Η τυχερή μου καρφίτσα

Έψαξα παντού, εδώ την είχα βάλει, που χάθηκε η καρφίτσα μπροστά απ' τα μάτια μου; Δυο τρεις μέρες τώρα δεν μπορώ να ησυχάσω και το μυαλό ξέρετε, σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα συμμαχεί με το φόβο, και σε οδηγεί στα χειρότερα. Την έχω καταπιεί, όπως πήγα να πειράξω το δόντι μου. Μα δεν θα το είχα αντιληφθεί; τρία εκατοστά καρφίτσα και με βάση πλαστική πως γίνεται να μην σκαλώσει στο λαιμό; Όλα μπορούν να συμβούν, ένα στο τρισεκατομμύριο. Ήμουν το ένα. Ήταν η τυχερή μου καρφίτσα. Όταν το μυαλό σε οδηγήσει στα χειρότερα, αρχίζουν οι απίθανοι συνδυασμοί και οι φανταστικοί πόνοι αναπόφευκτοι.

Καμιά πραγματικότητα τελικά δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις αυτή τη ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου. Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε για λίγο χρήσιμοι.
Από φόβο είναι η αντίδραση και ας επιχειρηματολογούμε για το αντίθετο. Μπορεί η κάθε ηλικία να έχει τις χάρες της, στην δική μας, όμως έχει επικαθήσει ένας αχρείαστος φόβος, που όσο και να προσπαθούμε να τον κρύψουμε, έρχεται δια ασήμαντον αφορμή να μας υπενθυμίζει, ότι ο χρόνος τελειώνει. Την εξήγηση τη βρήκα στο βιβλίο του 'Ιρβιν Γιάλομ, “ Στο κήπο του Επίκουρου”. Είναι ο φόβος του θανάτου, που από μια ηλικία και ύστερα, χωρίς, να το συνειδητοποιούμε, γεγονότα που στα χρόνια της νεότητας μας περνούν απαρατήρητα, στην ηλικία μας αποκτούν μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μας.
Και το είδος της γραφής δε μπορεί να μην έχει σχέση με το χρόνο. Έχει ηλικία η γραφή; Από το εφήμερο του ρεπορτάζ στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας, έφτασα να γυρεύω απεγνωσμένα λέξεις, για να φυτέψω κάτω απ' το δέρμα μήπως και τους παρατείνω για λίγο τη ζωή. Είναι ο φόβος του θανάτου τελικά, που δίνει και στις λέξεις την ηλικία τους κάθε φορά που θέλουν να πουν κάτι. Αυτό προσπαθώ κάθε μέρα, ικανοποιώντας πρωτίστως το δικό μου «θέλω να τα πω» με την ελπίδα πάντα, πως ίσως κάπου συναντήσω κάποιους της παρέας. Γιατί, στην πραγματικότητα, το χρονογράφημα είναι η γέφυρα που περνά πάνω από την ξεραΐλα της βιασύνης, της προχειρότητας, της αδιαφορίας και ελαφρότητας που συχνά χαρακτηρίζει την είδηση, το καθημερινό ρεπορτάζ, το πολιτικό άρθρο και καταλήγει στο πιο πλούσιο πνευματικό έδαφος της ευρηματικότητας, της ενδελέχειας, της βραδύτητας, της φαντασίας - σε ό,τι δηλαδή αγγίζει τη λογοτεχνία.
Πως όμως να γράψει κανείς χρονογράφημα, όταν οι ήρωες της τοπικής επικαιρότητας, δεν βγάζουν ούτε γέλιο ούτε δάκρυ;
Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σε αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάτι τυχερές καρφίτσες, που δεν σκαλώνουν στο λαιμό, που δεν χωράνε σε καλούπια και δίνουν την δυνατότητα να ταξιδεύουν επί τόπου έστω και μέσα από τους φόβου μας, και να σκάβουμε με τα νύχια για να περάσουμε λίγα εκατοστά την επιφάνεια...

