Τελευταία σελίδα αριστερά

Για το ωράριο μουσικής καταστημάτων στην πόλη μας έχουν γραφτεί πολλά. Πράγματι είναι νωρίς το 11μ.μ, το πρόβλημα όμως δεν μπορεί να λυθεί με μια παράταση του ωραρίου. Το κακό έχει τις ρίζες του πιο βαθιά. Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια. Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και όχι στον αυτόματο πιλότο. Η εικόνα εξαρτάται από τις καλές ή τις κακές προθέσεις του κάθε επιχειρηματία και είναι φυσικό. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα σχέδιο διαχείρισης, στην ουσία λειτουργούμε χωρίς κανόνες, με αποτέλεσμα, προβλήματα που θυμάμαι να γράφω εδώ και 30 χρόνια , να τα βρίσκω σήμερα και πάλι μπροστά μου. Πολύ πιο οξυμένα φυσικά. Μικρά ισόγεια διώροφων κατοικιών στο εσωτερικό δρόμο της Γαρίτσας, μετατράπηκαν σε καφέ και φαγάδικα, χωρίς να έχουν μετακομίσει οι κάτοικοι που μένουν εκεί. Το ίδιο και σε χειρότερο βαθμό συμβαίνει και στο κέντρο της πόλης. Πόσο πιο απλά να το πούμε: Πόλη, χωρίς κανονισμό λειτο...

Πριν δύο χρόνια, όταν το έγραψα είχαν μαζευτεί πολλά. Κορωνοϊός σε έξαρση, οι Τούρκοι απειλούσαν. Καιρικά φαινόμενα ακραία έπνιγαν ανθρώπους. Οικονομική κρίση ραγδαία επιδείνωση και οι προβλέψεις στάνταρ καταστροφή . Σήμερα προσθέστε τα υπόλοιπα, την ακρίβεια, την ενέργεια που δεν είναι πλέον για χρήση από τον Λαό αλλά για άκρατο πλουτισμό αυτών που την παρέχουν και των μεσαζόντων, την επερχόμενη επισιτιστική κρίση, τον πόλεμο δίπλα στην πόρτα μας και όλα αυτά, τα όχι καλά που μας περιμένουν. Όχι δεν τα ξεπερνάω δεν ξεπερνιούνται άλλωστε, τα βάζω μπροστά και προσπαθώ να πάρω ανάσες. Άνοιξα τις ερωτικές επιστολές του Σεφέρη στη Μαρώ «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ» της γράφει, εκφράζοντας παράλληλα το παράπονό του «Ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου.” Συνέχισα με τον Τάσο Λειβαδίτη «Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο. Γιατί ...

Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις και αδιέξοδα, τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό. Σε νανουρίζει στη ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου, ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι σου. "Στο κυνήγι της ασφάλειας για μια ζωή, που νομίζουμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί, παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας. Και είναι ο χρόνος μια ευθεία. Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς, για να χαθούμε απ’ τον αληθινό μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής." Πότε είχαμε καλοκαίρι; Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει άνοιξη. Η κατάφαση, για την γοητεία που ασκεί η αμφιβολία , τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ένα μεγάλο ερωτηματικό. «Είναι γοητευτική στιγμή της αμφιβολίας;» Καμία αμφι...

Γύρισα 25 χρόνια πίσω. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε φαίνονται μιας άλλης εποχής. Η σημερινή πραγματικότητα τα ακυρώνει όλα. Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουμε μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά, για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι. Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του Ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχ...

Ένα χρόνο μετά και οι φωτιές συνεχίζουν να μας καίνε. Όσο και να πολεμάς με τον εαυτό σου, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας. Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συνοχή και συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει. Ατομισμός. Ο χορός, στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την...

Δώδεκα χρόνια επαναλήψεις τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά. Από τα μνημόνια , στην πανδημία, στην ακρίβεια, στην Ουκρανία, στον Ερντογάν. Μάθανε πως πηδιόμαστε πλακώσανε και οι μέδουσες μοβ και γαλάζιες. Δώδεκα χρόνια μας βάζουν το κεφάλι στο νερό και μας το τραβούν λίγο πριν σκάσουμε. Στο μεταξύ, μετά από κάθε εικονική εκτέλεση βγαίνουμε όλο και πιο σακατεμένοι, όλο και πιο αδύνατοι, με τη θηλιά να σφίγγει τόσο ώστε να μένουμε ζωντανοί νεκροί. Δοκιμασμένες συνταγές. Από τότε που υπάρχουν ισχυροί και αδύνατοι. Δηλαδή από πάντα. Όλα τα παραπάνω έχουμε μπροστά μας, αύριο τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου που ήλιος φωτίζει από την καλύτερη γωνία του, τον τόπο μας. Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Τα νέα θα τα μαθαίνω πλέον από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’...

Όλα τα τελευταία μηνύματα δεν δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχειας. Και εκεί που είσαι έτοιμος να κτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, έρχονται δυο στάλες λέξεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει. Λάμπει γιατί ζει ψηλά. Σε τέτοια γωνία του κύκλου, με τις μεγαλύτερες μέρα του χρόνου να μας καλούν να ζήσουμε… Και μεις να εγκλωβιζόμαστε μέσα σε τετράγωνα βλακείας, σε μια αν προηγούμενου πλειοδοσία μιζέριας και κακομοιριάς. Να διευκρινίσω ότι η σελήνη δεν λάμπει μόνο γιατί ζει ψηλά λάμπει γιατί είναι και στρογγυλή. Αυτό σας το έχω ξαναπεί. Αντιπαθώ τα τετράγωνα και τις λογικές τους, μέσα σε κύκλους περιστρέφομαι και επανέρχομαι . Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλω το χρόνο και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες . Επανέρχομαι σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξ...