Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

H ιστορία λέμε, επαναλαμβάνεται και η ζωή έχει συχνές επαναλήψεις, ετούτη
όμως η επανάληψη του Σεπτέμβρη του ’09 με τον Σεπτέμβρη του ’07 δεν αντέχεται. Είχα αλλά στο μυαλό μου για τούτο τον μήνα, γι’ αυτό και η μεγάλη εισαγωγή που προηγήθηκε. Τώρα δεν ωφελεί, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, θα πνίξουν κάθε απόπειρα προβληματισμού. Δεν με εμπνέει τίποτα αυτό το διάστημα. Μετά τις φωτιές οι εκλογές, ακόμα και το διάγγελμα του πρωθυπουργού για την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε.
Ο πολιτικός λόγος στερείτε παντελώς φαντασίας, έχει περιορισθεί σε φράσεις κλισέ, συνθηματολογία, σκανδαλολογία, και φτηνή ρητορική. Μήπως έχει δίκιο ένα γερμανός φιλόσοφος που σε άρθρο του με τίτλο «Λυπηθείτε τους πολιτικούς», υποστηρίζει ότι: «οι πολιτικοί είναι αξιολύπητοι. Κάνουν μια μίζερη και βαρετή ζωή. Υποδύονται ότι ασκούν εξουσία, ενώ στ’ αλήθεια ελάχιστα περνούν πια από το χέρι τους, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο υπερεθνικό ή οικονομικό. Διαχειριστές είναι δηλαδή ούτως ή άλλως οι πολιτικοί, στο καιρό της παγκοσμιοποίησης».
Με τέτοιους έχουμε να κάνουμε. Ανώτατοι υπάλληλοι, διαχειριστές, διεκπεραιωτές σχεδίων. Άνθρωποι με δεμένα μάτια και χέρια, που εκτελούν εντολές. Πως να ενσκήψουν, πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα, το σχέδιο χαραγμένο επί χάρτου απαιτεί λεπτούς και καθορισμένους χειρισμούς.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει να δείχνουμε όλη μας την συμπάθεια, προς τους εργάτες εφαρμογής, που έχουν να φέρουν εις πέρας, ένα έργο που τους στερεί κάθε προοπτική φαντασίας και τη χαρά της δημιουργίας.
Οι απαιτήσεις μας θα πρέπει πλέον να περιορισθούν. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους, άρα αυτό που θα πρέπει να μας ικανοποιεί, είναι εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν υπάλληλο, ικανότητα, εργατικότητα, γνώση του αντικείμένου εντιμότητα, παραγωγικότητα. Έναν υπάλληλο που μπορεί να φέρει εις πέρας το έργο που έχει αναλάβει, ένα έργο όμως που δεν το καθορίζουν οι ανάγκες της κοινωνίας, αλλά διεθνή κέντρα αποφάσεων.
Με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να μην είμαστε αυστηροί με τις κυβερνήσεις των δυο κομμάτων που εναλλάσσονται εδώ και τριανταπέντε χρόνια στην εξουσία. Οι μομφές που κατά καιρούς εξαπολύονται, ότι είναι διαχειριστές της εξουσίας, είναι η αναγνώριση για την προσπάθεια που καταβάλλουν...
Γι’ αυτό σας λέω, μην πυροβολείτε τον Πρωθυπουργό, εντολή διεκπεραίωσε.
Παρ’ όλα αυτά, ειδικά τώρα που μιλούν όλοι και μιλούν πολλοί, τίποτα δεν μου ερεθίζει το εγκέφαλο. Και πώς να συμβεί αυτό όταν έχω απέναντι μου δυστυχισμένους εντολοδόχους;

