Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν ξέρω πως μου είχε κολλήσει, εδώ και πολλά χρόνια όταν είχα αποπειραθεί να γράψω ένα μυθιστόρημα, είχα ξεκινήσει από τον τίτλο, εκεί έμεινα «στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες» Θυμήθηκα αυτές τις μέρες τις τουλίπες, τον δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές και εκείνο το κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε… Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν, ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Δεν σας κρύβω ότι από τέτοιες καταστάσεις, οδηγούμε σε διαλείμματα, χρήσιμα για την ψυχραιμότερη επεξεργασία της έκφρασης. «Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι. Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το πάντα γελαστοί και γελασμένοι οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μεί...

Πριν ένα χρόνο ο Πρωθυπουργός κάλυπτε τον υπουργό κ. Βουλαγαράκη με τη ρήση «το νόμιμο είναι και ηθικό». Εφέτος σε μια κρίση αυτοκριτικής παραδέχτηκε το λάθος του. Καμία σημασία δεν έχει πια, η ευθύνη για την πολιτική κάλυψη θα τον βαραίνει για πάντα. Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή έγραφα γι’ αυτό το θέμα και το επαναλαμβάνω και τώρα γιατί μπορεί να πέρασε μόνο ένας χρόνος, ο Λάος όμως αυτέ ς τις μέρες, σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζει το ΚΚΕ « ο Λαός δεν ξεχνά οργανώνεται νικά» παθαίνει αμνησία Απύθμενο θράσος, από τον Υπουργό κ. Βουλγαράκη, όταν αναγκάσθηκε, ύστερα από κάποια δημοσιεύματα, να υπερασπιστεί τα πλούτη του. Προκλητικός απέναντι στον Λαό που στενάζει από την ακρίβεια, την φτώχια, την ανεργία. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη του. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα. Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Ο κ. Βουλγαράκης δε...

Σιγά σιγά να φεύγει και ο Σεπτέμβρης, ο χάρτινος, μαζί του και οι βαρετές τηλεμαχίες, μαζί του και τα μεγάλα ψέματα, ο επόμενος μήνας θα έχει τις σκληρές αλήθειες. Για τον Οκτώβρη οι μνήμες, παραδοσιακά έχουν το χρώμα της πολιτικής, εμείς θα προσπαθήσουμε να τον ζήσουμε αντικαθιστώντας αυτά που χάσαμε. Ας συνεχίσουμε το μουρμουρητό γκρινιάζοντας, με το ψιλοβρόχι να μας κάνει σιγόντο. Γκρινιάζουμε, έχοντας γνώση για όλα αυτά τα καλά που ζήσαμε. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας. Και όλοι εμείς που ξυπνήσαμε μια μέρα και δεν πιστεύαμε πως γίναμε σαράντα, που βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο βουνά και ρωτήσαμε πόσο χρόνο έχουμε ακόμα, όλοι εμείς κέρδος κουβαλάμε. Μπορεί ο χρόνος να μην φτάνει για να τ’ αλλάξουμε όλα, μπορ...

Μπορεί να μην είχε ποδοσφαιρικούς αγώνες χθες η τηλεόραση είχε όμως τηλεοπτικές μονομαχίες, μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Κατά γενική ομολογία ο Τσίπρας κέρδισε, όμως το πρωτάθλημα, όπως όλα δείχνουν, θα το κατακτήσει ο Παπανδρέου. Φαίνεται ότι τα 35 χρόνια της διακυβέρνησης του δικομματισμού, δεν είναι αρκετά για να αποκτήσει το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος τη φίλαθλη ιδιότητα. Οπαδοί χωρίς μνήμη, καθορίζουν τη τύχη αυτής της χώρας. ………………………………………………………………………………………… Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, σας προειδοποιώ, δεν είναι σενάρια της φαντασίας, ούτε σενάρια που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ότι φαίνεται έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη ...

Μέρες 2007 φθινόπωρο και πάλι, τότε είχαμε ΝΔ τώρα έχουμε ΠΑΣΟΚ. Θυμάμαι και τότε όπως και τώρα μελαγχόλησα. Φθινόπωρο και Κυριακή και τότε με στεναχώρησε η ομάδα μου, όπως και χθες. Το κείμενο 2007, όπως θα το έγραφα και χθες. Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Να τες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Να τες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Πάλι Κυριακή πριν λίγα χρόνια έγραφα ότι θα έγραφα και σήμερα «Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια. Βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει. Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα...