Τελευταία σελίδα αριστερά

Η επανάληψη αυτή την  εποχή, δημιουργεί μια στασιμότητα απαραίτητη, για να καθηλωθεί ο χρόνος σε επίπεδα τέτοια, που ακόμα   να  μας δημιουργεί προσδοκίες. Σιγά σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες  και απολαμβάνουμε τη διαδρομή.   Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν,   για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω.   Το μυαλό;     Α! το μυαλό, όπως πάντα, ανέμελο,     αφημένο να το παρασύρουν   όλοι οι δυνατοί άνεμοι, για να έχει να λέει… Ακίνητοι και φευγάτοι, σε μια λειτουργία αντιστρόφως ανάλογη, από τα βάρη, που καθηλώνουν τα πόδια σε πιο αργό τέμπο.   Για τα πόδια ήταν επόμενο, από μικρά μετρούσαν τα βήματα… ένα,   δύο, τρία… πενήντα   και βάλε,   η   συμμαχία, με το χρόνο ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Το μυαλό όμως   πάντα ασυμβίβαστο,   άντε   τώρα να το πιάσεις…   φορτωμένο με χρήσιμα και άχρηστ...

Όσο και αν προσπαθώ να ξεγελάσω το χρόνο,     ξεκινώντας από το ένα,   έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω. Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά   στιγμών. Να τον σταματήσουμε   το χρόνο δεν μπορούμε μπορούμε όμως, να τον ξεγελάσουμε. Από το   Μάη αρχίζει το μέτρημα. Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά. Με στιγμές μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες. Από το Μάη αρχίζει το μέτρημα,   και οι μνήμες   κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και όχι που μεγαλώνουμε. Τι   θα βρούμε εφέτος   για να τον προσπεράσουμε;     Εσχάτως ανακάλυψα, και το έγραψα πριν λίγες μέρες   «Εδώ στου δρόμου τα μισά π...

Υπερβάλουμε στις εορτές. Ακόμα και αυτή την εποχή της σκληρής λιτότητας, οι έλληνες δεν αποχωρίζονται τις προσφιλείς τους συνήθειες. Την μονοήμερη την κάνουμε δεκαπενθήμερη και οι γερμανοί ακόμα ψάχνουν. Λίγο πριν, λίγο μετά, κάνουμε τη ζωή μας μια γιορτή. Οι μέρες του χρόνου δεν αρκούν, γι’ αυτό κλέβουμε και από τον επόμενο.   Για το μετά του Πάσχα, μέχρι την Κυριακή του «Θωμά» του άπιστου, η προσθήκη του χρόνου,   κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.   Να τον γιορτάσουμε το Θωμά και με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί. Να τον δοξάσουμε τον Θωμά, για το θάρρος του να πάει κόντρα στο ρεύμα.   Κόντρα στις βεβαιότητες, που μας καθήλωσαν και μας οδήγησαν με συνθήματα,   ως πρόβατα επί σφαγής,   στη σφαγή.            Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμ...