Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα συνεχίσω, με ανώδυνα κείμενα, που είναι προτιμότερα, από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει τη ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Τ' άλλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας και αναπαραγάγουν τo Πινόκιο, θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης. Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια στάση του Λαού, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Ποτέ αυτός ο Λαός δεν παρακολουθούσε τέτοιες φτηνές παραστάσεις. Είναι πολλά που θέλω να γράψω σήμερα και από πού ν’ αρχίσω. Αν δεν καταλάβατε με τον εαυτό μου τα έχω πρωτίστως, που πέρασε  τα πενήντα, βλέποντας όλα γύρω του να γκρεμίζονται και τώρα περιμένει τα παιδιά, ελπίζοντας ότι δεν θα εισπράξει ακόμα μια απογοήτευση.   «Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω…»  Και τι να πω; Πόσες φορές πια να τα πω και να τα γράψω. Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες.  ...

Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.   Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».    Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται.  Την καθαρότητα που πρέπει  σε μια ζωγραφιά. Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι   του στη μέση.  Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή  και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει. Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.   Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπο...

Χθες είχα αυτή τη συζήτηση. Η αναφορά στη χρυσή δεκαετία του ’60,   μπορεί να συμπίπτει με την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, όμως είναι πανθομολογούμενο ότι υπήρξε   η   μαγική δεκαετία του περασμένου αιώνα   για ολόκληρο τον πλανήτη.       Ο Ρόμπερτ Κάπλαν στο   βιβλίο του «1959: Η χρονιά που όλα άλλαξαν» καταγράφει τα σημαντικά γεγονότα, που χωρίς αυτά θα ήταν αλλιώτικος ο κόσμος. Το κείμενο δημοσιεύτηκε, το 2009     αφιερωμένο   στους γεννηθέντες του 1959. Επι τη επετείω. Στις 2 Ιανουαρίου 1959, ένας σοβιετικός πύραυλος που μετέφερε τον διαστημικό βολιστήρα Λούνα 1- γνωστό και ως Μechta, «το όνειρο»- εκτοξεύτηκε από το Κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ του Τιουρατάμ, στο Καζαχστάν, ανέπτυξε ταχύτητα 11,2 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο (που είναι γνωστή ως «ταχύτητα διαφυγής»), πέρασε τη Σελήνη και ξέφυγε από την τροχιά της Γης. Ήταν η πρώτη συσκευή που είχε κατασκευάσει ο άνθρωπος και περιστρεφόταν γύρω από τον Ήλιο μαζί με άλλα ουράνι...

Για να τελειώνουμε την κουβέντα. Σε συνέχεια του χθεσινού.   Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι, που φτάνει μέχρι τη χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε στην ουρά, και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψάλτες,  που κρατούν το ίσο. Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική. Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης, που μου ξυπνούν ακραίες επιθυμίες. Ευτυχώς παροδικές.   Στην επόμενη πιο ώριμη σκέψη, εξαφανίζονται.   Καμία λαμπρή ιδέα δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία αν δεν συμπεριλαμβάνει και κάποιο στοιχείο βλακείας. Η συλλογική σκέψη είναι βλακώδης γιατί είναι συλλογική. Τίποτα δεν περνάει τα σύνορα του συλλογικού δίχως ν’ αφήσει εκεί ως αντίτιμο το μεγαλύτερο μέρος της ευφυΐας που φέρει μέσα του. Στη νεότητα μας, γράφει ο Πεσσόα, είμαστε δύο: υπάρχει σ’ εμάς η συνύπαρξη της ευφυΐας μας αυτής καθ’ εαυτής, που μπ...

«Στην υπόγεια την ταβέρνα»,   η συζήτηση   είναι ατέρμονη. Φταίει η κοινωνία.   Φταίω   εγώ.   Φταις εσύ. «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ' απ' 'όλα το κρασί!»   Για να θυμηθούμε και ένα στίχο   του Κώστα Βάρναλη. Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και   οι άλλοι, φταίει το σύστημα, για να ...