Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι»

Μπορεί να είμαστε ψεύτες, άλλα δεν είμαστε κλέφτες”. Μας είπε ο πρωθυπουργός σε μια πρόσφατη συνέντευξή του. Τι είπε ο ποιητής... Πολύ μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις. Δεν με βοηθάνε πια τα παραμύθια και ο ακραίος ρομαντισμός μου περί αγαθής και μονίμως παραπλανημένης ανθρώπινης φύσης. “Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι”, γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “πρέπει να μάθεις να προσπερνάς. Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξεις.” 
Συμφωνώ. Παρατάω το κείμενο που ξεκίνησα. Δεν έχει νόημα. Και συνεχίζω, με Χατζιδάκι.
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός». Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…» Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής οι αποψινές.
Η Ελλάδα γύρισε σελίδα» δήλωσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο συνεδριακό κέντρο «Ι. Βελλίδης» εγκαινιάζοντας την 82η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Καμία εντύπωση. 'Όλο σελίδες γυρίζουμε άλλα όλες είναι λευκές ή καλύτερα μαύρες. “Η Eldorado Gold, μητρική της Ελληνικός Χρυσός, ανακοίνωσε πως παραμένει τελικά στην Ελλάδα, αναβάλλοντας προσωρινά την απόφαση να σταματήσει τα έργα στη Χαλκιδική, και τονίζει πως ξεκίνησε «εποικοδομητικό διάλογο» με το υπουργείο Περιβάλλοντος. Είδηση σημερινή. Άλλη μια σελίδα που γύρισε προς τα πίσω.
Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, είναι αυτοί που εύκολα θα τις ξεμπερδέψουν. «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι».



Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη

Και αίφνης οι τέσσερις εποχές μειώθηκαν σε τρεις, με προοπτική αργότερα να γίνουν δύο. Το καλοκαίρι κλέβει χρόνο απ’ το φθινόπωρο και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη.
Δεν πρόκειται για απόσπασμα, μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας. Οι συγγραφείς κατέθεσαν τα όπλα και τις προειδοποιήσεις πλέον τις απευθύνουν επιστήμονες.
Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.
Τα περιβαλλοντολογικά κινήματα απορροφήθηκαν πλέον από τα κόμματα που καταχρώνται και εμπορεύονται τα όποια φιλοπεριβαλλοντικά αισθήματα των πολιτών. Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρον είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί. Το ενδιαφέρον όμως των εμπνευστών της είναι το κέρδος και αυτό ως γνωστό είναι το λάδι στη φωτιά που θα μας κάψει.
Και θα μας κάψει αν δεν αποχωριστούμε την προσφιλή συνήθεια του καναπέ. Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια όχι για να δούμε το έργο με το τέλος το κακό, αλλά για να προφτάσουμε. Ν’ ανοίξουμε τ’ αυτιά μας, τα από χρόνια κλειστά. Όταν εδώ και καιρό οι επιστήμονες μας προειδοποιούσαν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την τρύπα του όζοντος, για την εξάντληση των πηγών, η ακοή μας διατήρησε ακέραιη την περηφάνια της.Η φύση εκδικείται και είναι ανίκητη και αυτή τη δύναμη της, ακόμα και πληγωμένη από την απληστία μας, μας την υπενθυμίζει. Και επειδή η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι υπόθεση ατομική, ας ευχηθούμε ετούτο τον αιώνα η παγκοσμιοποίηση να στρέψει προς τα εκεί το βλέμμα της.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Να θυμόμαστε κάθε χρόνο και για πάντα

Πριν Τέσσερα χρόνια η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη φασιστική οργάνωση “Χρυσή Αυγή. Να θυμόμαστε κάθε χρόνο και για πάντα.
Η Χρυσή Αυγή, ούτε χρυσή είναι , ούτε αυγή. Ένα μαύρο σκοτάδι, που απειλεί τη χώρα, που επιχειρεί να υποκαταστήσει θεσμούς του κράτους, που απειλεί να βυθίσει την πατρίδα μας, στον ολοκληρωτισμό του φασισμού και του ναζισμού.
Συνήθως το τέλος βάφεται με αίμα. Έγραφα ανήμερα της δολοφονίας του Παύλου.  Ελπίζω το αίμα του, να αφυπνίσει εκείνο το κομμάτι του ελληνικού λαού, που με τη στήριξη του, νομιμοποίησε ένα ακροδεξιό, φασιστικό μόρφωμα.

