Τελευταία σελίδα αριστερά

Το έγραψα με τις πρώτες γκρίνιες, όταν ξέσπασε η κρίση, με αρχικό τίτλο «ίσως φταίνε τα φεγγάρια» Το επαναφέρω τώρα που συνήλθαμε από το πρώτο σοκ. Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από τη μία δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με ένα γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δε θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις,...

Ένα κείμενο της Ρέας Βιτάλη παρακάτω, με τίτλο «Κουλούρης VS Νίκος Ρίζος» από την ηλεκτρονική σελίδα «πρωταγωνιστές». Αφορά το «δικό μας» Κίμωνα Κουλούρη, με αφορμή το τελευταίο του επεισόδιο. Σας το μεταφέρω γιατί είναι από τα κείμενα που ήθελα να είχα γράψει. Όποιος βλέπει ασπρόμαυρες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου μπορεί ν’ αναγνωρίσει τους ρόλους πριν δει το έργο. Ο Κωνσταντάρας είναι πάντα ο πλούσιος, ο Ρίζος είναι το ψευτομαγκάκι, ο Μπάρκουλης ο ωραίος, ο Γκιωνάκης ο βλάκας, ο Ορέστης Μακρής ο μπεκρής κ.λ.π. Έτσι και στη ζωή. Ένα χωριό η πατρίδα μας. Γνωριζόμαστε μια χαρά. Μοιρασμένοι σχεδόν οι ρόλοι. Ωστόσο πάντα υποκρινόμαστε τους απορημένους. Αυτό το ρόλο είχε τα τελευταία χρόνια ο λαός. Του απορημένου και εξαγριωμένου ως εν δυνάμει ανυποψίαστου και εν τέλει απορημένου. Μίλησε η Μούσχουρη για παράδειγμα. Πω πω τι είπε η Μούσχουρη! Λες και μιλάμε για την επιτομή της διανόησης. Μια γυναίκα που τα τελευταία 100 χρόνια φοράει τον ίδιο σκελετό γυαλιών ...

Το εμβατήριο δεν θέλει αντιρρήσεις. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…», οι άνθρωποι όμως, χωρούν σ’ αυτήν τη χώρα; Χωρούν στην αθάνατη Ελλάδα; Για αλλού ξεκίνησα και αλλού με έβγαλε ο δρόμος. «Προσπαθώ να βρω μερικές επικίνδυνες λέξεις για να σου χαρίσω. Σαν κι αυτές που εσύ, έραψες πάνω στην πληγή που χάραξες πρώτα, στο μυαλό μου. Ό,τι απόμεινε από σένα είναι πια κάτι ράμματα. Να πνίγουν μέσα τους, τις φλέβες μου. Τις σκέψεις μου. Κι όλα τα αναπότρεπτα γιατί μου» Τα εντός εισαγωγικών ξένα, σε πόσες και πόσους όμως δικά τους. Πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζω. Κείμενα που προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Όχι από έλλειψη ειλικρίνειας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν καθαρά ψυχολογικές και αισθητικές ανάγκες. Το προσωπικό χρησιμεύει σαν προσάναμμα. Αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί αποκτάει μια αυτόνομη ύπαρξη, μια δική του αλήθεια που κατά κανόνα δεν έχει μεγάλη σχέση με τη δική μου. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χ...

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2012; Θα μπορούσαμε αν δεν υπήρχαν τα μεταφερόμενα φορτία του χρόνου που πέρασε και του προηγούμενου και του προηγούμενου... Η νέα χρονιά παίζετε στάνταρ στις προβλέψεις. «Μέχρι εξουθενώσεως σκληρή». Το υποθηκευμένο μέλλον που λέγαμε έγινε παρόν. Ζούμε μέρες, χρέη στις προηγούμενες και το τέλος αυταπάτη, ορίζοντας που όσο τον πλησιάζουμε, τόσο απομακρύνεται. Ακόμα και οι πολιτικοί που έχουν εύκολα τα λόγια, παραμέρισαν τα πρωτοχρονιάτικα αισιόδοξα παραμύθια, και επιχειρούν να ντοπάρουν, με συνθήματα «πατριωτικά», για ακόμη μια θυσία, χωρίς δεσμεύσεις για ανάκαμψη. Το κάλεσμα γενικό, πανεθνικό, θεωρητικά φαίνεται να αφορά όλους, στην πράξη όμως τους συνήθεις υπόπτους. Από την εποχή που προτρέπανε το Θανάση να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μέχρι σήμερα, έχουν περάνει πολλά χρόνια. Ο Θανάσης πέθανε, αφήνοντας πίσω, τους υπόλοιπους Θανάσηδες κομμένους στην μέση. Πόσες θυσίες πια… Και όπως ορθά παρατηρεί ο Π. Μπουκάλας «Τίποτα μέχρι σ...

«Γαμώ την ατυχία μας», για τη γενιά μας λέω, δεν φτάνει που έζησε όλη αυτή την υπερβολή, της ανοδικής πορείας του συστήματος, τώρα θα υποστεί και την πτώση. Και η πτώση θα είναι βίαια, θα κάνει θόρυβο μεγάλο. Αυτά τα τερατουργήματα του καπιταλισμού, ανέκαθεν μου προξενούσαν τρόμο. Γίγαντες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καραβιά σαν τον Τιτανικό, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας ουρανοξύστες δίδυμοι. Χρηματιστήρια, τράπεζες, σούπερ μάρκετ. Η τελευταία φωτογραφία που πρόσφατα αντίκρισα μου δημιουργεί εφιάλτες, μια θάλασσα κοντεινερς κάπου στη Κίνα. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσ...