Τελευταία σελίδα αριστερά

Η κρίση δημιούργησε το καινούργιο περιβάλλον, χωρίς αυτήν η αριστερά θα μονολογούσε αλήθειες και θα εισέπραττε άρνηση. Πέρυσι τέτοια εποχή είχα γράψει ένα κείμενο, για τα πλεονεκτήματα της κρίσης. Η αλήθεια είναι όμως, ότι ποτέ δεν πίστευα ότι σε τόσο λίγο χρόνο, θα είχαμε τόσο θεαματικά αποτελέσματα. Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων. Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση! Μια κρίση που πάει με όλα, που δικαιολογεί πισωγυρίσματα, ...

Να εξηγούμαστε, ποτέ δεν αντιμετώπισα τις εκλογές με λογικές πλειοδοσίας. Πίσω από τις προγραμματικές δηλώσεις, τα υπονοούμενα, τα διλήμματα, τους εκφοβισμούς. Πίσω από τις μεγαλοστομίες, τις φανφάρες, τις υποσχέσεις. Πίσω από τις μεταγραφές, τις ανίερες συμμαχίες, τις δημοσκοπήσεις. Πίσω από τα ψεύτικα χαμογελά, τις ρητορικές, τους καυγάδες για το πάπλωμα… Πίσω από όλα αυτά τα περιττά, υπάρχουν, σοβαρότερα πράγματα. Για μένα το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, ήταν καθοριστικό, ακόμα και να μην επαναληφθεί, - που θα επαναληφθεί και μάλιστα με πιο έντονα χαρακτηριστικά - απέδειξε, ότι η χειραγώγηση του λαού, έχει και τα όρια της. Αφού το έκανε μια φορά το εκλογικό σώμα, μπορεί να το ξανακάνει. Και μόνο ο φόβος των μέχρι πρότινος αλαζονικών κομμάτων εξουσίας, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλάζει άρδην συμπεριφορές ... Στην διετία που προηγήθηκε, η ελληνική κοινωνία αιφνιδιασμένη, από το μέγεθος της ολομέτωπης επίθεσης, με μέτρα σκληρής λιτότητας, που κατέστρεψαν στην...

Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και οι πυγολαμπίδες έκανα τον καθιερωμένο τους περίπατο. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Μάης του 2012 και με βεβαιότητα σας λέω, σε δυο μέρες έρχεται ο Ιούνης. Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πείρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα χθες, να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. «Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα, να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματ...

Πέρυσι τέτοια εποχή, οι πλατείες γέμιζαν από αγανακτισμένους πολίτες. Εγώ περίμενα τον Ιούνιο και πάλι με τη νοσταλγία του μαθητή, που περιμένει να κλείσουν τα σχολεία, με τη νοσταλγία που παιδιού, που θέλει τη μέρα πιο μεγάλη και φως, περισσότερο φως. Και φέτος τον Ιούνιο περιμένω και αν η στήλη, απέκτησε έντονο πολιτικό χρώμα, όπως μου επισημαίνουν κάποιοι αναγνώστες, θέλω να τους διαβεβαιώσω, ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα αυτά τα χρόνια μια πορεία καρδιογράφημα, μια τεθλασμένη ακολούθησα, ανάλογα τους κτύπους, όμως πάντα με μια ευαισθησία, που ελπίζω να μην μου στοιχίσει. Πέρυσι τέτοια εποχή, από σεβασμό στα γεγονότα, πάλι στην επικαιρότητα είχα στραφεί. «Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτε...

Το 1981 δεν είναι 2012 και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ, να τελειώνουμε με αυτή την καραμέλα. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ήταν η αναγκαία εξέλιξη ενός συστήματος, που έμελλε να κυριαρχήσει μέχρι σήμερα. Η αλλαγή Φρουράς - «Αλλαγή» άλλωστε ήταν και το κεντρικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου – μετατράπηκε σε μια εναλλαγή στην εξουσία των δυο κομμάτων, που σύντομα αποκαλύφθηκε ότι έχουν κοινή γραμμή πλεύσης. «Δυο κόμματα μία πολιτική». Το πλειοψηφικό ρεύμα που ακολούθησε, τότε τον Ανδρέα, δεν βίωνε μια κρίση, δεν είχαν προηγηθεί 3.000 αυτοκτονίες, από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Πράγματι ο Παπανδρέου, ακολούθησε μια άλλη ρητορική, δεν τσιγκουνεύτηκε υποσχέσεις, δεν χάλασε τις καρδιές των πληγωμένων από την δικτατορία ελλήνων. Και έξω από το ΝΑΤΟ και έξω από την ΕΟΚ, αφού αυτό ήθελαν να ακούσουν. Το φαινόμενο του λαϊκισμού αποθεώθηκε, μέχρι που ήρθαν οι εκσυγχρονιστές και πέταξαν τη μπάλα στους απέναντι. Έτσι φτάσαμε μέχρι την 6η Μαΐου, με ένα παιγνίδι pasingk...