Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Ακίνητοι και φευγάτοι




Η επανάληψη αυτή την  εποχή, δημιουργεί μια στασιμότητα απαραίτητη, για να καθηλωθεί ο χρόνος σε επίπεδα τέτοια, που ακόμα  να  μας δημιουργεί προσδοκίες.
Σιγά σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες  και απολαμβάνουμε τη διαδρομή.  Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν,  για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω.  Το μυαλό;   Α! το μυαλό, όπως πάντα, ανέμελο,   αφημένο να το παρασύρουν   όλοι οι δυνατοί άνεμοι, για να έχει να λέει…
Ακίνητοι και φευγάτοι, σε μια λειτουργία αντιστρόφως ανάλογη, από τα βάρη, που καθηλώνουν τα πόδια σε πιο αργό τέμπο.  Για τα πόδια ήταν επόμενο, από μικρά μετρούσαν τα βήματα… ένα,  δύο, τρία… πενήντα  και βάλε,  η  συμμαχία, με το χρόνο ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Το μυαλό όμως  πάντα ασυμβίβαστο,  άντε  τώρα να το πιάσεις…  φορτωμένο με χρήσιμα και άχρηστα,  τρέχει με χίλια. Τρέχει και πετάει…
Μεγαλώνουμε περιστρεφόμενοι γύρω από τον ίδιο άξονα. Δεν αλλάζουμε, ο εαυτός μας ξανά,  σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα.
Με τα ίδια λόγια, όπως και πέρυσι,  όπως και κάθε χρόνο,  παραμονή γενεθλίων, για να πολεμήσουμε το χρόνο. Με τα ίδια λόγια για να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας, «Λες και δεν πέρασε μια μέρα». 
Η μελαγχολία απαραίτητη στην κόντρα που ξεκίνησα, γιατί μέσα από τέτοιες συγκρούσεις μπορούμε να λέμε με ειλικρίνεια: «τι ωραία που μεγαλώνουμε..».
Για το χρόνο, μέχρι την επανεκκίνηση. Για το χρόνο που τον μετράμε ανάλογα με τη μνήμη, για το χρόνο που αν δεν πάμε με το ρολόι, μπορεί και να μην είναι αδυσώπητος.




Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Γιατί το κάνω θέμα;



Όσο και αν προσπαθώ να ξεγελάσω το χρόνο,   ξεκινώντας από το ένα,  έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.
Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά  στιγμών.
Να τον σταματήσουμε  το χρόνο δεν μπορούμε μπορούμε όμως, να τον ξεγελάσουμε. Από το  Μάη αρχίζει το μέτρημα. Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά.
Με στιγμές μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
Από το Μάη αρχίζει το μέτρημα,  και οι μνήμες  κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και όχι που μεγαλώνουμε. Τι  θα βρούμε εφέτος  για να τον προσπεράσουμε;    


Εσχάτως ανακάλυψα, και το έγραψα πριν λίγες μέρες  «Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.
Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτω κάτι, δεν μπορώ  να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Και εγώ ευτυχώς αργώ χαρακτηριστικά, τόσο, που κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου,  σκορπά ενθουσιασμό. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα…»   Γι’ αυτό,  τώρα το Μάη, που ξεκινάει το μέτρημα, από το ένα θα ξεκινήσουμε,  για να φτάσουμε και πάλι στο ένα.   «Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα».
Γιατί το κάνω θέμα  κάθε χρόνο; Για να ξεγελάσω το χρόνο,  βγάζοντας τους αριθμούς από τα χρόνια,  έτσι   γίνονται οι στιγμές μοναδικές  και επιβεβαιώνουν: «μια στιγμή και τα πάντα όλα». Και το δάκρυ  απο χαρά είναι, μιας στιγμής μοναδικής, απ'  αυτές που μέσα τους τρέχω...   

.

  

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

«Η αμφιβολία δεν δολοφόνησε ποτέ, η πίστης όμως …»



Υπερβάλουμε στις εορτές. Ακόμα και αυτή την εποχή της σκληρής λιτότητας, οι έλληνες δεν αποχωρίζονται τις προσφιλείς τους συνήθειες. Την μονοήμερη την κάνουμε δεκαπενθήμερη και οι γερμανοί ακόμα ψάχνουν. Λίγο πριν, λίγο μετά, κάνουμε τη ζωή μας μια γιορτή. Οι μέρες του χρόνου δεν αρκούν, γι’ αυτό κλέβουμε και από τον επόμενο.  Για το μετά του Πάσχα, μέχρι την Κυριακή του «Θωμά» του άπιστου, η προσθήκη του χρόνου,  κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.  Να τον γιορτάσουμε το Θωμά και με την ευκαιρία να ξανασπείρουμε ερωτηματικά, ενισχύοντας την αμφιβολία και την αμφισβήτηση, προξενώντας όσο γίνεται περισσότερο τραύματα στο καταραμένο δόγμα που κυριαρχεί.


Να τον δοξάσουμε τον Θωμά, για το θάρρος του να πάει κόντρα στο ρεύμα.  Κόντρα στις βεβαιότητες, που μας καθήλωσαν και μας οδήγησαν με συνθήματα,  ως πρόβατα επί σφαγής,  στη σφαγή.       
Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα» που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.
«Η αμφιβολία δεν δολοφόνησε ποτέ, κανένα», γράφει σε ένα χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου. «Η πίστης όμως…Πόσες Νύχτες (και μέρες ) του Αγίου Βαρθολομαίου στην ιστορία των ανθρώπων… Όταν γίνονται απόλυτες οι ιδέες είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ζωής. Αλλά όχι μόνο της ζωής. Ακόμα και της γνώσης, της εμπειρίας, της απόλαυσης. Πότε θα φτάσουμε στα σχολεία να διδάσκεται η αμφιβολία; Γιατί έχει περισσεύσει η αυθάδεια της βεβαιότητας…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...