Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι πενταμηνήτες έγιναν οκταμηνήτες. Πρόοδος. Αυτή είναι η ευτυχία που μας τάξανε ; Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί. Άνεργοι και με την βούλα, στην υπηρεσία ενός άθλιου συστήματος, που τους χρησιμοποιεί για να μειώσουν τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας. Κατοχική εικόνα συσσιτίου. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ. Όσο όμως και να αλλοιωθούν τα νούμερα, το βλέμμα, η αγωνία, η απελπισία, η αγανάκτηση, ο πόνος, ο φόβος πώς να κρυφτεί; Οι προσλήψεις αυτού του τύπου, δυστυχώς δεν αποτελούν μέρος εκτάκτων αναγκών, τείνουν να παγιωθούν, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη μέρα. Προετοιμάζουν όλα αυτά τα παιδιά ψυχολογικά, ύστερα από μια μακρά περίοδο ανεργίας, να νοιώθουν και ικανοποιημένοι, που εργάζονται έστω και προσωρινά. Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει ...

Το δράμα είναι να διαβάζεις παλαιότερα κείμενα και να μη χρειάζεται ν' αλλάξεις σήμερα, ούτε μία λέξη. Από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα, την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, μέχρι την Αριστερά του Τσίπρα σαράντα δύο , χρόνια αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία. Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων. Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω. Παρακολουθώντας χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε εξουσία, να κυβερνάει με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές των πάντων, ξεκινούσε με τη σιγουριά ό,τι ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι ο ίδιος. Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσ...

Για τον τόπο η θλίψη, δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά «για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Μια μικρή βόλτα στο διαδίκτυο, σου φανερώνει αμέσως την ποιότητα των ανθρώπων, που κατοικούν σ΄ αυτόν το μέρος. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Ο ι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα. Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν. Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα»,«διαφάνεια». Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. ...

Ούτε μια λέξη δε βγαίνει μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολ ι τικ ή πραγματικότητα της χώρας. Και μπορεί να μην περίμενα θαύματα από την αριστερά, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο επίπεδο στην πολιτική αντιπαράθεση. Οι αλήθειες που ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, πνίγηκαν μέσα στο βαθύ λάκκο του λαϊκισμού , που κυριάρχησε απ' άκρη σ ε άκρη τη ς αιθούσης. Μπερδεύτηκαν με τα ψέματα, με την άθλια αισθητική του λόγου και αποδυναμώθηκαν. Δεν θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτ ά κη, τραγικός στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Άμοιρε Ελληνικέ Λαέ τι σε περιμένει ακόμα . Και έτσι, τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει μια τόσο άθλια εικόνα: Και είναι μέρες, που με ακολουθεί. Ίσως να θέλει να με προστατεύσει. Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά, οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις αφήσεις, μπορεί να ...

Κάποτε θα μας πούνε την αλήθεια. Θα μας πούνε την αλήθεια, όταν οι τεθλασμένες γίνουν ευθείες, όταν οι δείκτες μηδενιστούν, σταματήσουν οι χτύποι της καρδιάς και δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα να αρπάξουν. Από στόματα, που μόνο ψέματα ξέρουν να λένε για να ξεγελούν τον Λαό, είναι βέβαιο, ότι στην παραπάνω διαβεβαίωση, το «Δεν» της αλήθειας, τους σκάλωσε στο λαιμό. Δεν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν. «Μας είπαν ψέματα πολλά», τόσα, που μας οδήγησαν να ψάχνουμε την αλήθεια, στις απέναντι όχθες, να κάνουμε την κατάφαση άρνηση και αντιθέτως. Μας γελάσανε πλειστάκις. Όλη η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν ένα μεγάλο ψέμα, από τον αείμνηστο Ανδρέα, μετρ του είδους, μέχρι τους τελευταίους. Οι όποιες αναφορές, στα ψέματα που προηγήθηκαν, καταντούν κουραστικές. Ακόμα και αυτές, Της “ αριστεράς” σε χρόνο προεκλογικό, δεν είναι άξιες υπενθύμισης. «Αυτό είναι το τελευταίο μνημόνιο κύριοι της κυβέρνησης; Ας βάλουμε εκείνο το «Δεν» που ξεχάσατε, για να έχουμε την φράση ολοκληρωμένη και την αλήθ...