Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Πληγή αγιάτρευτη

Τέρμα με τις αριστερές ιστορίες. Η ζωή αλλάζει και χωρίς εμένα, και δεν της καίγεται καρφί για την δική μου θλίψη.  Από τη Δευτέρα θ’ ανοίξουν  οι τράπεζες, το ευρώ δεν κινδυνεύει  και η χώρα αμετακίνητη. Ανατολικά το Αιγαίο δεξιά το Ιόνιο .  Και εγώ είμαι έτσι και θέλω να είμαι έτσι. Κι εσύ αλλιώς επειδή το θέλησες αλλιώς,   πιστή μονάχα στην επιμονή και στις έμμονες σου. «Το πιο ωραίο  είναι  να νοιώθεις σαν την καλαμιά στον άνεμο. Να στρατεύεσαι στην αξιοπρέπεια  σου, ν’ ακούς ελεύθερα  ό,τι είναι καινούργιο. Όταν δεν κλείνεσαι τότε γίνονται θαύματα». Και έτσι ανοιχτοί  περιμένουμε το θαύμα,  στη φύση, στη ζωή, στη καρδιά μας … Διότι υπάρχουν και χειρότεροι ρόλοι , όπως αυτός  της αφοσίωσης  και του χρέους. Και όπως λέει η Κική Δημουλά  «ο άνθρωπος  έχει την τάση  να λησμονήσει   για να ζήσει. Το χρέος όμως είναι, ένας τάφος υγρός»
Ο γέγονε, γέγονε, τελικα. Και τώρα εμείς να δούμε πως περιμαζεύουμε τα κομμάτια. 
«Αν είσαι στεναχωρημένους ή βρίσκεται σε μεγάλη δυσκολία  κοίτα  για λίγη  ώρα , σταθερά τον ουρανό» ,  λέει  μια  οδηγία προς  ναυτιλλομένους   ή καλλίτερα προς ναυαγούς. Τον κοίταξα  «…Βλέποντας σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου. Και η ψυχή μου θα δενόταν μαζί σου για τόσες χιλιάδες χρόνια  όσα είναι του Ήλιου  και της σελήνης , που αγκαλιάζουν  τον κόσμο. Μα όπως ο Ήλιος δεν αγγίζει ποτέ τη σελήνη , αλλά αυτή ανατέλλει μόλις   δύσει εκείνος ,  βαδίζοντας  ο νους μου  θα ξέρει πως πίσω σου, στο δικό σου δρόμο  θα βρίσκομαι.  Και πάνω μου ήλιε, θα βλέπεις , όπως κάθε άνθρωπος, όταν θα με φωτίζεις , στις σκιές του κορμιού μου … πληγές που δεν θα γιάνουν ποτέ» .Επιστολή του Μογγόλου  Σεντεντζανίβ Ντουλάμ στο «Ασελέμ» (στην αλήθεια του).
Υπάρχει απογοήτευση στον κόσμο της αριστεράς. Για να κλείσω με τον άλλο έρωτα όπως ξεκίνησα  . Εκεί στην άλλη άκρη του ουρανού μου, γελούν ακόμα και οι σημαίες μας  «Κι αν μπήκαν μέσα στην Πόλη οι εχθροί, φύγαμε εμείς, το σκάσαμε και τους τη σκάσαμε!
Μάλιστα σε αυτό συμφωνήσαμε όλες οι συνιστώσες, μόνον η συνισταμένη διαφώνησε:  Ο Λαός που αντιστάθηκε  και θα συνεχίσει…»



Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Η κυβέρνηση τα έφτυσε στο τελευταίο κατοστάρι

Το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος,  που στο πρόσφατο δημοψήφισμα, ψήφισε ΟΧΙ , δεν ενέδωσε στους εκβιασμούς, δεν φοβήθηκε τις απειλές  για έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Έβαλε πάνω από το ευρώ την αξιοπρέπεια. Θα συμφωνήσω ότι οι περισσότεροι που ψήφισαν ΟΧΙ  δεν ήθελαν την Ελλάδα έξω από την  Ευρώπη και συναινούσαν σε μια συμφωνία  που θα ήταν σαφώς καλύτερη από το τελεσίγραφο των δανειστών. Αυτήν την εντολή έδωσαν στην κυβέρνηση   και από αυτήν την άποψη,  οι περισσότεροι νοιώθουνε προδομένοι.  Ας μην κοροϊδευόμαστε: η συμφωνία με τους δανειστές που έρχεται από σήμερα στη Βουλή για να επικυρώσει τα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνει,   είναι ένα τρίτο σκληρό  μνημόνιο, που βρίσκεται σε αναντιστοιχία  από την λαϊκή εντολή.  Ο Λαός δε φοβήθηκε  και ψήφισε ΟΧΙ,  σε αντίθεση με την  φοβισμένη κυβέρνηση, που ψήφισε ΝΑΙ, συντασσόμενη με την μειοψηφικό  κομμάτι του εκλογικού σώματος, που στο πρόσφατο δημοψήφισμα ήταν απέναντι της .



