Τελευταία σελίδα αριστερά

Κανείς δεν κέρδισε και κανείς δεν έχασε στο χθεσινοβραδινό τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Ο φαρισαϊσμός και η ψευτιά κέρδισαν, η βιτρίνα και ο εικονικός κόσμος της τηλεόρασης. Η πολιτική για άλλη μια φορά βγήκε ηττημένη. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι νόημα είχε να βγουν όλοι μαζί σε μια «τηλεοπτική μονομαχία», ποια θα ήταν η διάφορα αν έβγαινε ένα ενας χωριστά; Αν εαυτός είναι ο πολιτικός πολιτισμός να τον βράσω. Ένα αμερικανικό σκηνικό που δυστυχώς για να στηθεί έβαλαν το χεράκι τους και τα κόμματα της αριστεράς. …………………………………………………………………………………………. Ένα σκηνικό, που παρά την προσπάθεια δεν κατάφερε να καλύψει τις πομπές και τις αγριότητες των παράπλευρων συγκρούσεων που περιέγραφα στο χθεσινό κείμενο. ………………………………………………………………………………………….. «Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλυτα/ μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα», τραγουδάει ο Σαββόπουλος. ………………………………………………………………………………………….. Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσει μια κατάσταση. Να γκρεμίσει...

Ο προεκλογικός χρόνος αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για επιστημονική έρευνα, που έχει να κάνει με ανθρώπινες συμπεριφορές. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές. Δεν είναι μόνο τα κόμματα, οι υποψήφιοι, οι οπαδοί, τα ΜΜΕ, ολόκληρη η κοινωνία μπαίνει σε μια μάχη ανελέητη που ξεπερνάει σε αγριότητα μάχες τακτικού πολέμου. Όλα τα μέσα στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της πατρίδας αλλά με την διασφάλιση, στο μεγαλύτερο μέρος των αντιμαχομένων, ταπεινών συμφερόντων. Κρυφές κάμερες συνομωσίες, παράπλευρα κτυπήματα, αδελφικά μαχαιρώματα, ανίερες συμμαχίες, προδοσίες, δολώματα, εκβιασμοί, ψευτοδιλήμματα, επικοινωνιακές μαλακίες. Όλα αυτά και αλλά πολλά, αποτελούν τα όπλα της παράπλευρης σύγκρουσης, που αποτελεί και την ουσιαστική σύγκρουση, η άλλη, η σαπουνόπερα που διαδραματίζεται στην κεντρική σκηνή είναι το άλλοθι του «πολιτισμού μας». …………………………………………………………………………………………. Σημασία έχει η πρόθεση …………………………………………………………………………………………. Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που ...

Μία οι φωτιές μία εκλογές, δεν με εμπνέει τίποτα αυτό το διάστημα, γι’ αυτό και οι συχνές απουσίες της στήλης. Ο πολιτικός λόγος στερείτε παντελώς φαντασίας, έχει περιορισθεί σε φράσεις κλισέ, συνθηματολογία, σκανδαλολογία, και φτηνή ρητορική. Μήπως έχει δίκιο ένα γερμανός φιλόσοφος που σε άρθρο του με τίτλο «Λυπηθείτε τους πολιτικούς», υποστηρίζει ότι: «οι πολιτικοί είναι αξιολύπητοι. Κάνουν μια μίζερη και βαρετή ζωή. Υποδύονται ότι ασκούν εξουσία, ενώ στ’ αλήθεια ελάχιστα περνούν πια από το χέρι τους, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο υπερεθνικό ή οικονομικό. Διαχειριστές είναι δηλαδή ούτως ή άλλως οι πολιτικοί, στο καιρό της παγκοσμιοποίησης». Με τέτοιους έχουμε να κάνουμε. Ανώτατοι υπάλληλοι, διαχειριστές, διεκπεραιωτές σχεδίων. Άνθρωποι με δεμένα μάτια και χέρια, που εκτελούν εντολές. Πως να ενσκήψουν, πάνω από τα κοινωνικά προβλήματα, το σχέδιο χαραγμένο επί χάρτου απαιτεί λεπτούς και καθορισμένους χειρισμούς. Μ’ αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει να δείχνουμε ό...

Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, Πάνω από την καμένη Ελλάδα, χορεύουν το χορό του πολέμου για την εξουσία. Ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα. ………………………………………………………………………………………….. «Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει και το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της,. Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει κτηματολόγιο και δασολόγιο, τα δυο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την Μεταπολίτευση και μετά Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης» εξ Ηλείων μαρτυρία, για το μαρτύριο της χώρας… από έναν Στάθη θλιμ...

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους βουλευτές που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω όλα αυτά τα «δήθεν». Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι. ………………………………………………………………………………………….. Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας. ………………………………………………………………………………………….. Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι....

Δεν θα συνεχίσω στα καμένα, με κούφανε η τηλεόραση, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. H ζέστη μου θυμίζει την ταινία και ο ανεμιστήρας τη σκηνή. Έχω καρφώσει το βλέμμα μου στα πτερύγια του. Παρά την φιλότιμη προσπάθεια, δεν με δροσίζει. Ζέστη και υγρασία. Σαχάρα χωρίς τσάι. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Δεν θα συνεχίσω με τα εκλογικά, αρκετά, ας περιμένουμε να δροσίσει… Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και άλλοι πιο σοβαροί να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα» Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, ...

Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι: «Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων. Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου; Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος. Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα. Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο. Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…» Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι ά...