Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

"Η κρίση έλκει προόδους"

Η κρίση δημιούργησε το καινούργιο περιβάλλον, χωρίς αυτήν η αριστερά θα μονολογούσε αλήθειες και θα εισέπραττε άρνηση.
Πέρυσι τέτοια εποχή είχα γράψει ένα κείμενο, για τα πλεονεκτήματα της κρίσης. Η αλήθεια είναι όμως, ότι ποτέ δεν πίστευα ότι σε τόσο λίγο χρόνο, θα είχαμε τόσο θεαματικά αποτελέσματα.
Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων.
Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση!
Μια κρίση που πάει με όλα, που δικαιολογεί πισωγυρίσματα, που στέλνει διεκδικήσεις στις καλένδες και επαναφέρει την ανάγκη της επιβίωσης στη πρώτη γραμμή των αιτημάτων. Μια κρίση που επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο τρόπο που θα την ξεπεράσουμε. Συγκεντρώνει τα προβλήματα σε ένα λογαριασμό και ότι πέρασε σε δεύτερο πλάνο, φαίνετε πιο εύκολο να διορθωθεί, όταν την ξεπεράσουμε.
Αν ο Αϊνστάιν είχε δίκιο μπορεί να αποδειχθεί και ευλογημένη…
«… Να μην απαιτούμε να αλλάξουν τα πράγματα αν συνεχώς κάνουμε το ίδιο.
Η κρίση είναι η πιο ευλογημένη κατάσταση η οποία μπορεί να εμφανιστεί για χώρες και άτομα, διότι έλκει προόδους !
Η δημιουργία γεννιέται από την αναγκαιότητα όπως η μέρα γεννιέται από την νύχτα.
Κατά την διάρκεια της κρίσης γεννιούνται οι εφευρέσεις, οι ανακαλύψεις και οι μεγάλες στρατηγικές. Όποιος ξεπερνάει την κρίση ξεπερνάει τον εαυτό του, χωρίς να μένει «ξεπερασμένος».

Όποιος κατοχυρώνει στην κρίση την αποτυχία, απειλεί το δικό του ταλέντο και σέβεται περισσότερο τα προβλήματα πάρα τις λύσεις.
Η αληθινή κρίση είναι η κρίση της ασχετοσύνης.
Το πρόβλημα των ατόμων και των χωρών είναι η τεμπελιά και η αδιαφορία το να βρίσκουμε λύσεις και εξόδους από τέτοιου είδους καταστάσεις.
Χωρίς κρίση δεν υπάρχει μάχη, χωρίς μάχη η ζωή είναι μια ρουτίνα, μια αργή αγωνία.
Χωρίς κρίση δεν υπάρχει αξία. Στην περίοδο της κρίσης ανθίζει ό,τι είναι το καλύτερο στον κάθε ένα, διότι χωρίς κρίση ο κάθε άνεμος είναι ένα χάδι.
Αν μιλάμε για την κρίση την προωθούμε ενώ η σιωπή είναι μια «άνθιση του καθωσπρεπισμού ».
Αντί για όλα αυτά, είναι καλλίτερα να δουλέψουμε. Να τελειώσουμε επιτέλους με την μοναδική απειλητική κρίση: την τραγωδία το να μην θέλουμε να πολεμήσουμε για να την ξεπεράσουμε.…»

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Να μετρήσουμε τα ποσοστά του φόβου