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Η ευχή που έγινε κατάρα

Χάρτινος τελικά και τούτος ο Σεπτέμβρης και ας μην τον είχα στο πρόγραμμα.
Κανονικά αυτό το μήνα τον προεκλογικό θα ήταν προτιμότερο να μη γράφω, το κάνω γιατί κάποιος θα μου κλέψει το χώρο και θα τον γεμίσει ψέματα.
Ας ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, άλλωστε προχθές είχαμε εκλογές και αυτό που εισπράξαμε στα δύο χρόνια ήταν αυτό που εισπράττουμε από 1974. Μια εναλλασσόμενη μαλακία. Επανέρχομαι. με την παλαιότερη και πάντα επίκαιρη θέση.
«Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τον δικομματισμό» θα μπορούσε να είναι το κεντρικό σύνθημα, για όλους τους ενηλικιωμένους πολιτικά, ψηφοφόρους. Να υπονομεύσουμε με την ψήφο μας τα κόμματα, που μέχρι σήμερα συγκρίνουμε τα αρνητικά τους: ποιος έκλεψε τα λιγότερα και ποιος τα περισσότερα, ποιος υπερέχει σε ατολμία, σε διαπλοκή, ποιος ξεχνάει περισσότερο τις προεκλογικές υποσχέσεις, ποιος διορίζει περισσότερα ή λιγότερα δικά του παιδιά, ποιος δείχνει μεγαλύτερη η μικρότερη υποτέλεια απέναντι στον ξένο παράγοντα. Η ψήφος μας, σε οποιοδήποτε μικρό κόμμα μπορεί να μην αποτελεί αυτοσκοπό, στόχο έχει να γκρεμίσει επιτέλους το κομματικό κράτος που στήνεται εναλλάξ, κάθε τέσσερα ή κάθε οκτώ χρόνια. Η ψήφος σήμερα δεν μπορεί να στηρίζεται σε πατροπαράδοτες συνήθειες, ούτε βεβαίως σε ψευδεπίγραφες ιδεολογίες, η ψήφος πρέπει να λειτουργεί καταστροφικά για ένα σαθρό οικοδόμημα, βόμβα στα θεμέλια αυτών των πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας, που όπως έχουν ανακατευθεί, αποτελούν ένα και το αυτό.

Ένα και το αυτό. Υποταγμένα στο ίδιο μηδενισμό άξιων και κοινωνικών στοχεύσεων. Υποταγμένα στον ξένο παράγοντα. Βυθισμένα στην διαπλοκή και τη διαφθορά. Υπεύθυνα για την κλοπή του δημοσίου χρήματος. Δυο κόμματα γερασμένα άτολμα και χωρίς φαντασία που επιβάλλεται να αποδομηθούν. Σε ένα μήνα, θα κριθεί η δική μας αξιοπιστία, θα κριθεί η αντοχή μας για άμυνα μπροστά σ’ αυτήν την ισοπέδωση άξιων, θα κριθεί η συμπεριφορά μας και η αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές, απέναντι στα παιδιά μας. Θα κριθεί αν αυτά που καταγγέλλουμε για τα κόμματα εξουσίας τα εννοούμε. Ασφαλώς και δεν περιμένω τίποτα. Για άλλη μια φορά θα θριαμβεύσουν τα ψευτοδιλήμματα και ο κομματικός πατριωτισμός. Σε μια ρωγμή ευελπιστώ στα θεμέλια του δικομματισμού, που θα δίνει ελπίδες σε κάποια χρόνια αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων και τη δημιουργία νέων κομμάτων, που να υπηρετούν τον πολυκομματισμό με ευδιάκριτες διαφορές και συγκεκριμένη ταυτότητα»

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Να ξεκινήσουμε

Να λαδώσουμε σιγά – σιγά τις μηχανές να ξεκινήσουμε. Η μελαγχολία δεν γνωρίζει εποχές, πηγάζει μέσα από δυσκολίες, όχι απ’ αυτές που ζούμε, αλλά απ’ αυτές που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι.
Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Πεσσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της.
Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να απορρίψουμε και τις δύο και να υψωθούμε πάνω από τον εαυτό μας σε μια προσωπική νιρβάνα.

