Κέρκυρα: "Ακανόνιστη" πόλη

Για το ωράριο μουσικής καταστημάτων στην πόλη μας έχουν γραφτεί πολλά. Πράγματι είναι νωρίς το 11μ.μ, το πρόβλημα όμως δεν μπορεί να λυθεί με μια παράταση του ωραρίου. Το κακό έχει τις ρίζες του πιο βαθιά.

Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια.
Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και όχι στον αυτόματο πιλότο. Η εικόνα εξαρτάται από τις καλές ή τις κακές προθέσεις του κάθε επιχειρηματία και είναι φυσικό. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα σχέδιο διαχείρισης, στην ουσία λειτουργούμε χωρίς κανόνες, με αποτέλεσμα, προβλήματα που θυμάμαι να γράφω εδώ και 30 χρόνια , να τα βρίσκω σήμερα και πάλι μπροστά μου. Πολύ πιο οξυμένα φυσικά.
Μικρά ισόγεια διώροφων κατοικιών στο εσωτερικό δρόμο της Γαρίτσας, μετατράπηκαν σε καφέ και φαγάδικα, χωρίς να έχουν μετακομίσει οι κάτοικοι που μένουν εκεί. Το ίδιο και σε χειρότερο βαθμό συμβαίνει και στο κέντρο της πόλης. Πόσο πιο απλά να το πούμε: Πόλη, χωρίς κανονισμό λειτουργίας δεν μπορεί να λειτουργήσει. Δυστυχώς καμία δημόσια αρχή μέχρι σήμερα, δεν άγγιξε αυτό που λέμε με δύο λέξεις “ Δημόσιος Χώρος” Καμία δεν μπήκε στον κόπο, να εφαρμόσει ένα σχέδιο κανόνων προς όφελος των δημοτών, των επισκεπτών και των επιχειρηματιών. Γιατί εν τέλει από την εύρυθμη λειτουργία μιας πόλης βγαίνουν όλοι κερδισμένοι.

Έχω δει πολλά σχέδια μέχρι σήμερα επί χάρτου, έχω δει την πόλη ζωγραφισμένη με δρόμους που επιτρέπεται η χρήση του εξωτερικού χώρου και άλλους που απαγορεύεται. Με δρόμους που μπορείς να κοιμηθείς και με δρόμους που μπορείς να διασκεδάσεις. Όλα αυτά επί χάρτου βεβαίως. Κάποια στιγμή εδώ και χρόνια μπήκαν και σε διαβούλευση και ποτέ δεν βγήκαν.
Δυστυχώς αυτοί που μετρούν το πολιτικό κόστος, δεν ξέρουν αριθμητική, αν ήξεραν θα μπορούσαν να υπολογίσουν το δικό τους όφελος, που είναι πολλαπλάσιο του κόστους.

Σκορπίζομαι

Πριν δύο χρόνια, όταν το έγραψα είχαν μαζευτεί πολλά. Κορωνοϊός σε έξαρση, οι Τούρκοι απειλούσαν. Καιρικά φαινόμενα ακραία έπνιγαν ανθρώπους. Οικονομική κρίση ραγδαία επιδείνωση και οι προβλέψεις στάνταρ καταστροφή . Σήμερα προσθέστε τα υπόλοιπα, την ακρίβεια, την ενέργεια που δεν είναι πλέον για χρήση από τον Λαό αλλά για άκρατο πλουτισμό αυτών που την παρέχουν και των μεσαζόντων, την επερχόμενη επισιτιστική κρίση, τον πόλεμο δίπλα στην πόρτα μας και όλα αυτά, τα όχι καλά που μας περιμένουν. Όχι δεν τα ξεπερνάω δεν ξεπερνιούνται άλλωστε, τα βάζω μπροστά και προσπαθώ να πάρω ανάσες.

Άνοιξα τις ερωτικές επιστολές του Σεφέρη στη Μαρώ «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ» της γράφει, εκφράζοντας παράλληλα το παράπονό του «Ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου.”