Να εξηγούμαστε, ποτέ δεν αντιμετώπισα τις εκλογές με λογικές πλειοδοσίας.
Πίσω από τις προγραμματικές δηλώσεις, τα υπονοούμενα, τα διλήμματα, τους εκφοβισμούς. Πίσω από τις μεγαλοστομίες, τις φανφάρες, τις υποσχέσεις. Πίσω από τις μεταγραφές, τις ανίερες συμμαχίες, τις δημοσκοπήσεις. Πίσω από τα ψεύτικα χαμογελά, τις ρητορικές, τους καυγάδες για το πάπλωμα…
Πίσω από όλα αυτά τα περιττά, υπάρχουν, σοβαρότερα πράγματα.
Για μένα το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, ήταν καθοριστικό, ακόμα και να μην επαναληφθεί, - που θα επαναληφθεί και μάλιστα με πιο έντονα χαρακτηριστικά - απέδειξε, ότι η χειραγώγηση του λαού, έχει και τα όρια της.
Αφού το έκανε μια φορά το εκλογικό σώμα, μπορεί να το ξανακάνει.
Και μόνο ο φόβος των μέχρι πρότινος αλαζονικών κομμάτων εξουσίας, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλάζει άρδην συμπεριφορές ...
Στην διετία που προηγήθηκε, η ελληνική κοινωνία αιφνιδιασμένη, από το μέγεθος της ολομέτωπης επίθεσης, με μέτρα σκληρής λιτότητας, που κατέστρεψαν στην αρχή τους ήδη επισφαλείς και αδύναμους, και βαθμιαία τη μεσαία τάξη, δεν κατάφερε να αντιδράσει. Θυμάμαι τα σκυμμένα κεφάλια όταν αποχωρούσαν από τις πλατείες, από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, από τις διαδηλώσεις.

Θυμάμαι τους ταπεινούς σήμερα, Βενιζέλο και Σαμαρά - ο Γιωργάκης έχει κρυφτεί – να τρομοκρατούν το Λαό, ακολουθώντας το μονόδρομο των μνημονίων, με επαχθεί μέτρα και ξεπούλημα της χώρας. Αποφάσισαν μονομερώς για μας χωρίς εμάς. Μέχρι την 6η Μαΐου όλα αυτά. Με μετρημένη πλέον την αντίθεση, μάθαμε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, να επαναδιαπραγματευτούμε, να μας δοθεί λίγος χρόνος βρε αδελφέ, να ανασάνουμε.
Έχουν ενδιαφέρον πλέον τα εκλογικά αποτελέσματα, για να μετρήσουμε τα ποσοστά του φόβου, τα ποσοστά της αξιοπρέπειας, της συνήθειας, της υπερβάσης, της ανυπακοής. Τα ποσοστά της περηφάνιας ενός Λαού, που τον ξευτέλισαν, όλα αυτά τα χρόνια, που προηγήθηκαν, και τον εκπαίδευσαν στην υπακοή.
Η 6η Μαΐου, άνοιξε διάπλατα το δρόμο, η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, από εδώ και στο εξής, δεν θα προσδιορίζεται, από την επιρροή του δικομματισμού. Οι επικείμενες εκλογές θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Θα τα καταφέρουμε

Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και οι πυγολαμπίδες έκανα τον καθιερωμένο τους περίπατο. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Μάης του 2012 και με βεβαιότητα σας λέω, σε δυο μέρες έρχεται ο Ιούνης. Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πείρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης…
Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα χθες, να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. «Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα, να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει, πέρα από το ουράνιο τόξο» Από εδώ κάτω, που δεν έχει άλλο παρακάτω, του πάτου το αδιέξοδο, να θυμηθούμε «τον δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά. Εδώ που φτάσαμε με την πλάτη κολλημένη στο αδιέξοδο, μόνο μπροστά μπορούμε να σκεφτούμε. Μόνο μπροστά, εκεί, που το φως, είναι ανίκητο.
«…Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου κακού την σκάλα
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί
-ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!-
θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα!»
Εκ του αποτελέσματος τα χρόνια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ξοδεύτηκαν και μαζί τους, και τα δημιουργικά χρόνια της ζωής μας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία εμείς τα κάναμε σκατά, εμείς του εξήντα οι εκδρομείς. Και εμείς, αυτό είναι και η μεγάλη τιμωρία, θα χρειαστεί, να περάσουμε στη νέα εποχή, από την θέση του οδηγού. Να πιάσουμε από το χέρι τα παιδιά, που δεν εκπαιδεύσαμε και με σίγουρα βήματα να τα οδηγήσουμε στο μέλλον.
«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», τραγουδούσαμε τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, πολύ γρήγορα ξεχαστήκαμε και τα λερώσαμε, τώρα θα χρειαστεί πριν αποχωρήσουμε να τα αποκαταστήσουμε.
Θα είναι δύσκολα. Θα ζοριστούμε θα συγκρουστούμε και με τον εαυτό μας, θα πονέσουμε και θα ματώσουμε. Θα τα καταφέρουμε όμως.

