Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες αυτές τις μέρες, σας προειδοποιώ, δεν είναι σενάρια της φαντασίας, ούτε σενάρια που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ότι φαίνεται έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν τον λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής: από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατακατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές. Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές, όσο σαν πρόβατα επί σφαγής ακολουθούμε την προκαθορισμένη πορεία, τόσο τα φαινόμενα θα γιγαντώνονται, τόσο οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς και ...

Είναι ντροπή και πρόκληση για το λαό αυτά που διαδραματίζονται στην κορυφή. Τι στιγμή που η ανεργία μαστίζει την νεολαία, η ακρίβεια εξανεμίζει, τους έτσι και αλλιώς χαμηλούς μισθούς, οι άλλοι οι όσιο και άγιοι και τιμωροί και εξομολογητές της τηλεόρασης, μιλάνε για εκατομμύρια χωρίς να κοκκινίζουν. Την πληρώνουμε ακριβά την χαλαρότητα στον καναπέ. ……………………………………………………………………………………… Μπροστά στο χάος της οικολογικής καταστροφής νιώθεις πολλές φορές τόσο αδύνατος, που σταυρώνεις τα χέρια. Πάντα υποστήριζα τις μικρές νίκες, αυτές που πραγματοποιούνται στην ακτίνα έλεγχου του καθενός. Διάβασα προχθές σε μια αθηναϊκή εφημερίδα ότι, οι κάτοικοι του μικρού χωριού Γκέρτον στην κομητεία του Κέιπρτιζσαιρ, στην Γάγγλια, κατάφεραν να κάνουν πράξη αυτό που αρκετές κυβερνήσεις όλο και συζητάνε , όλο και υπόσχονται πως πρέπει να γίνει: έβγαλαν όλες τις πλαστικές σακούλες από την ζωή τους! Από το περασμένο Σάββατο, κανένα μαγαζί στο χωριό δεν διανέμει πλέον πλαστικές σακούλες. Τις έχουν αντικαταστήσει ...

Περιττεύουν τα λόγια. Μετά τις σοβαρές εξελίξεις που παίρνει η υπόθεση Ζαχόπουλου και την εμπλοκή δημοσιογράφων σ΄ αυτό το χορό των εκβιασμών, αισθάνομαι αηδιασμένος από το χώρο. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Παρακολουθώ τον κανιβαλισμό, που διαδραματίζεται μέσα στους κόλπους του διαπλεκόμενου μορφώματος, με την ελπίδα στην εξασθένιση του. ………………………………………………………………………………………….. Ευτυχώς δεν είναι όλοι βυθισμένοι μέσα στην διαφθορά και στην διαπλοκή. Η είδηση από «τα πρόσωπα και προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας» Αμπντού Λαφίφ Κουλιμπαλί, 50 ετών δημοσιογράφος από την Σενεγάλη, που τιμήθηκε το 2005 με το «Βραβείο Ακεραιότητας» της οργάνωσης «διεθνής Διαφάνεια», είναι από εκείνους που φωτίζουν το επάγγελμα – τόσο πολύ λουσμένο στο σκότος, αυτές τις αδέσποτες μέρες - και υπενθυμίζουν διαρκώς ότι ο ρόλος των εκπροσώπων του Τύπου πρέπει να είναι πάντοτε «ένας ρόλος συνεχούς έλεγχου της εξουσίας και υπεράσπισης των αδυνάμων και καταπιεσμένων ανθρώπων» . Ο Κολιμπαλί αποκάλυψε μερικά από τα πιο μεγάλα...

Καλές οι αναφορές έξω από τα χωρικά ύδατα, μας απαλλάσσουν από τη φαγούρα που ταλαιπωρεί το μικρόκοσμο μας, αλλά και τα καθημερινά προβλήματα, μερικές φορές προβάλλουν τόσα έντονα, που και να θέλουμε είναι αδύνατο να τα παραβλέψουμε. Να τη δεχτούμε τη συγνώμη από το Νομάρχη, για τα χάλια του οδικού δικτύου, αλλά φτάνει μια συγνώμη, όταν μάλιστα προέρχεται από κάποιον, που η μικρή θητεία του (μόλις ένα χρόνο) στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, τον απαλλάσσει από τις ευθύνες, για μια τραγική εικόνα που όμοια της δεν νομίζω να υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος της πατρίδας μας. Ασφαλής η συγνώμη του Νομάρχη και ως εκ τούτου ανέξοδη. Εκτός από τη συγνώμη ο Νομάρχης ζήτησε και κατανόηση, θα ήταν προτιμότερο να μείνει στην συγνώμη, για κατανόηση δεν νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια.. Στο τέλος της αναφοράς του διακινδύνευσε την πρόβλεψη ότι «μέσα στα επόμενα τρία τέσσερα χρόνια, οι δρόμοι μας θα έχουν άλλη - εντελώς διαφορετική - εικόνα από τη σημερινή. Αυτό που συμβαίνει με το οδικό δίκτυο του νησιού μας...