Και πάλι θα τα καταφέρουμε...
Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την καλοκαιρία που θα ξημέρωνε . Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Δεκέμβρης του 2014 και με βεβαιότητα σας λέω, σε λίγες μέρες θα μπει ο καινούργιος χρόνος . Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πήρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο , να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. « Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα,...