Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Και πάλι αυτοσχεδιάζουμε…



Και πάλι αυτοσχεδιάζουμε…

Μάρτιο του 2011 είχα γράψει το παρακάτω κείμενο,  με τίτλο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε»,  τρεις μήνες μετά τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση. Έχει ενδιαφέρον να ξαναδιαβαστεί σήμερα που επιχειρείται   η διάσπαση του ενιαίου  Δήμου της Κέρκυρας.
«Αποδεικνύεται καθημερινά από τις νέες εγκυκλίους, που ακυρώνουν τις προηγούμενες. Ο «Καλλικράτης» μπήκε στη ζωή μας, κάτω από την πίεση του δημοσιονομικού προβλήματος, της χώρας.
Μια τέτοιας κλίμακας διοικητική μεταρρύθμιση είναι προφανές ότι χρειάζεται χρόνο προετοιμασίας. Δυστυχώς τέτοιος χρόνος δεν υπήρξε και όλα συνηγορούν ότι η τύχη του, θα είναι ανάλογη με αυτήν του «Καποδίστρια».
Ο λιγοστός προεκλογικός χρόνος σπαταλήθηκε, όπως ήταν φυσικό, στην αναζήτηση προσώπων, σε προγράμματα εκθέσεις ιδεών και στην προσέλκυση των ψηφοφόρων. Τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία, αν αποτελούσαν συνέχεια του παρελθόντος. Ο «Καλλικράτης» όμως έχει διαφορετική γνώμη, Ο Δήμος Κερκυραίων είναι πλέον όλο το νησί και από την κορυφή του Φρουρίου δεν φαίνεται ο Κάβος και το Σιδάρι.
 

Όσοι βλέπαμε τότε, πέρα από τις εκλογές, είχαμε αντιληφθεί το βαθμό δυσκολίας που είχε ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι εύκολες προεκλογικές μέρες πέρασαν. Σήμερα καλούμαστε να βάλουμε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, για το οποίο δεν έγινε καμία προετοιμασία, η εφαρμογή δυστυχώς, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, θα γίνει για άλλη μια φορά στο κεφάλι του κασίδη.
Μια συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς πόσος χρόνος θα απαιτηθεί ακόμα για να βρει τον βηματισμό της η νέα διοικητική μεταρρύθμιση, δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν περιμένουν και σ’ αυτή την περίπτωση κινδυνεύει να ακυρωθεί στην πράξη ο πολλά υποσχόμενος «Καλλικράτης» και μαζί του να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε μια χώρα που  δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.
Η κυβέρνηση πιθανότητα γνώριζε τις εξελίξεις και λειτούργησε, εκ του πονηρού, η σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει και η υποταγή της σε ξένα συμφέροντα το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος που θα χειριστεί η τοπική κοινωνία τη νέα πραγματικότητα. Οι πρώτες ενδείξεις, δείχνουν ενίσχυση των κυβερνητικών επιδιώξεων. Με κατακερματισμένες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και σε ύπνωση το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αποτυχία»
Δυστυχώς οι αυτοσχεδιασμοί συνεχίζονται…  

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Από τον Καποδίστρια στον Καλλικράτη και από τον Καλλικράτη στον Προκρούστη…



Είχα την ελπίδα, ότι η  κρίση εκτός των δεινών, θα έπνιγε και κάποιες συμπεριφορές του σάπιου πολιτικού συστήματος.  Όχι γιατί οι πολιτικοί, θα άλλαζαν στάση, αλλά γιατί απλά δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.  Οι πολίτες πλέον είναι ανώφελο  να στοιβάζονται στα βουλευτικά  γραφεία, για κάποιο ρουσφέτι.  Πώς να εξυπηρετήσει σ’ αυτό το περιβάλλον ο βουλευτής τους ημετέρους;  Το τμήμα ΟΑΕΔ των βουλευτικών  γραφείων, έκλεισε προ πολλού.  Η εργασία έγινε είδος πολυτελείας. Παρ’όλα αυτά,  οι κακές συνήθειες δεν κόβονται.  Οι βουλευτές παλιάς  κοπής,  ακόμα και  μέσα σε περιβάλλον βαθιάς  κρίσης, τελικά κάτι βρίσκουν για να κρατούν ζεστούς τους ψηφοφόρους τους.
Με ταξίδι αστραπή στην Εκλογική του Περιφέρεια, ο συμπολίτης μας Υπουργός Νίκος Δένδιας, έφερε πρώτος τα νέα της κυβερνητικής αποφάσης για τη  διάσπαση του ενιαίου  Δήμου Κέρκυρας σε τρεις  Δήμους. Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος, άλλωστε το κλίμα στην κερκυραϊκή κοινωνία, είναι ευνοϊκό σε ένα τέτοιο εγχείρημα. 


