Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε συνέχεια του χθεσινού. Δυστυχώς παρότι θα περίμενε κανείς περισσότερη αντίδραση από την κοινωνία, Αυτό δεν έγινε. Θα μπορούσε… αν δεν είχαν προηγηθεί τα χρόνια της εκπαίδευσης, του μυαλού και της ψυχής. Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών, ήρθε η ανώμαλη προσγείωση, φορτωμένη όμως από ενοχές. Πέραν όλων των άλλων, η ατομική ενοχή, αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στη ν έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης. Αισθάνεται ένοχος που ακολούθησε το ρέμα… γιατί διαφορετικά… Αν δεν είχε αφομοιωθεί, δεν είχε εξομοιωθεί, δεν είχε γίνει φωτοτυπία, το σύστημα θα τον ανέκοπτε θα τον ξερνούσε, θα τον απομάκρυνε. Όποιος έκανε μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιούσε το βηματισμό του, ήταν σίγουρο που θα βρίσκονταν εκτός…και αυτός ήθελα να είναι εντός, μέσα στα μέσα, με τους πολλούς. Έχει ενοχές γιατί δεν ήθελε ισότητα στην ένδεια, αλλά ισότητα ή πιο σωστά ανισότητα στην κατοχή, όπως όλοι δηλαδή. «Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…» Και πως να αντιδράσει; Αφού η κοινωνία είναι οι άλλ...

Αφορμή μια συγκλονιστική ερμηνείας του Βασίλη Λέκκα, στο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου “Μάνα μου Ελλάς”. Δεν είναι η μουσική, δεν είναι ο στίχος, δεν είναι η τεχνική, δεν είναι η φωνή. Είναι η Ψυχή. Κάθε προσπάθεια, που δεν διέπεται από ένα ισχυρό πάθος, παίρνει εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια που παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντός τους για να διασωθούν. Και ο άνθρωπος που δεν καθοδηγείται από μέσα του, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κό σμους, μετέωρος, ικανός για τα πιο αντίθετα πράγματα, μανιακός για κάτι όσο και αδιάφορος, μα πάνω απ’ όλα ανασφαλής. Πιστεύει ότι η αποδοχή, του προσφέρει εκείνο που δεν έχει. Δεν ανήκει σε αυτό ακριβώς ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο, αλλά κάτι ανάμεσα. Όλα είναι ζήτημα στυλ. Αυτοί δεν το γνωρίζουν. Η εικόνα τους είναι ένα συνονθύλευμα ξένων τρόπων. Είναι άνθρωποι μισοί, αφού στην προσπάθεια τους να τρυγήσουν αυτό που τους ικανοποιεί, όπως γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, “δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με την βροχή, τη χαρά της ηδον...

Ήρθε αναστατωμένη. Γεμάτη παράπονο και οργή.“Διάβασες τι γράφουν για μένα;” Πρέπει να μάθεις να τα ξεπερνάς της είπα. Να εκπαιδευτείς για να μπορείς να πετάς πέρα και πάνω απ΄ αυτό το τοξικό περιβάλλον, να κλείνεις τ΄ αυτιά στις οχλούσες φωνές, να αποκτήσεις ανοσία στο δηλητήριο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι για πάντα. Σ’ αυτήν την κοινωνία την φιλοκατήγορη, η συκοφαντία είναι μέρος  της καθημερινότητας, αποτελεί μια επιθετική πράξη, που φανερώνει την αδυναμία και την ανασφάλεια όλων αυτών που κατηγορούν τους άλλους. “Άλλωστε η συκοφαντία είναι ζήτημα πρωτιάς: καταφερόμαστε εναντίον κάποιου για να μην προλάβει να μας ρωτήσει: Εσείς ποιος είστε;” Τρομάζουν μήπως οι άλλοι υποψιαστούν την πραγματική τους μηδαμινότητα. Δυστυχώς σε μικρές κοινωνίες σαν τη δική μας, κάποιοι έχουν καημό να φανούν ανώτεροι απ' ό,τι είναι. Είμαι δήμαρχος, είμαι δημοσιογράφος, γιατρός, καθηγητής, επιχειρηματίας. “Πρώτα ο τίτλος και η στολή, μετά ο άνθρωπος”. Είναι αυτοί που θέλουν να φαίνονται, για το ...

Όσο μικραίνει ο χρόνος, δυσάρεστες συζητήσεις καλύπτουν πλέον, ένα μεγάλο μέρος των ενδιαφερόντων, των ανθρώπων κάποιας ηλικίας . Ξεκινούν χαλαρά με αναλύσεις αίματος και ούρων, με κάποια προγραμματισμένα τσεκάπ και φτάνουν προοδευτικά στα εγκεφαλικά, στις ανακοπές, στο σάκχαρο που δεν πρόσεξε, μέχρι που φτάνουν να ξεθάψουν κάποιους γνωστούς συγχωρεμένους. Το  παρακάτω, παλαιότερο κείμενο, κόντρα, στα παραπάνω. Ξεκινάει από την πρεσβυωπία και φτάνει να βγάζει τη γλώσσα στο θάνατο σε μια απόπειρα «για να σωπάσουν οι σκιές». Ε! λοιπόν αυτή η καλπάζουσα πρεσβυωπία, που λειτουργεί σε αντιστάθμισμα του χρόνου του αδυσώπητου, σβήνει πολλά από τα μελαγχολικά σημάδια του. Αφαιρεί στα δικά μας, στραβά μάτια πολλά χρόνια που μας επιβαρύνουν. Στον καθρέπτη συνεχίζουμε να βλέπουμε, αφού δεν βλέπουμε, καστανά τα γκρίζα μας μαλλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας το αυλακωμένο πρόσωπό μας. Μας ενεργοποιεί τη μνήμη και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα στην ανηφόρα της ζωής. Στην ανηφόρα; Ποια ανηφό...

Μπροστά στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησαν οι πολιτικοί, χρειάζεται ένας Μάνος Χατζιδάκις, που θα τις αναστήσει, λέξεις που θα δώσουν μια άλλη αισθητική, που θα απορρίπτουν τη σκόνη από την καθημερινή τους χρήση και θα ξαναπάρουν την αρχική τους πρόθεση, τη δύναμη της καταγωγής τους. Ένα μικρό απόσπασμα από την “λιποθυμία των λέξεων” το παρακάτω Γιατί μ' ενθουσιάζει  η ιδέα να μιλήσω για λέξεις, που ξαπλώνουν με ηδυπάθεια για να παντρευτούν τους ήχους, ειδικά τακτοποιημένους κι αποκλειστικά συνταιριασμένους γι' αυτές. Όταν οι λέξεις έρχονται σ' επαφή μ' αυτό που λέμε Μουσική, πριν απ' όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν κάθε από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας. Πρέπουσας ή απρεπούς. Κατάλληλης ή ακαταλλήλου. Εγώ όμως θα σας μιλήσω για την πρέπουσα και κατάλληλη. Γι' αυτήν που θα ταιριάξει άρρηκτα με τις λέξεις, έτσι που δύσκολα θα τις διαβάζει κανείς μετά, χωρίς ν' αργοκυλά στον νου ...