Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελευταίες λέξεις για το καλοκαίρι που έκλεισε πενήντα, για τα αλλά μη με ρωτάτε. Συνήθως όταν στρογγυλοποιείται το ποσό γίνεται δεσμίδα και τοποθετείται στο συρτάρι. Εν προκειμένω, τα καλοκαίρια το ένα πάνω στο άλλο, με σελιδοδείκτες στα καλύτερα, για να μεταγγίζουμε δυνάμεις για τη συνέχεια. Για τα παιδικά δεν τίθεται ζήτημα, ακόμα και σε μέρες πολέμου να τα είχαμε ζήσει, πάντα θα είναι τα καλύτερα. Κάποια ενδιάμεσα έχουν σβηστεί και κάποια ξεπεράστηκαν πάνω από τα θαλασσινά τοπία που κλάψαμε. «Τι αποδείξεις μου ζητάς; Αυτά τα φράγκα είναι μαύρα. Δεν υπογράφουμε χαρτιά, δεν κόβουμε δελτίο παροχής υπηρεσιών, ως εκ τούτου δώρα και επίδομα, τα ξεχνάμε, τι μένει; Που επαφίεται αυτό το πάρε δώσε; Όπου και το σύνταγμα παιδί μου. Στον πατριωτισμό της καρδιάς μας, γιατί απ’ όλες τις εγγυήσεις η μόνη που δείχνει να ισχύει είναι εκείνη που κρατά κρυμμένα τα τοπία που κλάψαμε.» Και άλλο ένα: «Τα τέλειο άλλο...

Δεν σας κρύβω, ότι όλα αυτά τα χρόνια παθιάστηκα για πράγματα που έχω μετανιώσει. Χωρίς να το καταλάβω χόρεψα, στο χορό ενός επίπλαστου πανηγυριού. Ομαδοποιήθηκα με ανθρώπους που δεν άξιζαν να φορούν την φανέλα της συλλογικής προσπάθειας. Δοκίμασα τα συναισθήματα μου, συνεισφέροντας σε μια εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων, βάζοντας λάδι στη φωτιά που τα έκαψε όλα. Μπέρδεψα το προσωπικό με το κοινωνικό, καθοδηγούμενος πάντα από έναν ιδεαλισμό που σε κάποιες περιπτώσεις με οδήγησε σε αδιέξοδα. Αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, προσπαθώ να πάρω κάποιες ανάσες, να ξεφορτώσω πριν φύγει, γιατί φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις, θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας. Στο χορό του Ζαλόγκου, που χορεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, εχθροί και φίλοι εδώ στη μικρή μας πόλη, που κάθε βράδυ κλείνει τα κάστρα της και τρώει τις σάρκες της. Κάθε φορά το ίδιο λέω και κάθε φορά με τρόπο ανεξήγητο γυρίζω πίσω, εκεί που δεν μπορείς να δεις, που γίνεσαι ένα με τα μικρά ανθρωπάκια, όπως έτσι θα τα έβ...

Με το καθημερινό γράψιμο έχω καταφέρει να νικήσω τον εγωισμό μου. Όσοι ασχολούνται με την γραφή χαίρονται με τα καλά κείμενα που διαβάζουν. Χειροκροτούν μέσα από την καρδιά τους και η ζήλια δεν τους πλησιάζει. Αυτό τελικά είναι μαγεία της γραφής, να συναντάς την σκέψη σου κάπου, από αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Στην κορωνίδα, η ποίηση, μέσα σε ένα στίχο διαβάζεις την ιστορία σου και ευγνωμονείς τους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο. «χρειάζεται θάρρος για να ακούσεις τα τύμπανα της ήττας σου», λέει σε μια συνέντευξη της η Έρση Σωτηροπούλου. Πρέπει να είσαι «έτοιμος από καιρό», όπως λέει και ο Καβάφης. Ακριβώς έτσι, μια ενδεχόμενη πτώση μια ανατροπή δεν είναι εκτός προγράμματος. Χωρίς να είμαι οπαδός του «ότι βρέξει ας κατεβάσει» έχω δαπανήσει πολλές ώρες στην προσαρμογή των νέων δεδομένων που ενδέχεται θα προκύψουν. Τα τύμπανα της ήττας εν προκειμένω, δεν πρόκειται να με τρομάξουν, σαν μια υπενθύμιση με λίγο είναι αλήθεια σκληρό ήχο θα ...

Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν δυο χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί. Δεν μεσολάβησαν δυο χρόνια από την προηγούμενη καταστροφή, το παλαιότερο κείμενο είναι σημερινό. Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι: «Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων. Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου; Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το ...