Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Και πάλι θα τα καταφέρουμε...



Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και  δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την καλοκαιρία που θα ξημέρωνε . Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Δεκέμβρης  του 2014 και με βεβαιότητα σας λέω, σε λίγες μέρες θα μπει  ο καινούργιος χρόνος . Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πήρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης…


Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα σε ένα  παλαιότερο κείμενο , να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. «Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα, να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει, πέρα από το ουράνιο τόξο» Από εδώ κάτω, που δεν έχει άλλο παρακάτω, του πάτου το αδιέξοδο, να θυμηθούμε «τον δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά. Εδώ που φτάσαμε με την πλάτη κολλημένη στο αδιέξοδο, μόνο μπροστά μπορούμε να σκεφτούμε. Μόνο μπροστά, εκεί, που το φως, είναι ανίκητο.
«…Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου κακού την σκάλα
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί
-ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!-
θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα!»
Εκ του αποτελέσματος τα χρόνια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ξοδεύτηκαν και μαζί τους, και τα δημιουργικά χρόνια της ζωής μας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία εμείς τα κάναμε σκατά, εμείς του εξήντα οι εκδρομείς. Και εμείς, αυτό είναι και η μεγάλη τιμωρία, θα χρειαστεί, να περάσουμε στη νέα εποχή, από την θέση του οδηγού. Να πιάσουμε από το χέρι τα παιδιά, που δεν εκπαιδεύσαμε και με σίγουρα βήματα να τα οδηγήσουμε στο μέλλον.
«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», τραγουδούσαμε τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, πολύ γρήγορα ξεχαστήκαμε και τα λερώσαμε, τώρα θα χρειαστεί πριν αποχωρήσουμε να τα αποκαταστήσουμε.
Θα είναι δύσκολα. Θα ζοριστούμε θα συγκρουστούμε και με τον εαυτό μας, θα πονέσουμε και θα ματώσουμε. Θα τα καταφέρουμε όμως.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...