Αντιλαμβάνομαι ότι μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος τα σκουλήκια. Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω, πως ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, που δεν έχει σχέση με το φασισμό και τον ναζισμό, στηρίζει δολοφόνους.Η αλήθεια είναι ότι η φλέβα του φασισμού, διαπερνούσε υπόγεια ολόκληρη την επικράτεια, από την κεντρική εξουσία, μέχρι την τελευταία εξουσία του χωροφύλακα σε κάθε γωνιά της υπαίθρου. Όσο το σύστημα άντεχε. Σήμερα στα τελευταία του, του ξέφυγε, φούσκωσε έσπασε και πετάχτηκε έξω το μαύρο αίμα.
Ελπίζω αυτή δολοφονία” έγραφα ν' ανοίξει τα μάτια όλων αυτών, που προσπάθησαν να αντιδράσουν με τον χειρότερο τρόπο απέναντι στο απαξιωμένο, πράγματι πολιτικό σύστημα . Προσπάθησαν να αντιδράσουν ενισχύοντας ένα σύστημα, που αν είχε την εξουσία, θα τους είχε βουλώσει το στόμα, θα τους είχε βάλει στο γύψο, θα ζούσαν σε μια χώρα, που «όλα τα 'σκιαζε η φοβερά και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης απέναντι σε ένα σύστημα, που καταδίκασε το λαό στην φτώχεια και στην πείνα. Ας αντιληφθούν έστω και τώρα, ότι αυτοί που δολοφονούν εν ψυχρώ, δεν μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας.
Ο Παύλος Φύσσας ο 34χρονος μουσικός, μαζί με όλους τους ήρωες που πολέμησαν το φασισμό και θυσιάστηκαν για την ελευθέρια σ’ αυτή τη χώρα , ας τους δείξουν το δρόμο.
Ο Παύλος δε τους φοβήθηκε. και σε έναν προφητικό του στίχο το τραγουδούσε: «Κι όσοι μ' απείλησαν με πίσω μαχαιριές, πρέπει να ξέρουν, τους περιμένω... σιγά μη φοβηθώ».
Τελειώσαμε; Όχι δεν τελειώσαμε. Δεν τελειώνεις εύκολα με το φασισμό. Η ενδεχόμενη εξάρθρωση αυτής της εγκληματικής συμμορίας, δεν σημαίνει ότι η φασιστική φλέβα που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, θα εξαφανισθεί.
Θα τελειώσουμε, όταν ξεκινώντας από τα σχολεία. (σήμερα ακόμα δεν διδάσκονται οι θηριωδίας του Ναζισμού), αναδείξουμε το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, αυτό το μαύρο πρόσωπο που τόσα δεινά έχει επιφέρει στην ανθρωπότητα.
«Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος» Επίλογος στο άρθρο του Μ. Χατζιδάκι με θέμα το νεοναζισμό .




Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

Η δημοκρατία έχει αδιέξοδα...

