Τελευταία σελίδα αριστερά

…Είναι εδώ ο Σπύρος Αλαμάνος. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Κανείς δεν ξέρει τι θα δημιουργήσει αύριο. Εκείνο που ξέρουμε εμείς, που μαζί του βαφτιζόμαστε αθώοι, είναι ότι ο Σπύρος, για άλλη φορά θα καταθέσει τη ψυχή του, καθαρή και ατόφια. Θα ξαναγεννηθεί ανοίγοντας τον εαυτό του. Εάλω η πόλις; Θα κτίσει μιαν άλλη πόλη. Αυτό κάνει στην τελευταία του δουλειά, μαζεύει τον κόσμο του κάτω από τη σκέπη του, κάτω από τη σκέπη της μάνας παναγιάς, κάθε κομμάτι από αυτήν την καινούργια απόπειρα έχει και από ένα σπέρμα αγάπης. Στην τελευταία του φυγή, σαν ραβδοσκόπος, γυρνάει και ανακαλύπτει νέα γη, άλλο χώμα πάνω απ’ αυτό που ζωγράφισε κατά τα πρώτα του βήματα. Ο πολιτισμός του δεν εφάπτεται της αγοράς. Ονειροπόλος ο Σπύρος, βασική πηγή για τους άλλους, θανάσιμος με τον εαυτό του. Στην πινακοθήκη των αισθημάτων του, μάχεται το κόκκινο ενάντια στο μαύρο, μάχεται το αίμα απέναντι στο σκοτάδι. Είδες τι μπορεί να φτιάξει ο άνθρωπος, αν έχει ένα κίνητρο καρδιάς; Ζωγραφίζει τη ζωή, βάζε...

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφτεί κανείς το μέγεθος του ψεύδους, που κυριαρχεί στην πολική σκηνή. Ακούς τη λέξη συνεργασία για το καλό της Κέρκυρας και αυτόματα τους βλέπεις στον ταμείο για να εισπράξουν τα οφέλη από την πρωτοβουλία τους. Δεν το πιστεύουν δεν το αισθάνονται και μας αναγκάζουν κάθε βράδυ, που παρελαύνουν από τους τηλεοπτικούς δέκτες, να κάνουμε αυτόματη μετάφραση περί του αντιθέτου. Ίσως θα πρέπει να μας βομβαρδίσουν για άλλη μια φορά οι γερμανοί για να βρουν οι λέξεις το νόημα τους. Ας υποθέσουμε ότι τα τηλεοπτικά κανάλια «κάνουν τη δουλειά τους», που δεν είναι αυτή η δουλεία τους. Αυτοί οι άνθρωποι της πολιτικής γιατί κάνουν τόσο κακή χρήση. Γιατί είναι κακή χρήση, χθες να σε κτυπούν αμείλικτα και σήμερα να σε υμνούν. Οι τηλεθεατές ψάχνουν να βρουν πιο κοσμοϊστορικό γεγονός συνέβη που άλλαξε το τοπίο των θέσεων και των συναισθημάτων. Και τίποτα δεν συνέβη. Τίποτα φανερό. Εκείνο που είναι άξιο προσοχής σε αυτές τις απότομες μετατοπίσεις, είν...

Να κάνουμε απεργία, να κάνουμε και στάση. Για την αξιοπρέπεια μας, για εαυτό μας, για να τιμήσουμε τα όπλα. Εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Η πεπατημένη των διεκδικήσεων, έχω την αίσθηση, ότι αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας προσχηματικών διαβουλεύσεων και ειλημμένων αποφάσεων. Απέναντι μας παχύδερμα, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Στα σχέδια τους έχουν εντάξει και τις απεργίες. Τρεις, τέσσερις, πέντε, μέρες, ένα μήνα και τι έγινε; Έτσι και αλλιώς δεν μειώνεται η παραγωγή, δεν υπάρχουν απώλειες από την υπεράξια, ότι μειώνεται, σε όφελος τους γυρίζει. Παράλληλα φροντίζουν, με τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουν, κάθε φορά που ένας κλάδος εργαζόμενων απεργεί, να στρέφουν απέναντι του, τους υπόλοιπους πολίτες. «Κόλαση η Αθήνα από τη απεργία των συγκοινωνιών, ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού», «χάθηκαν τα κλεισμένα ραντεβού στο ΙΚΑ», «μας έπνιξαν τα σκουπίδια». Και το παιγνιδάκι συνεχίζεται. Όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι, με σκληρούς αγώνες κ...

Οργίζομαι όταν ακούω νέα παιδιά, που δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική, να στερούνται οράματος. Περιορίζονται σε μια στείρα αντιπαράθεση, που έχει να κάνει με πρόσωπα και όχι με ιδέες. Οι συζητήσεις διακατέχονται από μια διαχειριστική λογική. Καμία ανησυχία, κανένα συναίσθημα, καμία αγωνιστική διάθεση, κανένας πόνος. Είναι λυπηρό να αναλώνουμε το χρόνο μας σχολιάζοντας αυτά που δείχνει η τηλεόραση, Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ η ανάπτυξη έντονου προβληματισμού και πολιτικού διαλόγου. Ευρύτατη κινητοποίηση των δυνάμεων, καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας για την δημιουργία ισχυρών αντιστάσεων, προκειμένου να προστατευθούν τα κεκτημένα. Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να πονέσουμε ξανά… Το τηλεοπτικό τοπίο, που γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί στην κοινωνία ώστε να γίνουμε όλοι επιδερμικοί παραμερίζοντας την ουσία, πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια μέσα, όπως τα σοβαρά προβλήματα και τα όπλα είναι αυτά που αναφέρω παραπάνω. \ Η τακτική δεν φτάνει ούτε για ...

«Επενδύοντας στην ταχύτητα και στην εικόνα» υποστηρίζει ο Παντελής Mπουκάλας «οι έμποροι φοβιών και οι διακινητές ψυχώσεων……καμαρώνουν ότι μας φέρνουν μες στο σπίτι την πραγματικότητα. Αλλά πρόκειται για μια πραγματικότητα εν πολλοίς εικονική, διογκωμένη παραχαραγμένη, μια πραγματικότητα κομμένη σε φέτες: η πρωινή είναι «ανθρώπινη» κατακλυσμένη από ανθρώπινα δράματα και από καλοκάγαθους τηλεπαρουσιαστές - σωτήρες ανθρώπων, η μεσημεριανή χαζοχαρούμενη, η βραδινή τρομαγμένη αφού οι μισές ειδήσεις παίζουν με το «σοκ» και τον «πανικό» και η νυχτερινή χαλαρή, ενίοτε δε και «ημιπορνογραφική» «Η Ελλάδα ταξιδεύει» λέει ένα τραγούδι. Και που πάει; Γιατί εμείς μείναμε εδώ να παρακολουθούμε τηλεόραση; Πόσο μπορείς να κερδίσεις από ένα ραδιοφωνικό σχολιασμό, προέκταση θα έλεγα του τραγουδιού που ακούστηκε και αυτού που ακολουθεί. Χωρίς εικόνα με μια φωνή ζεστή που ανατρέπει τη κινέζικη ρήση. «Μια εικόνα χίλιες λέξεις» Μια φωνή χίλιες εικόνες. «Τα ανεμολόγια έχουν τρελαθεί, δεν υπάρχει σημεί...