Τελευταία σελίδα αριστερά

Τέρμα με τις αριστερές ιστορίες. Η ζωή αλλάζει και χωρίς εμένα, και δεν της καίγεται καρφί για την δική μου θλίψη.   Από τη Δευτέρα θ’ ανοίξουν   οι τράπεζες, το ευρώ δεν κινδυνεύει   και η χώρα αμετακίνητη. Ανατολικά το Αιγαίο δεξιά το Ιόνιο .   Και εγώ είμαι έτσι και θέλω να είμαι έτσι. Κι εσύ αλλιώς επειδή το θέλησες αλλιώς,    πιστή μονάχα στην επιμονή και στις έμμονες σου. «Το πιο ωραίο   είναι   να νοιώθεις σαν την καλαμιά στον άνεμο. Να στρατεύεσαι στην αξιοπρέπεια   σου, ν’ ακούς ελεύθερα   ό,τι είναι καινούργιο. Όταν δεν κλείνεσαι τότε γίνονται θαύματα». Και έτσι ανοιχτοί   περιμένουμε το θαύμα,   στη φύση, στη ζωή, στη καρδιά μας … Διότι υπάρχουν και χειρότεροι ρόλοι , όπως αυτός   της αφοσίωσης   και του χρέους. Και όπως λέει η Κική Δημουλά   « ο άνθρωπος  έχει την τάση  να λησμονήσει   για να ζήσει. Το χρέος όμως είναι, ένας τάφος υγρός» Ο γέγονε, γέγονε, τελικα. Και τώρα εμείς...

Το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος,   που στο πρόσφατο δημοψήφισμα, ψήφισε ΟΧΙ , δεν ενέδωσε στους εκβιασμούς, δεν φοβήθηκε τις απειλές   για έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Έβαλε πάνω από το ευρώ την αξιοπρέπεια. Θα συμφωνήσω ότι οι περισσότεροι που ψήφισαν ΟΧΙ   δεν ήθελαν την Ελλάδα έξω από την   Ευρώπη και συναινούσαν σε μια συμφωνία   που θα ήταν σαφώς καλύτερη από το τελεσίγραφο των δανειστών. Αυτήν την εντολή έδωσαν στην κυβέρνηση    και από αυτήν την άποψη,   οι περισσότεροι νοιώθουνε προδομένοι.   Ας μην κοροϊδευόμαστε: η συμφωνία με τους δανειστές που έρχεται από σήμερα στη Βουλή για να επικυρώσει τα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνει,    είναι ένα τρίτο σκληρό   μνημόνιο, που βρίσκεται σε αναντιστοιχία   από την λαϊκή εντολή.   Ο Λαός δε φοβήθηκε   και ψήφισε ΟΧΙ,   σε αντίθεση με την   φοβισμένη κυβέρνηση, που ψήφισε ΝΑΙ, συντασσόμενη με την μειοψηφικό   κομμάτι του εκλογικού σώματος,...

Δεν είναι ο συμβιβασμός   μιας αριστερής κυβέρνησης, που με   γεμίζει θλίψη, είναι η ελπίδα, που πέταξε πολύ ψηλά και χάθηκε πέρα από τη γραμμή των οριζόντων. Για   όσους δεν έχουν μάθει να πληρώνουν με κομμάτια της ψυχής τους, λίγο ενδιαφέρουν αυτά που γράφω. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια, φόβο και μοναξιά. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες, καρδιές,χέρια, πόδια, αισθήματα όμως… «Πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. Αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση. Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντροφεύει αργά το βράδυ, αναρωτιέται, η γυναικεία φωνή: «Φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους» Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθεια της ε...

Η τραγικές στιγμές που περνάει ο Λαός μας, με αναγκάζουν να επαναλάβω, αφού λέξη πλέον δεν βγαίνει από το στόμα   μου, ένα κείμενο εποχής.    Δεν θυμάμαι τότε  το ερέθισμα,   προφανώς κάτι  απ’ αυτά που ο πρόλογος αναφέρει. Σήμερα, σε άλλο χρόνο μοιάζει διαφορετικό.       Όταν δεν έχω τι να πω καταφεύγω σε επώδυνες επαναλήψεις. Όπως και να 'χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι για χρόνια πολλά πριν για να τη συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης «Μπορεί όσοι ψήφισαν Όχι», γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην σημερινή ΑΥΓΗ «ή πολλοί από αυτούς, να έχουν στο στόμα τη γεύση της πίκρας μετά τα τελευταία. Και πολλοί από μας που χρόνια βολοδέρνουμε στην Αριστερά να είμαστε συντροφιά...