Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Της ίωσης


Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτοιες στιγμές, που η σωματική κατάπτωση μας κάνει πιο ανεκτικούς. Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κοκτέιλ φόβου, πόνου, ενοχής και παράπονου, για μήνες τώρα έχει καθίσει στο στομάχι μου. Ενίοτε, για να με ξεγελάσει, προφανώς περνάει στο σώμα διεκδικώντας το αντίδοτο, που θα το διώξει. Και τότε επανέρχεται στη φυσική του θέση εκεί, που δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτά που το προκάλεσαν. Απλά μαθηματικά. Δυστυχώς για μένα δεν έμαθα να κάνω προϋπολογισμούς, μόνο απολογισμούς. Ποτέ δεν μέτρησα δεν σχεδίασα δεν πρόβλεψα, μόνο εισέπραξα, συνήθως λάθη, που τώρα έχω την ευκαιρία να μετρώ.
Στην τελευταία άθροιση λαθών, αυτό το συνειδητοποίησα, έτσι θα πορευτώ με τα μάτια κλειστά, αλλά με κεκτημένο το δικαίωμα στο παραμύθι και στο όνειρο. Πώς να το κάνουμε κάποιοι άνθρωποι αγαπητή μου συμπάσχουσα του ραδιοφώνου, δεν αλλάζουν. 

«Μια ζωή παραμύθι κι όνειρο γαμώ την ωριμότητά που δεν ήρθε ποτέ και άι σιχτίρ η ενηλικίωση που δεν επιβιβάστηκε ποτέ στο τρένο για τα μέρη μου. Κουράστηκα να μαζεύω από τα χαντάκια τα πτώματα από τις ηλικίες των λαθών μου. Βαρέθηκα η μόνη μου επένδυση να είναι οι άνθρωποι και στους ισολογισμούς να βλέπω μόνο λευκές σελίδες και σκισμένες φωτογραφίες».
Παρόλα αυτά θα το επαναλάβεις.
Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα, εμείς ύστερα από τόσες ήττες, μπορεί να μη μάθαμε να τις αποφεύγουμε, ξέρουμε πολύ καλά όμως, ότι για το δικαίωμα στο παραμύθι, μπορούμε να τις επαναλάβουμε.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Ένας σκατοενικός, το κίνητρο


Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο απ’ όλα αυτήν την περίοδο, είναι κάποιοι που ψάχνουν κενές θέσεις να βολέψουν τον κώλο τους. Είναι αυτά τα ρετάλια της πολικής που προβάλλουν, εκτός από το άχαρο κουφάρι τους και την προίκα των ψήφων του παρελθόντος. Αυτοί οι άθλιοι, μωροφιλόδοξοι, τσαρλατάνοι, μασκαράδες, που θεωρούν ότι ακόμα και σήμερα, υπάρχουν ψήφοι δεμένες στο παλούκι και τις μεταφέρουν από χωράφι σε χωράφι για να βοσκήσουν. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχουν.
Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά, μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές,  που εκδηλώνονται ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλής, οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είναι μια προσωπική υπόθεση. 

Όλοι το γνωρίζουν και επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις κατ’ επίφαση, για να προσδιορίσουν τον πληθυντικό. «Η τοπική κοινωνία», «ο τόπος μας», «η Κέρκυρα μας» «το μέλλον μας», «τα παιδιά μας». Ένας σκατοενικός είναι το κίνητρο, τόσο μεγάλος που καθ’ υπερβολή θα έλεγα ότι και «το παιδί τους », δύσκολα χωράει δίπλα του.
Μιλάμε πάντα για την συντριπτική πλειοψηφία, μια μειοψηφία, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πάντα υπάρχει, όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να μπορέσει να δείξει το δρόμο και να αναδείξει το πραγματικό νόημα των εκλογών, εννοείται ότι αυτοί που σκέφτονται πολιτικά δεν είναι μια ομάδα συντεταγμένη, αλλά πρόσωπα που έχουν δείξει με την πορεία και το έργο τους, ότι τον πληθυντικό το εννοούνε.
Προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχουν σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του εγώ, της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.
Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του
Λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Έχω μείνει με την απορία

Θα μπορούσα να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε, όμως θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια απαραίτητη σταθερά. 
Είναι κάποια λάθη, που δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να απολογηθείς. Χθες ένα χιλιοστό μιας μεγάλης αλήθειας, με έβγαλε ψεύτη. Ίσως αν έλεγα όλη την αλήθεια συνοδευομένη και με οδηγίες χρήσης, σήμερα να μη ζητούσα σιωπές. Η όλη αλήθεια όμως για τον ένα, θα ήταν το μεγάλο ψέμα για τον άλλο.
Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνισε. Το τραύμα είναι διαμπερές. Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόνος ικανός, για έγκλημα και τιμωρία. Με το κενό του χρόνου, και με ένα όνειρο κτισμένο εγωκεντρικά, η σφαίρα περνάει απέναντι. "Χθες έβρεχε στη νύχτα μου".
Ρώτησα για να έχω το λόγο μου και ύστερα καταδίκασα με αιώνιο αποκλεισμό. Εμένα δεν με ρώτησε κανείς. Εκ των υστέρων, θέλεις να μιλήσουμε; Όχι προς το παρόν. «Εφημερεύει και σήμερα η έλλειψη», όμως θα ήταν ψέμα ένα χιλιοστό της αλήθειας να κλονίσει τη δική μου μεγάλη αλήθεια. Θα ήταν επίσης ψέμα αν έλεγα ότι θα συμφωνούσα με το «ότι έγινε, έγινε».
Οι αναγνώστες που δεν θα καταλάβουν, ας το δουν σαν μια άσκηση χρόνου, που δεν μετρήθηκε, γιατί αυτό που μπορεί να σου φέρει μια στιγμή, δεν μπορεί να στο φέρει ένας αιώνας. Είναι αυτός ο χρόνος από την τελευταία, επικοινωνία, τότε που η αλήθεια ήταν βέβαιη και ξεκάθαρη, μέχρι την απορία, που δεν εκφράστηκε με ερωτηματικό και έγινε αυτομάτως κατάφαση.
Εγώ πάντως έχω μείνει με την απορία.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...