Εκείνο που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι ο τρόπος. Χωρίς διαβούλευση με τους αρμοδίους φορείς  και την κοινωνία του νησιού, με μια προχειρότητα άνευ  προηγούμενου,  «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Αν  αληθεύουν και οι φήμες  για το χωροταξικό (σύμφωνα με το χάρτη που είδε το φως της δημοσιότητας),  για άλλη μια φορά, θα βρεθούμε  στο ίδιο έργο θεατές.  Από τον Καποδίστρια, στο Καλλικράτη και τώρα στον Προκρούστη.
Να επανέλθουμε όμως στον τρόπο. Δεν υπήρχε αρμόδιος Υπουργός για την σχετική ανακοίνωση;  Αν δεν κάνω λάθος αρμοδιότητα του Υπουργού Εσωτερικών είναι το θέμα και όχι αυτού της Προστασίας του Πολίτη.   
Το 2011 ο καβγάς ήταν για τα φράγματα, που σημαίνει δεν έχει καμία σχέση με τα φράγματα,  σήμερα για την διάσπαση του δήμου, που και αυτό δεν έχει σχέση  με τις πραγματικές ανάγκες,  εντάσσεται όμως στη λογική της επικοινωνίας. Το έργο το έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια πολλές φορές και σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο.
Θα περίμενε κανείς από τους κυβερνητικούς  βουλευτές για  ζωτικής σημασίας  θέματα για το νησί, να ενώσουν και όχι να διχάσουν. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας. Έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο, οι βουλευτές να γίνονται κομμάτι αυτής της άθλιας επικοινωνιακής διαδικασίας, που εγκαινιάστηκε επιτυχώς τη δεκαετία του 90’ και έγινε σήμερα καθεστώς. Μιας διαδικασίας που προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες στην ενημέρωση και υπολείπεται της ουσίας.
Οι Βουλευτές πλέον δεν περιορίζονται στον θεσμικό τους ρόλο. Δεν αρκούνται στην ενημέρωση των πολιτών, για ζητήματα που αφορούν τις δικές τους δραστηριότητες, (επερωτήσεις, απαντήσεις αρμόδιων υπουργείων κ.λ.π), γίνονται οι ίδιοι μεταφορείς ειδήσεων επί παντός επιστητού.
Τα βουλευτικά γραφεία δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Δεν είναι πρακτορεία ειδήσεων. Δεν είναι Μέσα Ενημέρωσης. Υπάρχουν αρμόδιοι για κάθε θέμα, που έχουν θεσμικό ρόλο και γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα.

Σε μια κοινωνία που θέλει να πάει μπροστά, «το κατόπιν ενεργειών μου»,   δεν έχει θέση, αποτελεί μια άσεμνη φράση,  αντίθετη με την συλλογική προσπάθεια και την  ηθική.
 



Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Ο φασισμός έπεσε απ’ τον ουρανό;

