Τελευταία σελίδα αριστερά

...Νοέμβρης μήνας, η μοναξιά του, σαν ανήμερο θηρίο. Θαρρείς ότι όλα κινούνται για να υπηρετήσουν με συνέπεια την επικοινωνία. Το ιδεώδες θα ήταν, η εξουσία, τοπική και κεντρική να ήταν τόσο συνεπής, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την παρουσία της. Δυστυχώς η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό. ...Νοέμβρης μήνας και φεύγει μ’ ένα κουρασμένο λεωφορείο. Νοέμβρης μήνας και η ανάγκη ακόμα πιο έντονη για να κάνουμε παρέα. Να ξαναβρεθούμε, για να σταματήσουμε την κούρσα της ανόδου των ποσοστών της κατάθλιψης. «Ένας στους έξι πάσχει από κατάθλιψη» μας προειδοποιεί ο καθ’ ύλην υπεύθυνος τηλεοπτικός μας σύντροφος και όλοι αυτοί ανεξάρτητα από την ανάγκη του «ψωμί παιδεία ελευθέρια». Να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα για να ξαναβρούμε το χαμόγελο της επικοινωνίας, αυτής που δεν χρειάζεται πληκτρολόγιο και κινητά. Αυτής που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με τα μάτια να εγγυώνται την αλήθεια. Πώς να ονειρευτείς σ’ αυτό το περιβάλλον του αποκλεισμού που δημιουργήσα...

Γράφτηκε σε μέρες εφορίας. Ποια κρίση... ποια πανδημία. Θύματα της καταναλωτικής μανίας είμαστε, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», και ας ζούμε στη στέπα. Οι διαφημίσεις για τα νέα μοντέλα κινητών τηλεφώνων, και αυτοκίνητων, επιμένουν προκλητικά. Μα έχουμε όλοι κινητά περισσότερα του ενός και τα αυτοκίνητα μας έχουν πνίξει. Έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση. Αυτοί είναι οι κανόνες της νέας οικονομίας. Όσο για την πραγματική… Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε τον μπελά μας. “Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, “με την αντικειμενική αξία του πράγματος , κάθε εξορθολογισμός απορρίπτεται• απεναντίας του προσδίδει αξία προ, έμψυχου, σάμπως ο εαυτός του να έχει μοιραστεί σε όλα τα κτήματά του συγκροτώντας μαζί τους όμαιμη οικογένεια. Στο δράμα του κατόχου, το κέντρο είναι η ταλαιπωρημένη επιθυμία που, για να σωθεί από την ελεύθερη πτώση στην πραγματικότητα, παραδίδεται σε λατρευτικές συμμαχίες. Οι αενάως ανανεούμενες...

Ας το παραδεχτούμε: Στην αντιμετώπιση της πανδημίας αποτύχαμε. Γιατί είναι αποτυχία να επιβάλλεις δρακόντεια μέτρα με γενικό κλείσιμο πέρυσι το Νοέμβριο με 1151 κρούσματα, 7 νεκρούς και 153 διασωληνωμένους και ακριβώς ένα χρόνο μετά, να μετράς 6.700 κρούσματα 59 θανάτους και 434 διασωληνωμένους. Το ότι 40% του πληθυσμού είναι ακόμα ανεμβολίαστο, είναι μια άλλη κουβέντα. Η αλήθεια είναι όμως ότι και εδώ προβάλλει η παταγώδης αποτυχία του κράτους να πείσει το σύνολο του πληθυσμού υπέρ του εμβολίου. Νοέμβρης του 2020 και γυρίζουμε πίσω, έγραφα πέρυσι. Νοέμβριος 2021 ακόμα πιο πίσω. Και πώς να μην γυρίσεις πίσω όταν οι αγορές είναι πιο πάνω από τη ζωή. Με τα παρακάτω έχω την ψευδαίσθηση ότι αλλάζω θέμα, όμως ένα είναι το θέμα και για τα παραπάνω και για τα παρακάτω. Η πόλη σε λίγο θα φορέσει τα λαμπερά στολίδια της, οι χριστουγεννιάτικες προσφορές άρχισαν να παίρνουν θέση στη μάχη της αγοράς. Κινητά τηλεφωνά νέας γενιάς, (οι γενιές εδώ έχουν διάρκεια ημερών), νέα μοντέλα αυτοκίνητων, τηλεο...

Πολλές ανέξοδες ατσαλάκωτες και άκαπνες μπλε σημαίες απλώθηκαν στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες της πλειοδοσίας του “πατριωτισμού” και της πατριδοκαπηλίας. Εδώ έχει γίνει παρεξήγηση. Εμείς που δε βάζουμε σημαίες στο μπαλκόνι, που δεν πάμε στην παρέλαση, που δεν νοιώθουμε κάποιο ρίγος στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, εκτός από εκείνο για τον αθλητή που κέρδισε το χρυσό και κείνο που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια του Δημοτικού.  Εμείς που δεν σταυροκοπιόμαστε, που δεν ζητάμε πιστοποιητικά πατριωτισμού και ελληνικότητας, δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε την πατρίδα . Δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε Έλληνες. Εμείς ακούμε Χατζιδάκι, διαβάζουμε Ελύτη, Ρίτσο, Σεφέρη και όλους τους μεγάλους ποιητές μας. Εμείς Λατρεύουμε αυτή τη χώρα, τη πατρίδα μας, μέσα από τα γράμματα και τον πολιτισμό της. Το λάθος μας είναι ότι η αποστροφή μας στα “πατριωτικά” τσιτάτα, άφησε χώρο σε όλους αυτούς τους “ υπερπατριώτες” να ντύνονται στα μπλε πάνω από τα μαύρα. Η αγάπη μας όμως είναι στέρεα, γιατί πηγάζει μέσα από ποιο...