Ουφ!!! τα είχε όλα αυτός Αύγουστος...

Κακή μέρα η σημερινή και οι καιρικές συνθήκες οι χειρότερες. Τα είχε όλα ο φετινός Αύγουστος και καύσωνα και μετάλλαξη Δέλτα και το πιο τραγικό φωτιές, φωτιές, φωτιές.

Μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες, το να πολεμάς και με τον εαυτό σου είναι ότι χειρότερο. Όμως όσο και να πολεμάς, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας που τα σκεπάζει όλα, σου υπενθυμίζει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους απεγνωσμένους, ανήμπορους, με σπασμένες φτερούγες, να βλέπουν την ζωή τους να καίγεται. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησε υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, για τα καμένα όμως είναι άχρηστες, μόνο ένα χρώμα και αυτό μαύρο.
Σήμερα δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.

Γιατί συγγνώμη

Συγγνώμη. Λέξη τρισύλλαβη, απλή στη χρήση, όμορφη σαν ακούγεται, γενναιόδωρη και πέρα ως πέρα ψεύτικη. Απαραίτητο αξεσουάρ όλων όσων παρουσιάζονται μετανιωμένοι, αποκαρδιωμένοι και πολιορκημένοι από τύψεις και ενοχές λόγων ή πράξεων.
Ζήτησε συγγνώμη, του είπαν επικοινωνιολόγοι του Πρωθυπουργού αλλά κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο. Γιατί προφανώς ούτε ο ίδιος την πιστεύει

“Όταν ζητάς συγγνώμη δεν σπεύδεις να περάσεις αμέσως σε αντεπίθεση ή να υπερασπιστείς το δίκιο σου. Ή είχες δίκιο και σε παρεξήγησαν ή ήσουν απαράδεκτος και το αναγνωρίζεις με ευθύτητα. Τα υπόλοιπα είναι ανώφελες υπεκφυγές, αμηχανία ή κακή πολιτική”.
Καταλαβαίνοντας το μέγεθος της γενικευμένης οργής, ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι μπορεί με σκηνοθετημένα διαγγέλματα να διαχειριστεί την κρίση χωρίς η κυβέρνησή του να λογοδοτήσει. Η αλήθεια είναι πιο ισχυρή από κάθε επικοινωνιακή διαχείριση.

Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν», Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες.

Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουνε” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής.
Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε.
Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφονται, το μαύρο θα είχε την τιμητική του. Σκοπιμότητες, ηλιθιότητες, κάθε είδους ηλεκτρονικές μαλακίες, υπερκαλύπτουν όποια φωνή προσπαθεί να σταθεί με θετική διάθεση, στον κοινό λόγο.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας: δίκες και καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες. Ύστερα από κάθε γεγονός οι εύκολες κρίσεις, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, μια επιφάνεια ίσα ίσα για να καλύψει με το χρώμα της αρεσκείας του καθενός, την αλήθεια. Μια επιφάνεια που κρατάει την ιστορία σε απόσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα από την πραγματικότητα. Όσοι προσπαθούσαν να σταθούν κριτικά μέσα στην κάψα των γεγονότων, έθεταν αυτόματα υποψηφιότητα για την συμμετοχή τους στο τμήμα την γραφικής μειοψηφίας. Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει. Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, το μίσος, η τοξικότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης.

Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα

Τελικά είμαστε εδώ, για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν λίγα χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί.

Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, ,πάνω από την καμένη Ελλάδα, ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!
Βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.
Και η ελληνική τηλεόραση, δείχνοντας για μια ακόμη φορά υπερβάλλοντα ζήλο, φρόντισε να σβήσει από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής , εστιάζοντας κατά συρροήν σε προσωπικές ιστορίες.
Και όπως κάηκαν τα δάση στην Αττική, φρόντισαν να κάψουν και την αλήθεια , αφήνοντας κάποια έρημα δένδρα, να παίξουν και να παίξουν και να παίξουν, μέχρι την επόμενη καταστροφή, που θα χαθούν στα βάθη της λήθης. Η δραματοποίηση των γεγονότων στην πραγματικότητα συμβάλλει στην αποδυνάμωση τους, μειώνει το μέγεθός της καταστροφής και συρρικνώνει τον πληθυντικό σε τέτοιο βαθμό που να φαντάζει ενικός.
Οι αριθμοί είναι αυτοί που λένε την αλήθεια και μην σας ξεγελούν, πίσω τους κρύβονται μάτια που ζωγραφίζουν την απόγνωση. Δεν είναι μόνο η προσωπική ιστορία αυτού που κάηκε το σπίτι του, πολλές μικρές τραγικές ιστορίες μένουν κρυμμένες γιατί δεν προσφέρονται για τηλεθέαση και όμως έχουν και αυτές ονοματεπώνυμο, έχουν πρόσωπα έχουν πόνο και θυμό, έχουν διευθύνσεις και ονόματα, έχουν πληγωμένα παιδικά μάτια. Οι αριθμοί καίγονται και τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, ότι πίσω τους κρύβονται ανθρώπινες ψυχές.
Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο, άνθρωπος είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας.
Το φωνάζω. Δεν είναι αριθμοί, είναι αριθμοί που κάηκαν. Είναι άνθρωποι

Δεν μπορώ να απαξιώσω την ομορφιά

Όσες φορές προσπάθησα να γράψω για την ομορφιά, πάντα βρέθηκα μπερδεμένος. Θα προσπαθήσω επιστρατεύοντας και τις τελευταίες εφεδρείες της ειλικρίνειας μου, για να καταλήξω και πάλι σε ερωτηματικό, αλλά ήσυχος που θα έχω γράψει την δική μου αλήθεια και ας μην είναι η αλήθεια.

Δεν μπορώ να απαξιώσω την ομορφιά, δεν μπορώ να την τοποθετήσω σε δεύτερη μοίρα πίσω από την δύναμη του μυαλού και την γενναιότητα της ψυχής.
Την είδα ξαφνικά και έχασα το φως μου Θέλω να την αγγίξω. Δεν είναι εύκολο. Επιστράτευσα τον Μπρούνο Μοντεμπέλι
“Το δέρμα της που είχε ψηθεί στον ήλιο σκόρπιζε τώρα γύρω του τα χρώματα και τα τ’ αρώματά του. Μύριζα κανέλλα, πιπέρι και τζίνζερ. Γευόμουν με τα μάτια την καφετιά κρέμα με την οποία φαινόταν να έχει αλειφθεί ολόκληρη, τις κιτρινωπές σαν από χρυσόξυλο αποχρώσεις της επιδερμίδας, τις βιολέτες της ανταύγειες και τους μικρούς της λοφίσκους από μαύρη άμμο όπου σπινθηροβολούσε ένα φίνο μωσαϊκό από μικροσκοπικούς κρυστάλλους. Αυτό το δέρμα απέπνεε θερμότητα και όμως ήταν γεμάτο δροσιά.
Είναι ρατσισμός να σε τραβάει η ομορφιά και αφήστε αυτά περί υποκειμενικής ομορφιάς. Όχι δεν είναι. Ρατσισμός είναι να θεωρείς τον άσχημο κατώτερο. “Και δεν τον θεωρείς κατώτερο όταν δεν του δίνεις το δικαίωμα να κοσμήσει κι εκείνος μία αφίσα; όταν δεν θέλεις να σε εκπροσωπεί;” θα μου πεις. “Με μπέρδεψες, δεν ξέρω…
Ήταν σίγουρο που το μυαλό μας, πάλι θα μπερδευτεί, η ομορφιά όμως δεν κάνει παρέα με το μυαλό, αυτό το παίρνει και το σηκώνει. Και έτσι όπως είναι σηκωμένο και πετάει στα σύννεφα μια αλήθεια ξέρει και τη λέει και ας κακοχαρακτηρισθεί.
Αυτήν λέει... όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου πως ναι μεν η “ομορφιά του ανθρώπου” κερδίζεται, και πολλές φορές το μυαλό και η ψυχή κάποιου μπορούν να σε γοητέψουν, άλλα από την άλλη, η “χαρισμένη”, η άκοπη, αντικειμενική ομορφιά … "Μπορεί να με κάνει να αλλαξοπιστήσω γαμώτο. Αδύναμος, σακάτης, ένας αξιοθρήνητος ικέτης σε γυναικεία γόνατα που έχουν επάνω μου δικαίωμα ζωής και θανάτου”