Το παρακάτω κείμενο,   το έγραψα πριν 17 χρόνια.  Αποτυπώνει το μεσοδιάστημα, από την φασιστική χούντα, μέχρι την διάλυση του κράτους, την πτώση του δικομματισμού, τη φτώχεια και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού  και την παρουσία της εγκληματικής φασιστικής «Χρυσής  Αυγής». Το θυμήθηκα με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα σήμερα του Νίκου Μπογιόπουλου, με τίτλο «είναι άκρο; «Αλήθεια, αυτοί που πορεύονται επιβάλλοντας μέτρα τέτοιας κοινωνικής αγριότητας και ακρότητας, οι ίδιοι που τα κάθε τρις και λίγο τα νέα μέτρα τα βαφτίζουν «τελευταία μέτρα», συνιστούν «άκρο»; 
«Μέχρι τώρα όλες αυτές τις ακρότητες τις διέπρατταν και τις προκαλούσαν με τη μάσκα του «σωτήρα». Αλήθεια, στο φόντο των εξελίξεων με την ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, σε αυτούς που έχουν βάλει το χεράκι τους (και) για την επώαση του αυγού του φιδιού, θα τους το επιτρέψουμε να μας παραμυθιάζουν και εκτός από τη μάσκα του «σωτήρα» να φορούν και να κυκλοφορούν, πλέον, και με τη μάσκα του «αντιφασίστα»; 
Εδώ που φτάσαμε είναι αναγκαίο να γυρίσουμε λίγο πίσω  Ε! όχι και σωτήρες αυτοί που διέλυσαν τη χώρα και εσχάτως αντιφασίστες αυτοί  που γέννησαν το φασισμό…
«Δεν χρειάστηκα την πρόβλεψη της Ε.Μ.Υ., τα σημάδια προμηνούσαν την επερχόμενη κακοκαιρία. Στον ουρανό γινόταν πανδαιμόνιο, λες και οι θεοί ζήλεψα τις δίκες μας αντιδράσεις .


Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει.  Άρχισα να μελετώ τον «οδηγό επιβίωσης  για έναν αδιάκριτο κόσμο»,  έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ’ ότι εγώ ο ίδιος.
Έζησα παιδί την δικτατορία  και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός  χωρίς προσωπείο. Ένας φασισμός που μου έλεγε τις ειδήσεις  ανάποδα αλλά εγώ μπορούσα, αφού τις αντιστρέψω, να μάθω την αλήθεια  Έζησα το φασισμό που σκότωνε  εν ψυχρώ, ήξερα τον εχθρό  και έφτιαχνα πυρομαχικά  για την σύγκρουση,  μια σύγκρουση αναπόφευκτη. Με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε
Σήμερα πρέπει να επιστρατεύσω όλες μου τις αισθήσεις, αισθήσεις που από την πολύ χρήση τις περισσότερες φορές αδυνατούν να ξεχωρίσουν τα φαινόμενα. Νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει και είμαι ανήμπορος  να τον εντοπίσω. Ένας πολυδιάστατος φασισμός, χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Πότε με τη μορφή του προοδευτικούλη  - ένας μικρός  στρουμπουλός  χιτλερούλης  - μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας. Τον συναντώ στη δουλειά μου, στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο, στο σχολειό, στο κόμμα, στο σουπερ μάρκετ, στον υπολογιστή μου, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Νόμιζα πως τον νίκησα αλλά γελάστηκα ,  η δικτατορία ήταν αστεία υπόθεση μπροστά στον φασισμό με τα χίλια πρόσωπα. Έχετε αντικρύσει εκείνο το απεχθές  της δήθεν πληροφόρησης; Μικροί γκεμπελίσκοι, επικίνδυνοι  δικτατορίσκοι, εκτελώντας  διατεταγμένη υπηρεσία, απομεινάρια του φασισμού που ήξερα, δηλητηριάζουν τη ζωή μας  προσπαθώντας  να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το προσωπικό για γενικό.
Πώς να τους αντιμετωπίσει; Σκορπίσανε  οι άνθρωποι και βρίσκονται να κάνουν  αλλά αντί άλλων.»

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Φθινόπωρο και Κυριακή 2007 - 2013



Κάτι φταίει και επειδή δεν είμαι σίγουρος ρωτάω από ευγένεια.
Έτσι θα πάει το Φθινόπωρο; Οι συχνές εναλλαγές στην θεματολογία της στήλης, μου δίνουν τη δυνατότητα να αντέχω στην καθημερινότητα. Όταν η κουβέντα αρχίζει να πλατειάζει είμαι έτοιμος με την τελεία στο χέρι.
Μέρες 2007 φθινόπωρο και πάλι, τότε είχαμε Ν.Δ τώρα έχουμε  Ν.Δ με ΠΑΣΟΚ. Θυμάμαι και τότε όπως και τώρα μελαγχόλησα. Φθινόπωρο και Κυριακή και τότε με στεναχώρησε η ομάδα μου, όπως και χθες. Το κείμενο 2007, όπως θα το έγραφα και χθες.
Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Να τες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Να τες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα, ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Πάλι 
Κυριακή πριν λίγα χρόνια έγραφα ότι θα έγραφα και σήμερα
«Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. 


Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια. Βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.
Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα. Έχω μπει σε ένα ρόλο και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να σκοτώσω τον καιρό μου. Υπαινίσσομαι την απογοήτευση μου, μέσα σε κοινές φράσεις, «δεν γίνεται τίποτα» η «τώρα είναι αργά». Μια αόριστη επιπόλαιη δυσαρέσκεια, που μου κρατά συντροφιά στις επιτόπιες διαδρομές μου. 
Κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν με διακατέχουν συναισθήματα αυτολύπησης. Δεν γυρίζω τη πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. «Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας. Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο,  αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές».



Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Ο φασισμός δεν τελειώνει στην εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής»




«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» Μπρεχτ

Το θέμα  της ναζιστικής οργάνωσης, που βρίσκεται στη Βουλή και στη Φυλακή,  δεν εξαντλείτε από μια απλή καταγραφή γεγονότων. Οι καθημερινές  αποκαλύψεις, για τον ρόλο της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής, «φαίνεται που  δεν πτοούν ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, που  όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, επιμένει  να στηρίζει το φασιστικό μόρφωμα,  ακόμα και σήμερα που γνωρίζει για τον εγκληματικό του ρόλο.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο φασισμός δεν είναι  κάτι που μας πρόεκυψε, έχει διαδρομή. Δεν είναι κάτι καινούργιο για την ελληνική κοινωνία.  Και επειδή βεβαίως με το  να  κλειστούν  κάποιοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου στην φυλακή, δεν ξεμπλέκουμε με το φασισμό,   είναι χρήσιμο να δούμε τι οδήγησε στην έξαρση τα τελευταία  χρόνια αυτού του φαινομένου.


Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η απαξίωση  του  πολιτικού συστήματος,   συνοδευόμενη από τη μεγαλύτερη  μεταπολεμική οικονομική κρίση,  που βιώνει ο ελληνικός λαός,  καθώς και η διαχείριση του μεταναστευτικού  προβλήματος,  από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αποτελούν την κύρια αιτία. Και την ευθύνη, και σ’ αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία, την έχουν τα  δυο μεγάλα κόμματα  ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ,    που κυβέρνησαν εναλλάξ  και κυβερνούν πλέον μαζί τη χώρα, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.  «Ο φασισμός ως συγκροτημένη πολιτική έκφραση έχει ιστορικά προσδιορισμένο χώρο και χρόνο γέννησης: Γεννιέται ακριβώς στο έδαφος  του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  Ως λίπασμα,  δε, για την ανάπτυξη του φασισμού λειτουργούν οι κρίσεις του καπιταλισμού». Γράφει σε σημερινό  του άρθρο,  ο Νίκος Μπογιόπουλος και συνεχίζει…  «Θα πει κάποιος από τους «ευφυείς» θιασώτες της θεωρίας των «δυο άκρων»: Μα και  ο κομμουνισμός  στο έδαφος του καπιταλισμού γεννιέται. Πράγματι. Με μια «μικρή» διαφορά: το σύστημα των μονοπωλίων, στην περίπτωση του κομμουνισμού, γεννάει την άρνηση  του καπιταλισμού. Στην περίπτωση του φασισμού, το σύστημα των μονοπωλίων,  γεννάει ένα τέρας με το οποίο ο καπιταλισμός – υπό όρους και προϋποθέσεις – ταυτίζεται».
Ακόμα και στις πιο ακραίες της μορφές,  η αριστερά, υπερασπίζεται την ιδεολογία της, αντίθετα απ’ αυτά τα γελοία υποκείμενα, που  πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις,  απαρνούνται το Χίτλερ  και το ναζισμό, για να γλυτώσουν το τομάρι τους.
Πέρα λοιπόν από τα τελευταίο  γεγονότα και  όλη την παραφιλολογία γύρω απ’ αυτά,  η υπόθεση του φασιστικού φαινομένου στην πατρίδα μας, δεν σταματάει  στην εξάρθρωση της «Χρυσής Αυγής». Η συνέχεια θα πρέπει να μας βρει, απέναντι στο φασισμό με κάθε μέσο και  με κυριότερο τη γνώση.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...