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Είναι μέρες που μετράμε νίκες

Πέρυσι τέτοια εποχή, οι πλατείες γέμιζαν από αγανακτισμένους πολίτες. Εγώ περίμενα τον Ιούνιο και πάλι με τη νοσταλγία του μαθητή, που περιμένει να κλείσουν τα σχολεία, με τη νοσταλγία που παιδιού, που θέλει τη μέρα πιο μεγάλη και φως, περισσότερο φως. Και φέτος τον Ιούνιο περιμένω και αν η στήλη, απέκτησε έντονο πολιτικό χρώμα, όπως μου επισημαίνουν κάποιοι αναγνώστες, θέλω να τους διαβεβαιώσω, ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλα αυτά τα χρόνια μια πορεία καρδιογράφημα, μια τεθλασμένη ακολούθησα, ανάλογα τους κτύπους, όμως πάντα με μια ευαισθησία, που ελπίζω να μην μου στοιχίσει.
Πέρυσι τέτοια εποχή, από σεβασμό στα γεγονότα, πάλι στην επικαιρότητα είχα στραφεί.
«Αυτό που μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό. Μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα, μας αφαιρούν το μέλλον, μας κλέβουν τη ζωή. Κατακτήσεις αιώνων γκρεμίζονται και δεν υπάρχει πίσω, ούτε εμπρός. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, φοβισμένοι, εξουθενωμένοι το λάθος μας, να πιστέψουμε τους ψεύτες και τους κλέφτες.
Να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Για το χρόνο ή τον τόπο; Εκτός τόπου και χρόνου, θα μου πούνε…»

Πέρυσι, γυρίζαμε απ’ τις πλατείες ηττημένοι, στις σκιές της πολιτικής πραγματικότητας, με επιδεινωμένα τα βαριά μας συναισθήματα, οδηγούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, αδύνατοι να αντιδράσουμε περιμέναμε, συνεπικουρούμενοι από την αγία απάθεια, με στωικότητα τη μοίρα μας.
Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει και μας φέρνει. Φέτος ο Ιούνιος μαζί με το φως, που είναι έτοιμος να μας γεμίσει, θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον, ακόμα και αν το εκλογικό αποτέλεσμα της 17 του, δεν είναι στο βαθμό που προσδοκούμε. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Είναι οι μέρες που μετράμε νίκες, στον προαιώνιο αγώνα του φωτός και του σκότους.
Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Από την αρχή, χωρίς τους κλέφτες και τους ψεύτες στην παρέα. Να ξεκινήσουμε και πάλι την προσπάθεια, έχοντας πάντα κατά νου, ότι δεν είμαστε οι τελευταίοι κάτοικοι αυτής της χώρας. Να ξανατραγουδήσουμε με το μυαλό στους νέους και στο μέλλον.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Η πραγματικότητα είναι από μόνη της υπερβολή