Μόλις μπήκε το φθινόπωρο και έχουν ενδιαφέρον τα παραπάνω. Μόλις ξεκινάει η ανηφόρα και χρειάζεται να ασκήσουμε το μυαλό μας, για να γίνει η διαδρομή πιο ευχάριστη.
Ο μεγάλος στοχαστής εντοπίζει την ευτυχία στα πλέον προσπελάσιμα σημεία.
«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σ΄ αυτές τις τρεις ομάδες οι υπόλοιποι αναζητούμε την απόλυτη ευτυχία σε άλλες διαδρομές και επειδή δεν θα την βρούμε ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Πεσσόα

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Φθινοπωρινά όνειρα

Να ξεκινήσουμε με όνειρα την πρώτη μέρα του φθινοπώρου. Η στήλη θα φιλοξενήσει σήμερα, φράσεις που « κόπηκαν» από άλλα κείμενα, δημοσιευμένα ή όχι, εποχών παλιότερων ή ακόμα πιο παλιών... Μια επώδυνη διαδικασία: να κρατήσεις το μέτρο ή και το υποδεκάμετρο... Μέχρι την έκρηξη... που ακυρώνει τον τίτλο της εγγραφής!! Την επιμέλεια της συλλογής είχε ο κ. Αντώνης Χελιδώνης Φυσάει πάνω από τα κεφάλια μας , σκόνη της Ιστορίας.
Το πρωινό μας φιλί ένα σημείωμα έμπρακτα υγρό.

Ένας χειμωνιάτικος ήλιος πάνω στο στήθος σου.

Η δική μου αναμονή : ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο.

Θα υπάρξει στα αλήθεια ένα ισχυρό ποσοστό ελπίδας, στις μέρες μας;

Μια σπάνια ωριμότητα επικάθισε στο άγνωστο παρόν. Το είδωλο του κόσμου αφαιρέθηκε, στο σύνολο προστέθηκε η απώλεια του. Έτσι αρχέγονες πράξεις επανεμφανίστηκαν.

Κοιτάζω το ξεχασμένο ρολόι του χρόνου.

Τα κορίτσια μας, κοσμήματα της νύχτας που πέρασε, που είναι εδώ, που θα έρθει. Τα κορίτσια μας, λαμπιόνια πολύχρωμα του μοναχικού λούνα - παρκ, του κορμιού μας. Το κορμί μας ο παιγνιότοπος των κοριτσιών και ο έρωτας διάχυτος.

Τη νύχτα ο ποιητής επιχειρεί - μάταια να συνομιλήσει με τον άλλο. Θραύσματα της θέσης του να επουλώσουν τον τραυματισμένο άνθρωπο της μέρας.


Εκείνοι, επινόησαν, στα χρόνια της ξηρασίας, νέες διαιρέσεις ακαλλιέργητης γης.

Να ήταν όλα σινεμά, μωρό μου. Να είναι όλα σινεμά!

Η νεότητα μας, κήπος αρωμάτων χωρίς φως. Ξανά η νύχτα και το αίμα.

Είναι, και ζω με αυτή, αλήθεια. Πέθανε ο Γιάννης.

Καρκινικό έτος, ήδη παρελθόν, το σκοινί μαζεύει. Κοινοτυπίες: απλόχερα δίνεται και γίνεται ένα με αυτές.

Νέες σημειώσεις. Χαθήκαμε λίγες ώρες πριν το τέλος μιας εποχής.

Μικρές στιγμές... όχι "άδειες".

Είναι όλοι άθωοι. Νόμιμοι. Ακέραιοι. Τόσο προκλητικοί...

... και αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτεμβρίου .

Όλα πολιτικά είναι...

