Τελευταία σελίδα αριστερά

Η περίοδος των λυγμών συνεχίζεται και θα συνεχιστεί, μέχρι να αφαιρεθούν τα σωληνάκια από την περίοδο μεταπολίτευσης. Γράφαμε πριν τρία χρόνια για το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου, που θα σήμαινε παράλληλα και το τέλος του δικομματισμού. Δυστυχώς ο επιθανάτιος ρόγχος συνεχίζεται, με την ελπίδα να μην συνεχιστεί για πολύ. Ολόκληρο το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, βρίσκεται σε αδιέξοδο και αυτό που βλέπουμε ως κρίση της πολιτικής, δεν είναι παρά οι λυγμοί για το τέλος μιας εποχής. Όπως γράφει και T.S. Elliot «Ο κόσμος δεν τελειώνει με έναν κρότο αλλά με έναν λυγμό». Για τους κρότους που ακούστηκαν κατά το παρελθόν και προμηνούσαν το τέλος της μεταπολίτευσης απαντάει ένα παλαιότερο άρθρο στην «Καθημερινή της Κυριακής» «Από το 1974 μέχρι σήμερα ακούστηκαν πολλοί κρότοι. Κάποιοι πίστεψαν ότι 1989 θα ήταν το τέλος εποχής. Κάποιοι έβγαλαν αγγελτήριο θανάτου της μεταπολίτευσης με την «Πολιτική Ανοιξη». Άλλοι με την εξίσου φαντασμαγορική ίδρυση του κόμματος Αβραμόπουλου. Κάποιοι...

Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτοιες στιγμές, που η σωματική κατάπτωση μας κάνει πιο ανεκτικούς. Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κοκτέιλ φόβου, πόνου, ενοχής και παράπονου, για μήνες τώρα έχει καθίσει στο στομάχι μου. Ενίοτε, για να με ξεγελάσει προφανώς, περνάει στο σώμα, διεκδικώντας το αντίδοτο, που θα το διώξει. Και τότε επανέρχεται στη φυσική του θέση εκεί, που δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτά που το προκάλεσαν. Απλά μαθηματικά. Δυστυχώς για μένα δεν έμαθα να κάνω προϋπολογισμούς, μόνο απολογισμούς. Ποτέ δεν μέτρησα δεν σχεδίασα δεν πρόβλεψα, μόνο εισέπραξα, συνήθως λάθη, που τώρα έχω την ευκαιρία να μετρώ. Κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει και μακάρι να ξανασυμβεί, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, το μόνο που αλλάζει είναι το «δεν το ξανακάνω», που η απειρία υπαγόρευε χρόνια πριν, σήμερα να μην ξαναβγεί από τα χείλη μας. Στην τελευταία άθροιση λαθών, αυτό ...

Χθες παρακολούθησα μια έρευνα για την περιβόητη μονή Βατοπαιδίου. «όμορφος κόσμος μαγικός, αγγελικά πλασμένος». Για να μπούμε στο κλίμα. Με απορία παρακολουθώ δηλώσεις στελεχών των δυο μεγάλων κομμάτων, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, που οδήγησαν τη χώρα στην σημερινή τραγική κατάσταση, να αποποιούνται κάθε ευθύνης. Λες και αυτοί, δεν στήριξαν, δεν δούλεψαν, δεν ενίσχυσαν με κάθε τρόπο, αυτόν το δικομματικό εφιάλτη. Οι περισσότεροι φυσικά με το αζημίωτο. Όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι σήμερα, δεν διερωτήθηκαν για τα προφανέστατα σκανδαλώδη: Γιατί το κράτος να είναι αδιέξοδα υπερχρεωμένο, γιατί οι κυβερνήσεις να αδυνατούν, να λύσουν τα θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης. Γιατί τα «πακέτα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχουν γίνει βορά επιτήδειων και οι υποδομές της χώρας να παραμένουν τριτοκοσμικές; Βγήκαν τα σκάνδαλα στη φόρα και αυτοί γαντζωμένοι στο κομματικό άρμα, συνέχισαν να στηρίζουν με νύχια και με δόντια τα υπεύθυνα για να δεινά, κόμμα...

Η υπερβολή που χρησιμοποιούσα τα προηγούμενα χρόνια για να ενισχύσω τις απόψεις μου, σήμερα υπολείπεται της πραγματικότητας. Τ’ ακούσατε!!! Δεκάδες μαθητές των Γυμνασίων και Λυκείων της Κέρκυρας, κάτω από τα όρια της φτώχιας. Υποσιτίζονται! Ζουν σε σπίτια με κομμένο ηλεκτρικό ρεύμα. Σήμερα προσπαθώ να βρω λέξεις, για να περιγράψω αυτά, που ζούμε και δεν σας κρύβω ότι καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «απερίγραπτη κατάσταση», άντε τώρα βρεις τη δεύτερη. σε παλαιότερα κείμενα η υπερβολή, χρησίμευε για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που δεν πίστευα ότι θα συμβούν, για να μην συμβούν τα προβλέψιμα. Η αχαλίνωτη φαντασία, δεν έφτασε μέχρι εκεί. Ποια προβλέψιμα και πια χειρότερα. "Χειρου χειρότερα". Πριν έξι μήνες, είχα γράψει ένα κείμενο «πρόβα», βάζοντας στο τέλος ένα στοιχείο υπερβολής. « Παλαιοτέρα έγραφα για την καταναλωτική μανία, για τα προϊόντα μιας χρήσεως, για την έλλειψη επικοινωνίας, για την έλλειψη σ...

Αυτή η τοπική ανακύκλωση με έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας, μέσα από την ανυπαρξία μας. Η συνέχεια και πάλι για τον τόπο, για τον τόπο που μας τέλειωσε τις αλήθειες. Για την «Κέρκυρα μας», «Το καταπράσινο νησί, την ιστορία και τον πολιτισμό μας…», «τη θάλασσα μας». Διαφήμιση που ξέμεινε από προϊόν. Διαφήμιση αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Τα στερεότυπα που πάλιωσαν από την κατάχρηση. Η συνέχεια από παλαιότερο κείμενο, που επιστρατεύεται για να προστεθεί σε όλα αυτά που μας πληγώνουν. Όταν μιλάμε για εγωισμό της κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα, της δικής μας τοπικής κοινωνίας, ο συλλογικός χαρακτηρισμός οδηγεί στον κατακερματισμό. Παρακολουθώντας τις προσπάθειες, τοπικών πολιτικών παραγόντων, με ματιά θετική, και διάθεση ερευνητική, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές στον πληθυντικό, διαπνέονται από ένα ακλόνητο εγώ. Ένα εγώ που αποδυναμώνει κάθε κοινό στόχο, αφού ο δρόμος είναι ένας και αυτοί προτιμούν μον...