Το 1981 δεν είναι 2012 και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ, να τελειώνουμε με αυτή την καραμέλα.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ήταν η αναγκαία εξέλιξη ενός συστήματος, που έμελλε να κυριαρχήσει μέχρι σήμερα. Η αλλαγή Φρουράς - «Αλλαγή» άλλωστε ήταν και το κεντρικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου – μετατράπηκε σε μια εναλλαγή στην εξουσία των δυο κομμάτων, που σύντομα αποκαλύφθηκε ότι έχουν κοινή γραμμή πλεύσης. «Δυο κόμματα μία πολιτική».
Το πλειοψηφικό ρεύμα που ακολούθησε, τότε τον Ανδρέα, δεν βίωνε μια κρίση, δεν είχαν προηγηθεί 3.000 αυτοκτονίες, από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Πράγματι ο Παπανδρέου, ακολούθησε μια άλλη ρητορική, δεν τσιγκουνεύτηκε υποσχέσεις, δεν χάλασε τις καρδιές των πληγωμένων από την δικτατορία ελλήνων. Και έξω από το ΝΑΤΟ και έξω από την ΕΟΚ, αφού αυτό ήθελαν να ακούσουν. Το φαινόμενο του λαϊκισμού αποθεώθηκε, μέχρι που ήρθαν οι εκσυγχρονιστές και πέταξαν τη μπάλα στους απέναντι. Έτσι φτάσαμε μέχρι την 6η Μαΐου, με ένα παιγνίδι pasingk games και στην μέση, την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Εκτός από κάποιες λεκτικές ομοιότητες, που μπορεί να εντάσσονται σε κανόνες επικοινωνίας, καμία συγγένεια δεν υπάρχει στην πραγματική βάση, μεταξύ ΠΑΣΟΚ του 1981 και ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Πολύ περισσότερο μεταξύ Τσίπρα και Ανδρέα Παπανδρέου.

Σήμερα η υπερβολή δεν έρχεται να τονίσει την πραγματικότητα, η πραγματικότητα είναι από μόνη της υπερβολή. Δεν μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε, τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, όταν έχουμε 3.000 αυτοκτονίες μέχρι τώρα ελλήνων πολιτών, που δεν άντεξαν την «πίεση των αγορών». Συνεχίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου…
«Όποιος κλαίει για έναν θάνατο είναι λαϊκιστής. Οι άλλοι είναι οι κωλοπετσωμένοι, οι μαχητές της ζωής που πάνε για την μεγάλη μπάζα, για την σωτηρία όλου του κόσμου! Λένε «κόσμος» και «λαός» και νομίζεις πως μιλάνε για έναν πολτό από κόκκαλα και σάρκες. Για μία ομοιογενή μάζα. Η προσωποποίηση όλου του κόσμου λίγο διαφέρει από την προσωποποίηση των «Αγορών». Μιλάνε για αυτές σαν να είναι κάποιο κέντρο από βιτσιόζες αφέντρες που τα κάνουν όλα σε κυρίους υποταχτικής ψυχολογίας.

Να φυλάγεσαι από όσους θέλουν να σώσουν όλον τον κόσμο. Συνήθως δεν αγαπάνε κανέναν, ούτε έναν. Κρύβουν αυτήν την συναισθηματική αναπηρία τους, πίσω από ένα μεσιανικό σύνδρομο. Είναι σαν τους «ερωτευμένους με όλες τις γυναίκες». Δηλαδή τους κατ’ εξακολούθηση λαθρογαμίκους που δεν αγάπησαν ποτέ καμμία. Δεν τους μέμφομαι βέβαια, αλλά τόση λογοτεχνία για την λατρεία του αιδοίου την βαριέται κι ο διάολος… O «ρεαλισμός» ότι κάποιοι λίγοι θα χαθούν για να σωθούν οι πολλοί είναι τόσο ηθικός όσο και το γεγονός πως κανένας εθνοπατέρας, κανενός κράτους, που έβαλε την υπογραφή του και το χεράκι του για την έναρξη ενός πολέμου δεν έστειλε το παιδί του στην πρώτη γραμμή. (Οι εξαιρέσεις είναι «αστοχίες» της Ιστορίας).

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...