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της Ελένης

Κλείνοντας το προηγούμενο κείμενο με την ευχή ο Σεπτέμβρης να μην είναι χάρτινος, σκέφτηκα την αντίδραση της φίλης μου της αλεφ. Δεν πρόφτασα να το αναρτήσω στην ηλεκτρονική σελίδα και και αμέσως η απάντηση.
Έχω γράψει τρία κείμενα διαφορετικά με τον ίδιο τίτλο «ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιά μου», κάποιες φορές το χαρτί μας δίνει ζωή και κάποιες άλλες γκρεμίζει τα όνειρα μας. Πριν δυο χρόνια περιμένοντας τις εκλογές, ο Σεπτέμβρης πέρασε καλυπτόμενος από προεκλογικές αφίσες, αυτό εννοούσα και ευχήθηκα να μην επαναληφθεί και φετος.
«Να κάνουμε ένα διάλειμμα. Αυτές τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, και οι όποιες φιλότιμες απόπειρες, ειλικρινείας, αντιμετωπίζονται δικαιολογημένα με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά.
Τα πράγματα είναι απλά, ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα όπως, καθοδηγούμενοι από την αγωνία της πλειοδοσίας προσπαθούν να μας πλασάρουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρεις πόσους Σεπτέμβρηδες, μου έχουν κλέψει; Αυτόν το μήνα, με αρκετή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και ανασφάλειας έκανα σχέδια, όχι για τον χειμώνα που έρχεται αλλά για το επόμενο καλοκαίρι..
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, καλυπτόμενος από πολύχρωμες προεκλογικές αφίσες και συνθήματα. Άλλος ένας χάρτινος Σεπτέμβρης, στο βωμό της προεκλογικής μέθης.
Είναι πολύ, πότε για το βασιλιά, πότε για το βουλευτή, πότε για το δήμαρχο η τον νομάρχη, να χάνουμε τους μισούς πιο γλυκούς μήνες της ζωής μας.
Ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο, και όταν πέφτει το σκοτάδι, που οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο, οι ανήσυχες ζωές φλερτάρουν με το μπαλκόνι τη θάλασσα, τα δέντρα πού φοράνε τα καφέ κουστούμια, γλυκές φωνές σφηνώνουν ανάμεσα σε μουσικά ταξίδια και πάμε…
«Πάντα εκεi. Στην πρώτη αγάπη, στο πρώτο φιλί, στην πρώτη προδοσία, στο πρώτο χαστούκι, στην πρώτη ηδονή, στο πρώτο τσάκισμα. Μια είναι η πρεμιέρα και τα περιλαμβάνει όλα. Μετά ο ηθοποιός ψιλοβαριέται. Μπερδεύει το ρόλο του, επαναλαμβάνει στη ζωή πράξεις της σκηνής και ανάποδα.. Μέχρι που ξεριζώνει τα μάτια του και, όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο, οι φίλοι με τρόπο του εξηγούν πως δεν το λένε Οιδίποδα, παρά Μάκη, μόνο Μάκη, τα άλλα που αισθάνθηκε ήταν από τη ζωή ενός άλλου. Πάντα εκεί στις μικρές πόλεις που δέχτηκαν να μας αναθρέψουν με αντάλλαγμα ένα κομμένο ορίζοντα.»

Τα παραπάνω αποτελούν εισαγωγή γι αυτά που μου αφιέρωσε στην σελίδα της η αλεφ που επιμένει στο χαρτί.
«Κάτι σου αφιέρωσα μόλις τώρα στο μπλογκ μου, δηλαδή στο ποστ σου το χρωστώ, το δικό σου γέννησε το δικό μου. Το ξέρω ότι θα το δεις. Θα διαφωνήσεις, το ξέρεις, το ξέρω, αλλά θα το δεις.
28 Αύγουστος 2009 1:44 μμ
υπομονετικός, αινιγματικός λαβύρινθος των γραμμών μας
"Ένας άνθρωπος", γράφει ο Μπόρχες στον Επίλογο του "Ποιητή", "βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, άστρα, άλογα κι ανθρώπους. Λίγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του".

ΥΓ. Καμιά φορά σκέπτομαι το πόσα του χρωστώ. Στον Μπόρχες και στον Αχιλλέα Κυριακίδη.
Αλλά το αφιερώνω στον συμφοιτητή και αείποτε φίλο μου Μάκη Αρμένη που επιμένει να μου υπενθυμίζει τον "χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου".
Μάκη μου καλέ, μόνο χάρτινη ίσως και να μπορώ, μονάχα χάρτινη μπορώ να αντέχω ή να καταλάβω, ξέρω κι εγώ; Εξάλλου κάτι γίνεται και με την... πηκτικότητα του αίματός μου (έτσι κι αρχίζει να τρέχει, δεν το σταματώ).
Όπως μπορεί ο καθένας, ναι; Και με ό,τι του λέει η καρδιά του.
Άντε να βγαίνει αυτός ο Αύγουστος ο αποκαλυπτικός και σκληρός. Κι ας μπει ένας Σεπτέμβρης χάρτινος, τί να κάνουμε; Αυτό ξέρω!
Όχι, δεν συμμαζεύτηκα ακόμα, σκόρπια είμαι και υποτίθεται σε "διακοπές". Αλήθεια, εσείς ξέρετε κανένα που να διακόπτει ποτέ από τη ζωή του;

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...