Θα μπορούσα να δικαιολογήσω τη στάση μιας συντηρητικής Κυβέρνησης   κάτω από τέτοιους εκβιασμούς, να ενδώσει σε μια σκληρή συμφωνία, μια ς αριστερής, ριζοσπαστικής  κυβέρνησης  όμως , με το  Λαό συμπαραστάτη  ΟΧΙ.  Της έδωσε τη σκυτάλη 20 μέτρα μπροστά και  αυτή τα έφτυσε στο τελευταίο κατοστάρι.
Και η θλίψη μου δεν είναι τόσο για την συμφωνία , είναι για την αριστερά , που με την άνοδο της στην διακυβέρνηση της χώρας έδωσε ελπίδα  στο δοκιμαζόμενο λαό, σε ένα λαό που έκανε την υπέρβαση  και νίκησε  εν μέσω κλειστών τραπεζών, τρομοκρατίας, απειλών και απροκάλυπτων  παρεμβάσεων από τους «εταίρους». Τελικά η νίκη του ΟΧΙ δεν ανήκει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -  ΑΝΕΛ, ούτε και στο Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα .  Η νίκη ανήκει εξολοκλήρου στο ΛΑΟ.
«Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες».
Δύσκολες μέρες  και για μας ακόμα πιο δύσκολες. Οι λέξεις αρνούνται . «Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος
Θα'μαι πάντα εδώ, να φυλάω αυτά που πέταξες
Δεν σε συγχωρώ, για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα'μαι πάντα εδώ, όσα χρόνια κι αν περάσανε

Δεν μας συγχωρώ Από φόβο χάσαμε...

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Τέλος στα παραμύθια που μας νανούριζαν

Δεν είναι ο συμβιβασμός  μιας αριστερής κυβέρνησης, που με  γεμίζει θλίψη, είναι η ελπίδα, που πέταξε πολύ ψηλά και χάθηκε πέρα από τη γραμμή των οριζόντων. Για  όσους δεν έχουν μάθει να πληρώνουν με κομμάτια της ψυχής τους, λίγο ενδιαφέρουν αυτά που γράφω. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια, φόβο και μοναξιά. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες, καρδιές,χέρια, πόδια, αισθήματα όμως…
«Πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. Αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση.
Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντροφεύει αργά το βράδυ, αναρωτιέται, η γυναικεία φωνή:
«Φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους»
Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθεια της επιστήμης, τα φτιάχνουμε μόνοι μας.
Θα με ρωτήσετε γιατί γράφω ακόμα,  μα  «για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου»  όπως έχει πει ο Μπόρχες. Σαφή εξήγηση, Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύεται το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά;
«Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη»  έγραφα παλαιοτέρα με αφορμή την αποχώρηση της ανανεωτικής πλευράς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και όταν τα ποσοστά της εκτινάχτηκαν και ελπίζαμε στο τέλος του δικομματικού συστήματος, ακόμα και τότε, έδειχνε τα πρώτα σημάδια φαγούρας. 
Η διάσπαση που συνέβη  τότε, μας βάζει στο ίδιο έργο θεατές να παρακολουθούμε διαχρονικά   την κρίση ταυτότητας, ενός κόμματος που μοιάζει περισσότερο με ρωσική μπαμπούσκα, μόνο που τα κομμάτια που ανακαλύπτεις, το ένα μέσα στο άλλο, από καιρό δείχνουν να μην βολεύονται κάτω από την σκεπή του πιο ευρύχωρου σχήματος και αναζητούν συνεχώς μοναχικούς δρόμους. Διάσπαση στη διάσπαση, μέχρι  να φτάσουν στη διάσπαση του ατόμου.
Η τελευταία πράξη του δράματος με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα, ίσως να σημάνει και το τέλος στα παραμύθια που μας να νανούριζαν τα χρόνια που προηγήθηκαν.
Παρά τα επιφαινόμενα, ο σκληρός σκελετός των δημοκρατιών αποτελείται από το υλικό των έξυπνων και αδιόρατων ολιγαρχιών...

