Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Χωρίς τον φόβο του θανάτου.



'Οσο μικραίνει ο χρόνος, δυσάρεστες   συζητήσεις καλύπτουν πλέον,    ένα μεγάλο μέρος των ενδιαφερόντων,  των ανθρώπων της ηλικίας μου.  Ξεκινούν χαλαρά με αναλύσεις αίματος και ούρων, με κάποια προγραμματισμένα  τσεκάπ  και φτάνουν προοδευτικά στα εγκεφαλικά στις  ανακοπές,  στο σάκχαρο, που δεν πρόσεξε, μέχρι που φτάνουν να ξεθάψουν κάποιους γνωστούς συγχωρεμένους.
Το  παρακάτω, παλαιότερο κείμενο, κόντρα, στα παραπάνω.  Ξεκινάει από την πρεσβυωπία και φτάνει να βγάζει τη γλώσσα στο θάνατο  σε μια απόπειρα «για να σωπάσουν οι σκιές»
Θυμάστε ένα κείμενο που έγραψα παλιότερα για τις ευεργετικές επιπτώσεις της πρεσβυωπίας; Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία,  που λειτουργεί  σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια πολλά χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το αυλακωμένο πρόσωπό μας. Μας ενεργοποιεί  τη μνήμη και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής. Στην ανηφόρα; Ποια ανηφόρα, μακάρι να είχε πολλά χιλιόμετρα ακόμα και ας μας δυσκόλευε. Το ευχάριστο είναι ότι το μέγεθος του βαθμού,  φτάνει στο σημείο, να συνεχίζουν τα μάτια μας, να βλέπουν  ανήφορο τον κατήφορο, που έχει ξεκινήσει.   Και προχωράμε και προχωράμε…   χωρίς κίνδυνο να γλιστρήσουμε, αφού οι άγιες μέρες της νεότητας μας επανέρχονται στη μνήμη και μας στηρίζουν.   Έτσι γλυκά θα βουλιάξουμε χωρίς να το μάθουμε ποτέ. Αυτοί που φεύγουν, από την τσέπη τους δε λείπει το εισιτήριο της επιστροφής και ας μην γυρίσουνε ποτέ...
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη ο Θάνος Μικρούτσικος δήλωνε, ότι έχει συμφιλιωθεί με την ηλικία του αλλά και με το θάνατο.. «Μέχρι τώρα τον κερδίζω στα σημεία, ξέρω βέβαια ότι κάποια στιγμή σε κάποιο γύρο θα με ρίξει στο καναβάτσο»
Κακή κουβέντα ανοίξαμε, έχουν προηγηθεί φτυσιές και μούντζες. Ας δούμε όμως κάποια αποσπάσματα  όπως τα σταχυολόγησε η φίλη μου η Ελένη,  από μεγάλους συγγραφείς, που αναφέρονται στο θάνατο και στο χρόνο. Για να ξορκίσω το κακό, τα γράφω χωρίς το φόβο του θανάτου.

Ο Σικελιανός επέμενε πως η ζωή δεν είναι παρά «μέγιστη πρόβα θανάτου». Ο Σνάιτερ ότι η γραφή είναι «απόπειρα για να σωπάσουν οι σκιές» και τίποτα δεν μπορεί να γραφτεί «χωρίς φόβο θανάτου».
Ο Εβερετ στην «Αμερικάνικη έρημο» ότι «ο θάνατος είναι ένα σημείο στο χρόνο χωρίς διαστάσεις, χωρίς νόημα, ασήμαντο, αλλά περιέχει όλες στις γνώσεις περί ζωής». Κι ο Μπόρχες υπογράφοντας το ανυπέρβλητο «Τώρα μπορώ να ξεχάσω. Φτάνω στο στόχο μου/ στην άλγεβρά μου, στην κλείδα/ και στον καθρέφτη μου/ Σύντομα θα ξέρω ποιος είμαι» μας προϊδέασε ότι ενδεχομένως τότε και να λύνεται ο γρίφος.
Ο ύψιστος γρίφος ζωής που μας αποκαλύπτεται πια σε μάταιο χρόνο.
Διότι η αναμέτρηση με την απώλεια μπορεί να αποτελεί μέγα γεγονός και αφετηρία για την δημιουργία, αλλά η αναμέτρηση με τον θάνατό σου είναι το μέγιστο. Κι αυτό το αποδεικνύει η ίδια η δημιουργία.
Καθόλου τυχαίο το ότι μεγάλοι συγγραφείς  επιλέγουν να αντιμετωπίσουν τον θάνατο μετωπικά λίγο πριν από το τέλος. Απίστευτο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος προσέγγισής τους, φυσικά.
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στις «Θλιμμένες πουτάνες» μιλώντας για έρωτα πάλι στον θάνατο κλείνει το μάτι. Υπενθυμίζοντάς μας τα ανυπέρβλητα  «Δάκρυα του έρωτα» του Μπατάιγ.
«Ακόμα και η ηθική είναι υπόθεση χρόνου» σκέφτεται ο ηλικιωμένος δημοσιογράφος της ιστορίας του, που αποφασίζει να γιορτάσει τα ενενηκοστά του γενέθλια κάνοντας στον εαυτό του δώρο μια νεαρή παρθένα. Εκείνη θα του χαρίσει το χαμένο του χρόνο. Κι αυτός θ’ ανταποδώσει με  παρελθόν  και μια επινοημένη ιστορία. Επειδή «όπως τα πραγματικά γεγονότα ξεχνιούνται, έτσι και μερικά που δεν έγιναν ποτέ μπορεί να βρίσκονται στις αναμνήσεις».
Ένας ο θάνατος, αλλ’ αναλόγως τη θέση μας, το νόημα άλλο.
Και προχωράμε,  σ’  αυτήν τη συναρπαστική διαδρομή, την κατηφόρα, που  ευτυχώς δεν βλέπουμε, πάντα με την θεωρία στο τσεπάκι να ντύνει την πράξη, έχοντας κατά νου,  ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα…

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Όχι για τους μήνες... για τις μνήμες



Η αναφορά και πάλι για τις μνήμες και το Νοέμβρη, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του.
«Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο
Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία
στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία.
Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει.
Νοέμβρης μήνας...»
Από το άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια πρόγευση τραγωδίας βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα μαύριζαν τη δυτική πλευρά. Ο ουρανός από την μεριά του φρουρίου ήταν ξάστερος αλλά με ένα κακό γαλάζιο. Υπήρχε ήλιος αλλά δεν σου έκανε όρεξη να τον απολαύσεις.

Το μεσημέρι ο ουρανός φαινόταν πιο καθαρός, αλλά μόνο προς τη μεριά
της παλιάς πόλης. Πάνω από την είσοδο του λιμανιού ο ουρανός ήταν πράγματι πιο ξάστερος. Στη βόρειο πλευρά της πόλης τα σύννεφα συνενώνονταν αργά σε ένα μόνο σύννεφο, μαύρο αδυσώπητο, που προχωρούσε αργά με νύχια φαγωμένα και γκριζωπά στην κατάληξη των μαύρων χεριών του, σε λίγο θα έφτανε ο ήλιος, οι θόρυβοι της πόλης έμοιαζαν να σβήνουν σε αυτήν την αναμονή. Στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος ήταν εντελώς απών. Μην κάνετε κακούς συνειρμούς για την Λισσαβόνα πρόκειται.

Νοέμβρης μήνας με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει
μέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν’ αντρειεύει
κι αφού ευχήθηκε στην πόλη π’ αγαπάει
τριάντα μέρες στη βαλίτσα του μαζεύει.

Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ’ ένα κουρασμένο λεωφορείο,
Νοέμβρης μήνας... »
Με ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

2014 και ακόμα παρελάσεις



Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδους,  εγκλημάτησαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις. 
Και όμως,  σ’ αυτήν την επέτειο  τιμάμε  τους νέους με τα «πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες». Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς, θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Παραμονή εθνικής επετείου. «Σε αυτή τη γιορτή του έθνους και του λαού δεν υπάρχει χώρος για προδότες και για επιγόνους των προδοτών»,   γράφει ο Στάθης στο «ναυτίλο»  «αυτός που κρατάει τη σημαία είναι που της δίνει το νόημά της, άλλο η σημαία στα χέρια του Παπαφλέσσα κι άλλο στα χέρια ταγματασφαλίτη συνεργάτη των Ναζί. Άλλο η σημαία στα χέρια του αντάρτη παπά και του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο κι άλλο στα χέρια του αληταρά που χαιρετά φασιστικά»

Δεν θα πάω στην παρέλαση.  Σε μια χώρα χρεωκοπημένη, παραδομένη στους δανειστές, υποταγμένη,  στο ΔΝΤ, επιμένουμε, με βήμα  και κορμί καμαρωτό, από την μαθητιώσα νεολαία,  που υπόσχεται μέλλον λαμπρό για την πατρίδα !!!  Επιμένουμε με  όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα. Είναι πέρα από κάθε λογική να πηγαίνουμε    στις παρελάσεις,  για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτήσουμε, να χειροκροτήσουμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτήσουμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα.
Παραμονή εθνικής επετείου. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη
.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...