Άλλο ευεργέτης και άλλο επενδυτής

Για να εξηγούμαστε: άλλο ευεργέτης, άλλο επενδυτής. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως στις μέρες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δεν είναι.

Η θέση μας για τις επενδύσεις είναι γνωστή. Οι ιδιωτικές επενδύσεις υπό προϋποθέσεις, στο πλαίσιο λελογισμένων πρωτοβουλιών, με απαραίτητη προϋπόθεση τον σεβασμό στο περιβάλλον, μπορεί να φέρουν ανάπτυξη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν την εγγυώνται. Σήμερα παρατηρούμε την ηγεσία από την κεντρική μέχρι την τοπική, να αντιμετωπίζει τον κάθε επενδυτή σαν ευεργέτη. Τρέχει ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, οι Βουλευτές, οι Περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι να εγκαινιάσουν την επένδυση και να ευχαριστήσουν όλους αυτούς που για την ψυχή της μάνας τους, αποφάσισαν να επενδύσουν. Όλη η επιχειρηματολογία ακούει στη λέξη “ Ανάπτυξη” και ο πρώτος λόγος που είναι κυρίως το κέρδος του κάθε επενδυτή αγνοείται επιδεικτικά.
Φυσικά οι επενδυτές
κοιτάζουν το συμφέρον τους, οι πολιτικοί όμως που τους αντιμετωπίζουν σαν ευεργέτες ποιο συμφέρον εξυπηρετούν;
Τα παραπάνω από μια επένδυση στο νησί που ο επενδυτής αντιμετωπίζεται σαν τον ευεργέτη Μαρασλή.
Άλλο ήθελα να γράψω σήμερα. Για την επιτυχία που κάνει ησυχία, ενώ η αποτυχία δεν έχει άλλο δρόμο, από το να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί, συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.
Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει.
Τα γεγονότα από μόνα τους, μου αφαιρούν κάθε διάθεση για απονομή δικαιοσύνης. Σχεδόν πάντα είμαι διαθέσιμος να επωμιστώ το βάρος και χωρίς να έχω καταλήξει στον ένοχο, αλυσοδένομαι εκ των προτέρων. Σ’ αυτές τις χρονικές στιγμές, «Πάντοτε με βάραινε μια αόριστη ενοχή, σαν να 'χα κλείσει την πόρτα μου σ΄ έναν άγγελο» Ευτυχώς που ο θυμός μου, αποτελεί εξαίρεση του κανόνα και έρχεται πάντα καθυστερημένος για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Για τον χρόνο τον άδειο... που μας γεμίζει

Ήθελα να γράψω ένα κείμενο, για τον ωφέλιμο χρόνο, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. Δεν έχω χρόνο σήμερα, ο πυκνός χρόνος της καθημερινότητας δεν μου παρέχει κανένα κενό, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, να βρεθεί μια ευκαιρία για να χωρέσει ο πολύτιμος άδειος χρόνος.

Και όμως ποτέ δεν είχαμε καλύτερη πρόταση από το να ζήσουμε, γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πιο μπροστά από τις υποχρεώσεις και τα πρέπει. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.
Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα βάζω το χρόνο. Το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. Διότι εμείς στα ανθρώπινα τον θέλουμε το χρόνο μας, για να χαθούμε ή να σωθούμε, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη να αποδείξουμε ακόμα μια φορά πως συγχωρούμε και λησμονούμε.
Μιλάμε πάντα για το χρόνο που δεν κάνουμε, το χρόνο που καθυστερεί, που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει. Για το χρόνο τον άδειο που μας γεμίζει.
Δυστυχώς ο ψυχωφέλιμος χρόνος, στριμώχνεται σε μεσοδιαστήματα στην σύντομη ζωή μας. “Ο πολύς χρόνος ρουφιέται από την ανάγκη, τη ρουτίνα, το μόχθο, την υποταγή”. Είπαμε: ο χρόνος μάς κάνει σοφότερους, πιο κυνικούς, και πιο ευάλωτους.