Σήμερα σιωπή
Μαχαιριά η είδηση, συντάραξε τη τοπική κοινωνία. “Κόπηκε το νήμα της ζωής για ένα δεκατετράχρονο αγόρι που προσπάθησε να διασχίσει την εθνική Παλαιοκαστρίτσας.”Εσείς οι όψιμοι εμπειρογνώμονες σκάστε. “Φταίει ο χαμηλός φωτισμός, η στροφή, η ταχύτητα, η ομίχλη, η κακοτεχνία του δρόμου, και χίλια άλλα.” Σήμερα, θρηνούμε. Τα παρακάτω άηχα τα επαναλαμβάνω σε τέτοιες ώρες που τα λόγια είναι περιττά. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γράφω σήμερα για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνου...