Τελευταία σελίδα αριστερά

Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφραζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν μια ώρα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα ήταν ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Το μνημόνιο παραμένει, οι ειδήσεις κάνουν λόγο για ακόμα πιο δύσκολα χρόνια. Ο αραβικός κόσμος φλέγεται και οι πρόσφυγες στην Υπατία συνεχίζουν την απεργία πεινάς. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτε δεν θα αλλάξει προσεχώς. Πάω να πω στον ουρανό, /πάω να πω στο σύννεφο/ το πουλί δεν πιάνεται,/ το πουλί δεν χάνεται / πάνω από τον ουρανό. Μέσα από τον άνεμο /άνθισε χρυσάνθεμο / πέφτουν πέταλα στη γη,/ παν να βρούνε το πουλί / σκοτωμένο που λαλεί. Ένα τραγούδι, «οδός ονείρων», ένας ήλιος που προσπαθεί να νικήσει τον χειμώνα και να διώξει τις αμφιβολίες για την εποχή, ένα λουλούδι που μεγάλωσε αισθητά από χθες, ήταν αρκετά να για ενεργοποιήσουν την άμυνα παρά τη θέλησή μου. Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τ...

Παίρνω αφορμή από το σημείωμα της Ελένης Γκίκα, που δημοσιεύτηκε στο Έθνος της Κυριακής», κάνει αναφορά στον μεγάλο πορτογάλο συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα. «Η Λογοτεχνία, όπως και κάθε μορφή τέχνης, ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί», ομολογούσε ο ποιητής που επινόησε τους 72 ετερώνυμους και ο οποίος μια ζωή άντεξε ισχυριζόμενος «να μην είσαι τίποτα, για να μπορείς να είσαι τα πάντα». Ο «άνθρωπος πίσω από τις μάσκες», πασίγνωστος πια, Πορτογάλος ποιητής και στοχαστής Φερνάντο Πεσσόα, καθόλου τυχαία, ξαφνικά αγαπήθηκε πολύ. Σε εποχές εξάλλου αναδιαπραγμάτευσης, σε ιστορικές στιγμές όπου η ζωή- φαίνεται-να- αλλάζει-πλευρό, η τέχνη και το παρελθόν, αποτελούν μεγάλη δεξαμενή ενέργειας. Πεσσόα, λοιπόν, ή μάλλον Και Πεσσόα και... ξερό ψωμί: «Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μ...

Η επικαιρότητα δεν μας εντυπωσιάζει. Χθες σκοτώθηκαν δυο νέα παιδιά αστυνομικοί, 22 και 23 χρονών αντίστοιχα. Όχι δεν έπαιζαν τους κλέφτες και αστυνόμους, έτυχε στη βάρδια τους, να πέσουν πάνω σε αδίστακτους εγκληματίες. Και αυτό το σοβαρό γεγονός θα περάσει με την πρέπουσα απάθεια. Φρέσκα νέα θα προκύψουν, που θα το σβήσουν από την υπερφορτωμένη μνήμη. Όταν η εικόνα δεν έχει τη συνέχεια που χρειάζεται για να μας καθηλώσει στο καναπέ, το γεγονός, όσο σοβαρό και αν είναι, παύει να ενδιαφέρει. «Σιγά, για νέο μας το λες»; Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το αιματοκύλισμα των λαών. Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Λιβύη το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 20.000 θα περάσει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει. Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, το Βατοπαιδίο, μάθαμε να ζούμε στη β...

Ένα κείμενο παλαιότερο, που χρειάζεται αυτές τις μέρες του καρναβαλιού να τύχει περισσότερης ανάγνωσης. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους... Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από τ...

Είχα γράψει ένα κείμενο πολύ σκληρό, πριν είχα σπάσει δυο ποτήρια κρασιού, κατά λάθος. Τριακόσιες εβδομήντα λέξεις έγραφε ο καταμετρητής, δεν έμεινε ούτε μία. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Έκανα μια προσπάθεια να το ξαναγράψω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η κεντρική ιδέα, δεν ήταν ικανή να βάλει τις θυμωμένες λέξεις στη σειρά, μπορεί να με φύλαξαν οι θεοί. Πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, η κυβέρνηση εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, που της έδωσε τη δυνατότητα να κυβερνήσει, δεν έδωσε τέτοια εντολή. Η προσπάθεια της έχει επικεντρωθεί στην είσπραξη όσο το δυνατόν περισσοτέρων χρημάτων, προκειμένου να τα αποδώσει στους τοκογλύφους δανειστές μας. Καλεί σήμερα το Λαό να πληρώσει, δάνεια που δεν πείρε. Λάθη που δεν έκανε. Κακοδιαχείριση, σκάνδαλα, μίζες, που για όλα αυτά δεν είχε καμία σχέση. Εν τω μεταξύ, η χωρά βυθίζεται, μέρα με τη μέρα στο βαθύ λάκκο της ύφεσης και κανείς δεν ξέρει αν θα μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι. Ανεργία, κλείσιμο επιχ...