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα

Η τραγικές στιγμές που περνάει ο Λαός μας, με αναγκάζουν να επαναλάβω, αφού λέξη πλέον δεν βγαίνει από το στόμα  μου, ένα κείμενο εποχής.    Δεν θυμάμαι τότε  το ερέθισμα,   προφανώς κάτι  απ’ αυτά που ο πρόλογος αναφέρει. Σήμερα, σε άλλο χρόνο μοιάζει διαφορετικό.      
Όταν δεν έχω τι να πω καταφεύγω σε επώδυνες επαναλήψεις. Όπως και να 'χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.
Κι ας ετοιμάζεσαι για χρόνια πολλά πριν για να τη συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης «Μπορεί όσοι ψήφισαν Όχι», γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην σημερινή ΑΥΓΗ «ή πολλοί από αυτούς, να έχουν στο στόμα τη γεύση της πίκρας μετά τα τελευταία. Και πολλοί από μας που χρόνια βολοδέρνουμε στην Αριστερά να είμαστε συντροφιά όχι μόνο με την πίκρα, αλλά και με την πολιτική κατάθλιψη που προκαλεί ένας επώδυνος, ταπεινωτικός, εν γένει γαμημένος συμβιβασμός. Γιατί ο ορισμός ενός τέτοιου συμβιβασμού είναι η πρόταση της κυβέρνησης στους δανειστές. Και έναν τέτοιο συμβιβασμό θα επικυρώσει η συμφωνία -αν βέβαια τελικώς υπογραφεί.
Προφανώς πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ώς εδώ -στον εαυτό μας εννοώ. Γιατί κάθε συμβιβασμός μπορεί να εξαρτάται από την ευελιξία, την πείρα, την αποφασιστικότητα εκείνων που διαπραγματεύονται. Εξαρτάται όμως κυρίως από ένα πράγμα και δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει τον Αριστερισμό για να το ξέρεις: από τον συσχετισμό των δυνάμεων. Κι εμείς, δυστυχώς, υπερτιμήσαμε τη δημοκρατία, και τη δύναμη του δίκιου αν θέλετε, και υποτιμήσαμε την ευρωκρατία και τη δύναμη του χρήματος αν θέλετε.
Μ' αυτή την Ευρώπη - Φυλακή πρέπει να ξεμπερδέψουμε ειρηνικά και δημοκρατικά μόλις σταθούμε στα πόδια μας. Γιατί δεν μπορεί να δεχόμαστε το καθεστώς βιασμού ως πάγιο, νόμιμο και ηθικό.»

Η ρωγμή είναι σε μένα είχε πει ηρωικά ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Και δεν αρκέστηκε μονάχα σ’ αυτό, αλλά διακινδύνευσε και το 'γραψε, παραδεχόμενος μετά παρρησίας ότι:
«Βεβαίως και ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης, αλλά τα χτυπήματα που κάνουνε τη φανερή ζημιά - τα δυνατά ξαφνικά χτυπήματα που έρχονται, η τουλάχιστον έτσι δείχνουνε από τα έξω – αυτά τα οποία θυμάσαι και βλαστημάς και σε στιγμές αδυναμίες, τα εξομολογείσαι στους φίλους σου, δεν εμφανίζουν τα αποτελέσματα τους αμέσως. Υπάρχει και ένα άλλου είδους κτύπημα που έρχεται από τα μέσα – το οποίο δεν αισθάνεσαι παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά για να κάνεις κάτι, όταν συνειδητοποιήσεις τελεσίδικα ότι κατά κάποιον τρόπο δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνεις τόσο καλός άνθρωπος όσο ήσουν. Το πρώτο είδος σπασίματος μοιάζει να γίνεται γοργά – το δεύτερο συντελείτε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις μα το συνειδητοποιείς εξαιρετικά απότομα».
Το πότε συντελείτε κανείς δεν είναι αρμόδιος να μας υποδείξει. Είναι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του καθενός.
Όπως και να χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.
Στο φινάλε δεν μπορείς να κρεμάσεις ταμπελάκι «προσοχή εύθραυστον». Θα την τρομάξεις, χώρια που θα έχεις χάσει τη δυνατότητα να τη γνωρίσεις όπως είναι πραγματικά, δηλαδή ίδια σαν όλους μας. Με ρήγματα τεράστια, χωρίς καμία διάθεση παραδοχής. Σε μια εποχή που έχει κάνει λαμπόγυαλα  ό,τι με αιώνες τώρα είχανε κτίσει και είχαν ελπίσει. Τρελοί όλοι μας τώρα  στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...