Συνέχισα με τον Τάσο Λειβαδίτη «Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο. Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν Γιατί οι άνθρωποι, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων».
Μήπως τελικά είμαστε φτιαγμένοι για να πολεμάμε κόντρα στις ροές και όχι να τις ακολουθούμε;
Άνοιξα το ραδιόφωνο αυτές, τις πρώτες πρωινές ώρες δεν φλυαρεί, μου ψιθυρίζει σοβαρά στα αυτί, λόγια γλυκόπικρα, με κερνάει λέξεις καθαρές.
«Οι μικρές σιωπές της κάθε μέρας σκεπάζουν με σκόνη τα αισθήματα. Τα αγάλματα της επιθυμίας θρυμματίζονται αχάιδευτα κάθε στιγμή που κοντά σου δεν. Το σπίτι γεμίζει καπνούς, δεν είναι τα τσιγάρα, δεν είναι οι ζωές μας, τι καίγεται λοιπόν τόσα χρόνια κι ακόμα είναι άκαυτο; Μη μου ζητήσεις χρόνο, δεν έχω. Μη μου ζητήσεις εξηγήσεις… έχω».
Το τέλος, δεν είναι μια κι έξω, προηγούνται τα βασανιστήρια. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, ο χρόνος κάνει πείσματα και έχει στυλώσει τα πόδια, θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει.
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα, όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε.
Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…»

Στην ασφάλεια της ανασφάλειάς μου

Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει στη ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου, ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι σου.

"Στο κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας. Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε απ’ τον αληθινό μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής."
Πότε είχαμε καλοκαίρι; Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει άνοιξη.
Η κατάφαση, για την γοητεία που ασκεί η αμφιβολία , τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ένα μεγάλο ερωτηματικό.
«Είναι γοητευτική στιγμή της αμφιβολίας;» Καμία αμφιβολία! Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει - και αυτό είναι η δυστυχία - λίγους παράταιρους, εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία, ελεύθερους από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς.
Είναι γοητευτική η στιγμή της αμφιβολίας. Το αντιλαμβάνονται όσοι αρνήθηκαν τον ύπνο της ασφαλούς ζωής. Μόνο, που είναι λίγοι για να αντέξουν στις πλάτες τους, τον όγκο της ανασφάλειας των ασφαλισμένων.

Καράβι χάρτινο

Γύρισα 25 χρόνια πίσω. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε φαίνονται μιας άλλης εποχής. Η σημερινή πραγματικότητα τα ακυρώνει όλα. Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουμε μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή.

Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά, για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.
Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του Ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται.

Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει.
Σε τέτοιες στιγμές πάντα έρχεται, μια έμμετρη ανάσα, για να μου θυμίσει ότι πάντα χάρτινο ήταν το καράβι.
«Ανάσκελα προσκέφαλο η άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται»
Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις γλυκές κουταμάρες, που επιχειρούμε στα χρόνια της νεότητάς μας . Έτσι το ξεκίνησα και εκεί το άφησα. Αυτό δεν με άφησε ποτέ. Με παρηγορεί, κάθε στιγμή που χρειάζομαι ένα χάδι. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά επιβεβαιώνει: «Χάρτινο είναι το Καράβι». Και τότε όλα γίνονται αθώα και μεταφέροντα χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού.
Οι ιστορίες που δείχνουν να επαναλαμβάνονται, είναι το αποτέλεσμα μιας δοκιμασμένης συνταγής, που κάνει ότι μπορεί για να βγει το φαγητό άνοστο και καμένο. Η ρήξη αναπόφευκτη και πάντως καλύτερη από το συμβιβασμό.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. "Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…"

«Δεν έτυχε στα χρόνια αυτά τίποτα να πετύχω…»

Ένα χρόνο μετά και οι φωτιές συνεχίζουν να μας καίνε. Όσο και να πολεμάς με τον εαυτό σου, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας.

Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συνοχή και συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει. Ατομισμός.
Ο χορός, στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να τη γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι χάσαμε. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους. Οι συμπεριφορές του παρελθόντος δυστυχώς ακόμα αντέχουν. Και αντέχουν εν μέσω κρίσης, πολέμου στην Ευρώπη, πανδημίας, ακρίβειας, φτώχειας , δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
«Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες που 'χουν πεθάνει…»

Μάθανε πως πηδιόμαστε πλακώσανε και οι τσούχτρες

Δώδεκα χρόνια επαναλήψεις τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά. Από τα μνημόνια , στην πανδημία, στην ακρίβεια, στην Ουκρανία, στον Ερντογάν.

Μάθανε πως πηδιόμαστε πλακώσανε και οι μέδουσες μοβ και γαλάζιες.
Δώδεκα χρόνια μας βάζουν το κεφάλι στο νερό και μας το τραβούν λίγο πριν σκάσουμε. Στο μεταξύ, μετά από κάθε εικονική εκτέλεση βγαίνουμε όλο και πιο σακατεμένοι, όλο και πιο αδύνατοι, με τη θηλιά να σφίγγει τόσο ώστε να μένουμε ζωντανοί νεκροί. Δοκιμασμένες συνταγές. Από τότε που υπάρχουν ισχυροί και αδύνατοι. Δηλαδή από πάντα.

Όλα τα παραπάνω έχουμε μπροστά μας, αύριο τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου που ήλιος φωτίζει από την καλύτερη γωνία του, τον τόπο μας.
Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Τα νέα θα τα μαθαίνω πλέον από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε; Να κερδίσουμε το χρόνο της αναμονής, αυτόν το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής. Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο όμως θα υπάρχουμε, ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών... Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα

Για να πετάξουμε...

Όλα τα τελευταία μηνύματα δεν δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχειας.

Και εκεί που είσαι έτοιμος να κτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, έρχονται δυο στάλες λέξεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει. Λάμπει γιατί ζει ψηλά.
Σε τέτοια γωνία του κύκλου, με τις μεγαλύτερες μέρα του χρόνου να μας καλούν να ζήσουμε… Και μεις να εγκλωβιζόμαστε μέσα σε τετράγωνα βλακείας, σε μια αν προηγούμενου πλειοδοσία μιζέριας και κακομοιριάς.

Να διευκρινίσω ότι η σελήνη δεν λάμπει μόνο γιατί ζει ψηλά λάμπει γιατί είναι και στρογγυλή.
Αυτό σας το έχω ξαναπεί. Αντιπαθώ τα τετράγωνα και τις λογικές τους, μέσα σε κύκλους περιστρέφομαι και επανέρχομαι .
Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει.
Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλω το χρόνο και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες . Επανέρχομαι σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο» γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου κινείται πάντα σε κύκλους. «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα στη φύση ούτε στο μακρόκοσμο ούτε στον μικρόκοσμο η φύση δημιουργεί σε κύκλους και κινείται σε κύκλους, τα άτομα και οι γαλαξίες είναι κυκλικά καθώς και τα περισσότερα οργανικά πράγματα που υπάρχουν ανάμεσα τους. Η Γη είναι στρογγυλή, ο άνεμος φυσάει σε δίνες, η μήτρα δεν είναι σαν χαρτόκουτο για παπούτσια. Που είναι οι γωνίες ενός αυγού, που είναι οι γωνίες του ουρανού; Κοίτα τις φωλιές των πουλιών, το τετράγωνο είναι παράγωγο της λογικής. Κοίτα την κοιλιά σου κυρία καθηγήτρια, κοίτα τα κωλομέρια σου, κοίτα τα βυζιά σου…» Ο όλος σκοπός της λογικής είναι να τετραγωνίσει τον κύκλο… όμως η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε. Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε.
Αυτές οι μέρες του καλοκαιριού που όλα στρογγυλεύουν και αμβλύνονται, ακόμα και τις σκιές, της πολύ δύσκολης καθημερινότητας τις κρύβει κάτω από την άμμο τη χρυσή. Και να μην ξεχνάμε ότι η σελήνη λάμπει γιατί ζει ψηλά και γιατί φυσικά είναι στρογγυλή . Ας πετάξουμε τα βάρη για να ξεκολλήσουν τα πόδια μας. Για να πετάξουμε...