέμονταν από πάνω μου, σαν το αποψινό. Είναι στιγμές που χάνουμε τον κόσμο Εκεί που σκέφτεσαι το περασμένο , έρχεται το σημερινό και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες, πριν από λίγο. Κάνεις μια προσπάθεια, πάνω από την “υδρόγειο”, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν, με έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τζορτζ Στάμπλετον, που εξέπεμπε σή...

Έρχεται βράδυ της Παρασκευής. “Τι θα κάνεις απόψε” τη ρώτησα. “Απλώς θα μείνω μέσα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω”, μου απάντησε. Δεν το φανταζόμουν , μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Άνδρες μόνοι, γυναίκες μόνες. Μια χαρά γυναίκες και άνδρες. Γυναίκες όμορφες ώριμες, που τα κέρδισαν όλα,χειραφετημένες. Άνδρες πετυχημένοι, μόνοι, φοβισμένοι. Παράλληλες μοναξιές να βαδίζουν με ένα βαθύ παράπονο. Γυ ναίκες και άνδρες απασχολημένοι σε καριέρες που φτάνουν κάποια στιγμή σε αδιέξοδα, δεν τους λείπει τίποτα, εκτός από την συντροφιά , το άγγιγμα την αγάπη. Δεν ξέρουν από που να το ζητήσουν, πως να το ζητήσουν, αυτό που ξέρουν είναι ότι χρειάζεται ν’ αγαπηθούν . “H ώριμη, πετυχημένη γυναίκα” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “της χειραφέτησης τα κέρδισε όλα – σχεδόν. Tης λείπει το πιο μικρό, το πιο στοιχειώδες, το πιο πολύτιμο, αυτό που παράπεσε στην ανηφόρα της ύστερης νεωτερικότητας. Ένα ακερδές χάδι, ένα φευγαλέο άγγιγμα στους ώμους, χωρίς συμβόλαιο, χωρίς ανταγωνισμό. Ένα τίποτα ζητάει. Kαι κά...

Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Διαβάζω το αύριο και συνειδητοποιώ πως είμαι περαστικός. Σ’ αυτό ελπίζω και ζω καλύτερα τη ζωή, λίγο πιο ελεύθερα και λίγο περισσότερο αυθεντικά. Για την πολιτική; Ούτε κουβέντα. Οι κακοί δεν αλλάζουν. Αλλά δεν αλλάζουν ούτε οι καλοί. Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντα ς γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος ...

Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουμε μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του Ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους , που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί μια οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια. Ποια αριστερά; Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντ...