Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτοιες στιγμές, που η σωματική κατάπτωση μας κάνει πιο ανεκτικούς. Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κοκτέιλ φόβου, πόνου, ενοχής και παράπονου, για μήνες τώρα έχει καθίσει στο στομάχι μου. Ενίοτε, για να με ξεγελάσει, προφανώς περνάει στο σώμα διεκδικώντας το αντίδοτο, που θα το διώξει. Και τότε επανέρχεται στη φυσική του θέση εκεί, που δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτά που το προκάλεσαν. Απλά μαθηματικά. Δυστυχώς για μένα δεν έμαθα να κάνω προϋπολογισμούς, μόνο απολογισμούς. Ποτέ δεν μέτρησα δεν σχεδίασα δεν πρόβλεψα, μόνο εισέπραξα, συνήθως λάθη, που τώρα έχω την ευκαιρία να μετρώ. Στην τελευταία άθροιση λαθών, αυτό το συνειδητοποίησα, έτσι θα πορευτώ με τα μάτια κλειστά, αλλά με κεκτημένο το δικαίωμα στο παραμύθι και στο όνειρο. Πώς να το κάνουμε κάποιοι άνθρωποι αγαπητή μου συμπάσχουσα του ραδιοφώνου, δεν αλλάζουν....

Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο απ’ όλα αυτήν την περίοδο, είναι κάποιοι που ψάχνουν κενές θέσεις να βολέψουν τον κώλο τους. Είναι αυτά τα ρετάλια της πολικής που προβάλλουν, εκτός από το άχαρο κουφάρι τους και την προίκα των ψήφων του παρελθόντος. Αυτοί οι άθλιοι, μωροφιλόδοξοι, τσαρλατάνοι, μασκαράδες, που θεωρούν ότι ακόμα και σήμερα, υπάρχουν ψήφοι δεμένες στο παλούκι και τις μεταφέρουν από χωράφι σε χωράφι για να βοσκήσουν. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχουν. Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά, μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές,  που εκδηλώνονται ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλ ής , οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είν...

Θα μπορούσα να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε, όμως θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια απαραίτητη σταθερά.   Είναι κάποια λάθη, που δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να απολογηθείς. Χθες ένα χιλιοστό μιας μεγάλης αλήθειας, με έβγαλε ψεύτη. Ίσως αν έλεγα όλη την αλήθεια συνοδευομένη και με οδηγίες χρήσης, σήμερα να μη ζητούσα σιωπές. Η όλη αλήθεια όμως για τον ένα, θα ήταν  το μεγάλο ψέμα για τον άλλο. Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνισε. Το τραύμα είναι διαμπερές. Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόνος ικανός, για έγκλημα και τιμωρία. Με το κενό του χρόνου, και με ένα όνειρο κτισμένο εγωκεν...