Τελευταία σελίδα αριστερά

H ιστορία λέμε, επαναλαμβάνεται και η ζωή έχει συχνές επαναλήψεις, ετούτη όμως η επανάληψη του Σεπτέμβρη του ’09 με τον Σεπτέμβρη του ’07 δεν αντέχεται. Είχα αλλά στο μυαλό μου για τούτο τον μήνα, γι’ αυτό και η μεγάλη εισαγωγή που προηγήθηκε. Τώρα δεν ωφελεί, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, θα πνίξουν κάθε απόπειρα προβληματισμού. Δεν με εμπνέει τίποτα αυτό το διάστημα. Μετά τις φωτιές οι εκλογές, ακόμα και το διάγγελμα του πρωθυπουργού για την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε. Ο πολιτικός λόγος στερείτε παντελώς φαντασίας, έχει περιορισθεί σε φράσεις κλισέ, συνθηματολογία, σκανδαλολογία, και φτηνή ρητορική. Μήπως έχει δίκιο ένα γερμανός φιλόσοφος που σε άρθρο του με τίτλο «Λυπηθείτε τους πολιτικούς», υποστηρίζει ότι: «οι πολιτικοί είναι αξιολύπητοι. Κάνουν μια μίζερη και βαρετή ζωή. Υποδύονται ότι ασκούν εξουσία, ενώ στ’ αλήθεια ελάχιστα περνούν πια από το χέρι τους, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο υπερεθνικό ή οικονομικό. Διαχειρι...

Χάρτινος τελικά και τούτος ο Σεπτέμβρης και ας μην τον είχα στο πρόγραμμα. Κανονικά αυτό το μήνα τον προεκλογικό θα ήταν προτιμότερο να μη γράφω, το κάνω γιατί κάποιος θα μου κλέψει το χώρο και θα τον γεμίσει ψέματα. Ας ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, άλλωστε προχθές είχαμε εκλογές και αυτό που εισπράξαμε στα δύο χρόνια ήταν αυτό που εισπράττουμε από 1974. Μια εναλλασσόμενη μαλακία. Επανέρχομαι. με την παλαιότερη και πάντα επίκαιρη θέση. «Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τον δικομματισμό» θα μπορούσε να είναι το κεντρικό σύνθημα, για όλους τους ενηλικιωμένους πολιτικά, ψηφοφόρους. Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τα κόμματα, που μέχρι σήμερα συγκρίνουμε τα αρνητικά τους: ποιος έκλεψε τα λιγότερα και ποιος τα περισσότερα, ποιος υπερέχει σε ατολμία, σε διαπλοκή, ποιος ξεχνάει περισσότερο τις προεκλογικές υποσχέσεις, ποιος διορίζει περισσότερα ή λιγότερα δικά του παιδιά, ποιος δείχνει μεγαλύτερη η μικρότερη υποτέλεια απέναντι στον ξένο παράγοντα. Η ψήφος μας, σε οποιοδήποτε ...

Να λαδώσουμε σιγά – σιγά τις μηχανές να ξεκινήσουμε. Η μελαγχολία δεν γνωρίζει εποχές, πηγάζει μέσα από δυσκολίες, όχι απ’ αυτές που ζούμε, αλλά απ’ αυτές που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι. Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Πεσσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της. Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια π...

Να ξεκινήσουμε με όνειρα την πρώτη μέρα του φθινοπώρου. Η στήλη θα φιλοξενήσει σήμερα, φράσεις που « κόπηκαν» από άλλα κείμενα, δημοσιευμένα ή όχι, εποχών παλιότερων ή ακόμα πιο παλιών... Μια επώδυνη διαδικασία: να κρατήσεις το μέτρο ή και το υποδεκάμετρο... Μέχρι την έκρηξη... που ακυρώνει τον τίτλο της εγγραφής!! Την επιμέλεια της συλλογής είχε ο κ. Αντώνης Χελιδώνης Φυσάει πάνω από τα κεφάλια μας , σκόνη της Ιστορίας. Το πρωινό μας φιλί ένα σημείωμα έμπρακτα υγρό. Ένας χειμωνιάτικος ήλιος πάνω στο στήθος σου. Η δική μου αναμονή : ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο. Θα υπάρξει στα αλήθεια ένα ισχυρό ποσοστό ελπίδας, στις μέρες μας; Μια σπάνια ωριμότητα επικάθισε στο άγνωστο παρόν. Το είδωλο του κόσμου αφαιρέθηκε, στο σύνολο προστέθηκε η απώλεια του. Έτσι αρχέγονες πράξεις επανεμφανίστηκαν. Κοιτάζω το ξεχασμένο ρολόι του χρόνου. Τα κορίτσια μας, κοσμήματα της νύχτας που πέρασε, που είναι εδώ, που θα έρθει. Τα κορίτσια μας, λαμπιόνια πολύχρωμα του μοναχικού λούνα - παρκ, του κορμιού μας...

Κλείνοντας το προηγούμενο κείμενο με την ευχή ο Σεπτέμβρης να μην είναι χάρτινος, σκέφτηκα την αντίδραση της φίλης μου της αλεφ. Δεν πρόφτασα να το αναρτήσω στην ηλεκτρονική σελίδα και και αμέσως η απάντηση. Έχω γράψει τρία κείμενα διαφορετικά με τον ίδιο τίτλο «ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιά μου», κάποιες φορές το χαρτί μας δίνει ζωή και κάποιες άλλες γκρεμίζει τα όνειρα μας. Πριν δυο χρόνια περιμένοντας τις εκλογές, ο Σεπτέμβρης πέρασε καλυπτόμενος από προεκλογικές αφίσες, αυτό εννοούσα και ευχήθηκα να μην επαναληφθεί και φετος. «Να κάνουμε ένα διάλειμμα. Αυτές τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, και οι όποιες φιλότιμες απόπειρες, ειλικρινείας, αντιμετωπίζονται δικαιολογημένα με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά. Τα πράγματα είναι απλά, ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα όπως, καθοδηγούμενοι από την αγωνία της πλειοδοσίας προσπαθούν να μας πλασάρουν. Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρεις πόσους Σεπτ...