Τελευταία σελίδα αριστερά

Τέλειωσαν και οι καταλήψεις…Το αποτέλεσμα; Εκτός από δημιουργικό παιγνίδι για τα παιδιά, που συμμετείχαν, μια τρυπά στο νερό. Πιστοί και στο φετινό ραντεβού για να διατηρηθεί το έθιμο. Επιστροφή στα θρανία, στα ίδια θρανία της αποχαύνωσης, στα ίδια θρανία που εδώ και πολλά χρόνια κρατούν τους νέους στην ημιμάθεια ή καλύτερα στην πολυμαθή ηλιθιότητα. Ενδιαφέρουσα η πρόταση του Νίκου Δήμου σε ένα παλαιότερο άρθρο του Να καταργήσουμε την μάθηση (και φυσικά την απομνημόνευση) και να καλλιεργήσουμε δύο πράγματα: α) κριτική σκέψη (με μπόλικη αμφισβήτηση) και β) ευαισθησία (άνοιγμα στην τέχνη). Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, η παιδεία δεν έχει κανένα λόγο να είναι μάθηση, δεδομένου ότι τα γνωστικά αντικείμενα είναι όλα συνεχώς παρόντα και θα αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού (η και μία φραστική εντολή) για να πληροφορηθούμε το σημείο τήξεως του αργύρου ή την ημερομηνία της μάχης του Μάντζικερτ. Η τεχνολογία έχει κάνει την πληροφορία προσιτή και φθηνή. Αν υπάρχει σήμερα κίνδυνος δε...

Φθινοπώριασε ήταν ο αρχικός τίτλος, μόνο που η αναφορά αφορούσε τις εποχές που γνωρίζαμε. Κοντεύει να τελειώσει το φθινόπωρο και η εποχή είναι απροσδιόριστη. Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Ύστερα από μια μακρά συζήτηση, ατέρμονη ως συνήθως, το έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ‘ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα. ………………………………………………………………………………………….. «Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είνα...

Πάντα είναι καιρός για ποιητές, λέει σε μια συνέντευξη του ο Γιώργος Χρονάς, πόσο μάλλον σήμερα, που ο χειμώνας μας τρομάζει. Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. “Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή, πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί, κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω, λεηλασίες , πανικός , ερήμωση. Όμως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα, μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα, και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους, σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος” Τάσος Λειβαδίτης Ποίηση ( Τομος 2) TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY 1990 (εκδόθηκε μετά το θάνατό του ποιητή) …η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο …κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο… Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάπο...

Δύσκολες μέρες και όσο χειμωνιάζει ακόμα δυσκολότερες. Θα τα καταφέρουμε άλλωστε δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου και στο μάθημα της λιτότητας έχουμε κάνει ουκ ολίγες επαναλήψεις. Τέρμα τα εορτοδάνεια, στο συρτάρι ή μάλλον στη πυρά οι πιστωτικές και από την αρχή το μέτρημα ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα. Η εικονική πραγματικότητα σκάλωσε στο τραπεζικό αλησβερίσι. Πίσω ολοταχώς στις πραγματικότητα που ξέραμε για να τρώμε απ’ αυτά που έχουμε όχι απ’ αυτά που μας λένε ότι έχουμε. Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Φερνάντο Πεσόα τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να την...

Μπορεί η παγκοσμιοποίηση στις μέρες μας να σαρώνει τα πάντα, τα δέντρα όπως παραμένουν όρθια. Και ο ουρανός όσο και αν προσπαθούν δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στο τέλος ούτε και άνθρωποι να μου το θυμηθείτε… Είναι κάποιος που κάνει συλλογή από άμμο. Υποστηρίζει ο Ιταλο Καλβίνο, ταξιδεύει στον κόσμο, και όταν φτάνει σε μια θαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μια έρημο, σε έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμου και την παίρνει μαζί του. Στην επιστροφή, τον περιμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφια εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκια, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του Κόλπου του Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ροή του Γκάμπια αποθέτει χαμηλά στη Σενεγάλη, ξεδιπλώνουν την όχι μεγάλη γκάμα των ξεθωριασμένων χρωμάτων τους, αποκαλύπτουν μια ομοιογένεια που θυμίζει την επιφάνεια της σελήνης, παρά τις διαφορές του μεγέθους των κόκκων και της υφής τους, από τη λευκή ή μαύρη χαλικοειδή πυκνότητα της άμμου της Κασπίας που λες και είναι ...