Τελευταία σελίδα αριστερά

Έψαξα παντού, εδώ την είχα βάλει, που χάθηκε η καρφίτσα μπροστά απ' τα μάτια μου; Δυο τρεις μέρες τώρα δεν μπορώ να ησυχάσω και το μυαλό ξέρετε, σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα συμμαχεί με το φόβο, και σε οδηγεί στα χειρότερα. Την έχω καταπιεί, όπως πήγα να πειράξω το δόντι μου. Μα δεν θα το είχα αντιληφθεί; τρία εκατοστά καρφίτσα και με βάση πλαστική πως γίνεται να μην σκαλώσει στο λαιμό; Όλα μπορούν να συμβούν, ένα στο τρισεκατομμύριο. Ήμουν το ένα. Ήταν η τυχερή μου καρφίτσα. Όταν το μυαλό σε οδηγήσει στα χειρότερα, αρχίζουν οι απίθανοι συνδυασμοί και οι φανταστικοί πόνοι αναπόφευκτοι. Καμιά πραγματικότητα τελικά δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις αυτή τη ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου. Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε για λίγο χρήσιμοι. Από φόβο είναι η αντίδραση και ας επιχειρηματολογούμε για το αντίθετο. Μπορεί η κάθε ηλικί...

Για να εξηγούμαστε: άλλο ευεργέτης, άλλο επενδυτής. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως στις μέρες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δεν είναι. Η θέση μας για τις επενδύσεις είναι γνωστή. Οι ιδιωτικές επενδύσεις υπό προϋποθέσεις, στο πλαίσιο λελογισμένων πρωτοβουλιών, με απαραίτητη προϋπόθεση τον σεβασμό στο περιβάλλον, μπορεί να φέρουν ανάπτυξη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν την εγγυώνται. Σήμερα παρατηρούμε την ηγεσία από την κεντρική μέχρι την τοπική, να αντιμετωπίζει τον κάθε επενδυτή σαν ευεργέτη. Τρέχει ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί, οι Βουλευτές, οι Περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι να εγκαινιάσουν την επένδυση και να ευχαριστήσουν όλους αυτούς που για την ψυχή της μάνας τους, αποφάσισαν να επενδύσουν. Όλη η επιχειρηματολογία ακούει στη λέξη “ Ανάπτυξη” και ο πρώτος λόγος που είναι κυρίως το κέρδος του κάθε επενδυτή αγνοείται επιδεικτικά. Φυσικά οι επενδυτές κοιτάζουν το συμφέρον τους, οι πολιτικοί όμως που τους αντιμετωπίζουν σαν ευεργέτες ποιο συμφέρον εξυπηρετούν; Τα παραπάνω από μια επέν...

Ήθελα να γράψω ένα κείμενο, για τον ωφέλιμο χρόνο, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. Δεν έχω χρόνο σήμερα, ο πυκνός χρόνος της καθημερινότητας δεν μου παρέχει κανένα κενό, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, να βρεθεί μια ευκαιρία για να χωρέσει ο πολύτιμος άδειος χρόνος. Και όμως ποτέ δεν είχαμε καλύτερη πρόταση από το να ζήσουμε, γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πιο μπροστά από τις υποχρεώσεις και τα πρέπει. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει. Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα βάζω το χρόνο. Το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. Διότι εμείς στα ανθρώπινα τον θέλουμε το χρόνο μας, για να χαθούμε ή να σωθούμε, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη να αποδείξουμε ακόμα μια φορά πως συγχωρούμε και λησμονούμε. Μιλάμε πάντα για το χρόνο που δεν κάνουμε, το χρόνο που καθυστερεί, που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει. Για το χρόνο τον άδειο που μας γεμίζει. Δυστυχώς ο ψυχωφέλιμος χρόνος, στριμώχνεται σε μεσο...