Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού μονοπώλησε τις τελευταίες ημέρες το ενδιαφέρον της στήλης, με αποτέλεσμα να δεχτώ παράπονα από παραδοσιακούς αναγνώστες, ίσως να μην κατάφερα να διευκρινίσω, όλα αυτά τα χρόνια ότι και η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Απ’ όσο θυμάμαι ήττες μετράμε και αν αντέξαμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε. Φαντασθείτε εκεί που γράφει «αριστερά» να βάλουμε «δεξιά», ποιος θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ερωτεύονται οι δεξιοί, όχι αυτοί που ψηφίζουνε δεξιά, αυτοί που σκέφτονται και λειτουργούν δεξιά. Στις πρώτες μέρες της Άνοιξης, που κοντεύει τα πενήντα. Αναρωτιέμαι αν τα αισθήματα ενηλικιώνονται, αν ο έρωτας ενηλίκων έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνει διαφορετικό. Πρέπει να αφήσω πίσω μου αυτά που είναι πίσω μου και να βάλω σε μια τάξη τις ηλικίες μου. Να συμμαζέψω το μυαλό μου, που όλό να κοιμάται στο κορμί μου πριν τρεις δεκαετίες θέλει. Να σταματήσει επιτέλους να αναζητάει ...

Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, εμφανίζει τα πρώτα σημάδια φαγούρας. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συμφωνούν. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται την αριστερά σαν την μόνη δύναμη που μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται όλα αυτό το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης στην εξουσία. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται. Ο δικομματισμός μπορεί να σταθεροποίησε την δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στην συνεχεία όμως κυριάρχησε ο λαϊκισμός, προκείμενου να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος που έμπαινε φραγμός σε όποιες επωφελείς αποφάσεις για τον τόπο και το λαό μας. Αυτό που συμβαίνει ...

Έτσι ξαφνικά. Όχι βέβαια. Η αποδόμηση του πολιτικού συστήματος έχει ξεκινήσει προ πολλού. Η αμφισβήτηση των κομμάτων που κυριάρχησαν στην μεταπολιτευτική περίοδο, μπορεί να μην εκφράστηκε σε εκλογικά ποσοστά, σιγόκαιγε όμως όλα αυτά τα χρόνια τα σωθικά τους. Δεν είναι οι συγκυρίες που ευνοούν την για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Και στο παρελθόν υπήρξαν ευκαιρίες, μόνο που στο παρελθόν δεν υπήρξε μια αριστερά, που να πείθει. Το ΚΚΕ σε μια προσπάθεια αυτοσυντήρησης περιχαράκωσε τις δυνάμεις του αρνούμενο οποιαδήποτε θέση ευθύνης και ο ΣΥΝ είχε καταντήσει φυτώριο στελεχών που στην συνέχεια θα μεταπηδούσαν στο ΠΑΣΟΚ. Μεγάλα κοινωνικά στρώματα και κυρίως η Νεολαία δεν είχαν πολιτική εκπροσώπηση, δεν υπήρξε μια πρωτοπορία που να δραστηριοποιήσει όλες αυτές τις δυνάμεις, με αποτέλεσμα να βιώνουμε για πολλά χρόνια κρίση στο πολιτικό μας σύστημα, μια κρίση που συνομολογούνταν ακόμα και απ’ αυτά τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Ο ΣΥΝ ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά, την πυρκαγι...