Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες αυτές τις μέρες, σας προειδοποιώ,   δεν είναι σενάρια της φαντασίας,   ούτε σενάρια που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η   σκληρή πραγματικότητα που απ’ ότι φαίνεται έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε   να μην μας εντυπωσιάζει. Σε συνέχεια το χθεσινού   με ένα παλαιότερο,   που αμβλύνει την   σκληρή πρώτη παράγραφο. Ίσως να μην κατάφερα να διευκρινίσω, όλα αυτά τα χρόνια, ότι και η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Απ’ όσο θυμάμαι ήττες μετράμε και αν αντέξαμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε. Φαντασθείτε εκεί που γράφει «αριστερά» να βάλουμε «δεξιά», ποιος θα μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ερωτεύονται οι δεξιοί, όχι αυτοί που ψηφίζουνε δεξιά, αυτοί που σκέφτονται και λειτουργούν δεξιά. Στις πρώτες μέρες της Άνοιξης, που πέρασε τα πενήντα,   Αναρωτιέμαι αν τα   αισθήμ...

Δεν είναι στις προθέσεις μου να αναμοχλεύσω πάθη. Μια διαπίστωση έκανα. Η πλειοψηφία των πολιτών,   που ψηφίζει δεξιά, δύσκολα το δηλώνει. Δύσκολα, ταυτίζεται με την λέξη. Τις περισσότερες φορές,   την αντικαθιστά με άλλους όρους, «φιλελεύθερος», «νεοφιλελεύθερος», «νεοδημοκράτης» κ.λ.π. Η λέξη «δεξιός» κολλάει στα δόντια.     Εμποδίζεται από μια   αδιόρατη ντροπή. Σε αντίθεση οι πολίτες   που υποστηρίζουν την αριστερά,   από την περίοδο της μεταπολίτευση και μετά, το δηλώνουν   χωρίς αναστολές,   θεωρώντας ότι αποτελεί τίτλο τιμής. Πριν τη μεταπολίτευση   πολλοί το έκρυβαν,   από φόβο, ποτέ όμως από   ντροπή. Η Αριστερά στη χώρα μας   ταυτίζεται με την δημοκρατία,   σε αντίθεση με την δεξιά   που ταυτίζεται με το φασισμό. Είναι αριστερός δημοκράτης λέμε,  ή δεξιός φασίστας. Τα χρόνια που προηγήθηκαν δικαιολογούν αυτήν τη στάση, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Η νησίδα   «Λαζαρέτο»,   ε...

Άνοιξη… να σου υπενθυμίζει μέσα σ’ αυτό  τον πανικό,   ότι η     ζωή   είναι στο επόμενο βήμα,   να σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές,   που σε νανουρίζουν,   με αρώματα και   να σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο.   Άνοιξη και μια στάση, μια ανάσα,   για να αντέξεις,   με ένα παλαιότερο κείμενο.   Θα που πείτε, εν μέσω καταιγίδας, εσύ ντύθηκες με   ασπρόρουχα του καλοκαιριού,    άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια   και   έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά. Για   να απαιτήσει  το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμούμε. Χθες   μετά από μια πολύωρη συζήτηση, ένας φίλος ένοιωσε την ανάγκη να εξομολογήσει τα αδιέξοδα του, προσπάθησε να βρει τον προσανατολισμό του, ύστερα από μια πρόσκρουση στο σύστημα, που δεν την δέχτηκε ο οργανισμός του, επέστρεψε στις στ...

Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση, ένας άσημος πολίτης της Εφέσου – ονόματι   Ηρόστρατος   - πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία να καταστήσει το όνομα του αθάνατο. Για να εκμηδενίσουν   αυτήν την προσδοκία, οι κυβερνήτες της πόλης   απαγόρευσαν   επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του, ενώ ο κοσμάκης – εν κρυπτώ – επέμεινε να το θυμάται, με συνέπεια να του χαρίσει τελικά αυτήν την άχαρη αθανασία. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την πράξη είναι ο ρεαλισμός του Ηροστράτου: Δεν τον ενδιέφερε το ποιόν της πράξης   που θα τον αθανάτιζε, παρά μόνο η αθανασία. Στις μέρες μας, η τηλεόραση ικανοποιώντας την αδήριτη ανάγκη   ανθρώπων να ξεφύγουν από την αφάνεια, όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά ενισχύει και πολλές φορές κατασκευάζει, η υποδεικνύει τον τρόπο για να έχει να προβάλει χίλιες δυο μαλακίες. Γέμισε ο τόπος   από «νούμερα» που δεν διστάζουν να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή,   που πληρώνουν με όσο  ...

Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησαν οι πολιτικοί, το διάστημα που προηγήθηκε, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια. Αυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, αυτά που θέλεις να πεις, η γλώσσα του σώματος μπορεί καλύτερα να τα εκφράσει. Μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού, που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά.   Το πρωί είδα έναν ταχυδρόμο, χωρίς καπέλο...