Κάποιοι επικαλούνται τη νομιμότητα, άλλοι πάλι αναρωτιούνται τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Οι περισσότερο υπομονετικοί, περιμένουν το σημερινό παράνομο με τη ψήφιση νέου νόμου να κηρυχθεί νόμιμο και το σημερινό νόμιμο, που θα πάει δεν θα αργήσει η ώρα, που θα περάσει στη παρανομία.
Σε μια εποχή χωρίς ιεροδικεία και ιερά εξέταση, η λέξη «μεσαίωνας» έρχεται να μας αποδείξει ότι η δημοκρατία έχει αδιέξοδα. Ζούμε ένα μεσαίωνα νέου τύπου στις εργασιακές σχέσεις, στον πολιτισμό, στην ενημέρωση. Οι ισχυροί σήμερα, μπορεί να μην φορούν ράσα διαθέτουν όμως όλα εκείνα τα μέσα για να επιβάλλουν την δική τους βούληση. «Ο νόμος του ισχυρού», που λέμε…
Δεν πληρώνεις τα διόδια; Πέρασε αύριο από το κακουργιοδικείο. Το σημερινό πταίσμα μετατρέπεται αύριο σε κακούργημα και συ συνέχισε να κάνεις το μάγκα.
Αν ζούσε σήμερα ο Ροΐδης, τι θα έγραφε για το σημερινό μεσαίωνα; Ένα μικρό απόσπασμα από τις «μάγισσες του μεσαίωνα», για να δείτε ότι μόνο ο δρόμος των μαγισσών μπορεί να μας ξεκολλήσει.
«Σ΄ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων, όπως ονόμασαν οι θεολόγοι τον κόσμο, ούτε ένα βήμα δεν μπορεί να κάνει προς τα εμπρός η ανθρωπότητα, χωρίς να σκίσει τις σάρκες της επάνω στα αγκάθια του απάτητου ακόμα δρόμου. Ο Μεσαίωνας υπήρξε η εποχή της στασιμότητας και της ανανδρίας, που ο άνθρωπος την πέρασε ξεχνώντας το παρελθόν, υπομένοντας το παρόν και χωρίς να τολμά ούτε βήμα να προχωρήσει για να προϋπαντήσει ένα καλύτερο μέλλον. Μόνη της η Μάγισσα ούτε τη δόξα του παρελθόντος μπορούσε να ξεχάσει, ούτε να περιμένει ακίνητη, αλλά προχωρούσε πάντοτε, στρέφοντας κατά διαλείμματα πίσω το βλέμμα της, ώστε από τις αναμνήσεις της να αντλήσει θάρρος για τη συνέχιση της γλιστερής πορείας. Η Εκκλησία είχε γράψει επάνω στη σημαία της τη λέξη “ακινησία”, ενώ η Μάγισσα σήκωσε αντάρτικη σημαία, όπου διαβαζόταν η λέξη “Εμπρός”.»
«(…) Μια ημέρα, μια φτωχή χήρα είδε τα τρία της παιδιά να υποφέρουν από βήχα με σπασμούς. Τα δύο πρώτα οδηγήθηκαν στον ιερέα, ραντίστηκαν με αγιασμό … και πέθαναν στην αγκαλιά της. Απόμεινε το τρίτο, το μόνο πλάσμα πάνω στη γη που είχε πια για να αγαπά. Η δύστυχη γυναίκα, γονατισμένη εμπρός στο κρεβατάκι του αγαπημένου της, επικαλέστηκε για χάρη του όλους τους αγίους του χριστιανικού παραδείσου. Αλλά ο καταραμένος βήχας συνέχισε να αντηχεί απαίσια στα αφτιά της μητέρας. Μέσα στην απελπισία της (…) βγήκε ξυπόλητη από την καλύβα κατά τα μεσάνυχτα, και στρέφοντας ολόγυρα ανήσυχο το βλέμμα της, μάζεψε (…) άνθη και φύλλα από κάποιο κακόφημο φυτό, με άσχημη μυρωδιά, από το οποίο απομάκρυναν με φόβο οι βοσκοί τις κατσίκες τους. Επιστρέφοντας στο σπίτι, βούτηξε το ύποπτο βοτάνι σε ζεστό νερό, και ανακατεύοντάς το με μέλι, πρόσφερε το φάρμακο στο παιδάκι της που ανάσαινε με δυσκολία. Ο βήχας τότε σταμάτησε και ύπνος βαθύς έκλεισε τα βλέφαρα του αρρώστου κάτω από την επίδραση του σωτήριου φίλτρου, ενώ λίγες ημέρες αργότερα το παιδάκι έπαιζε εύθυμα κοντά στο κατώφλι της καλύβας – αλλά η δύστυχη μητέρα σάπιζε στα υπόγεια μοναστηριού. Γιατί κάποιος διάκος ή κωδωνοκρούστης, βγαίνοντας τα μεσάνυχτα από το καπηλειό ή το κρεβάτι πόρνης, είχε κατασκοπεύσει και καταγγείλει την δύστυχη ως φαρμακεύτρια μάγισσα. Μάταια ανέφερε η ταλαίπωρη, για να δικαιολογηθεί, τον θάνατο των δύο άλλων της παιδιών και τον κίνδυνο να πεθάνει εκείνο που επέζησε, τους φόβους και τη μητρική της απελπισία. Τα ρασοφόρα θηρία παρέμειναν ασυγκίνητα - αφού έκοψαν το ιερόσυλο χέρι και έσπασαν ένα προς ένα τα κόκκαλά της, έριξαν έπειτα τον άμορφο αυτό αιματοβαμμένο ανθρώπινο όγκο που βογκούσε στην πυρά. Τα πρακτικά των ιεροδικείων αποτελούν μια μεγάλη σειρά τόμων από φύλλα και κάθε φύλλο περιέχει μια τέτοια ιστορία.»
Η Εκκλησία τις αποκάλεσε «Μάγισσες», τις αφόρισε, τις βασάνισε, τις έκαιγε, επειδή παρέβαιναν το γράμμα του φωτός του αληθινού που μόνο από αυτήν εκπορευόταν. Εκείνες με πυξίδα το ανθρωποκεντρικό προοδευτικό παρελθόν του Ιπποκράτη, διέσωσαν τις επιστημονικές γνώσεις, κι ας ονομάζονταν φίλτρα και μαγικά βότανα του Σατανά επί μια χιλιετία. Κι έτσι εξετράπη σταδιακά η μοίρα της ανθρωπότητας από το σκοτάδι του Μεσαίωνα.





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...