Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

"Λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι"

Όλα ένα μέσος όρος.  Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή υπό τις παρούσες συνθήκες. Η λογική της διαχείρισης και μάλιστα σε περίοδο κρίσης μόνο μιζέρια αναδύει.
Οι οραματικές θέσεις της αριστεράς σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, παρατηρούμε σήμερα να έχουν βουλιάξει στην λάσπη της πεπατημένης. Παρασυρμένη από το ρεύμα, της προηγούμενης κατάστασης, στροβιλίζεται με το κεφάλι χαμηλά, χάνοντας κάθε σημείο προσανατολισμού.
Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Θα μπορούσαν αν το όραμα που εκφράστηκε προεκλογικά, ήταν απαλλαγμένο από σκοπιμότητες. Εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν η πάση θυσία εκλογική νίκη. Αν η συνέχεια, ακολουθούσε το δρόμο των προσδοκιών, θα επικροτούσαμε την τακτική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και απέδειξε το προσχηματικό του οράματος. Έλλειπε, πέρα από την φαντασία, αυτό που λέμε “επαναστατικό”, αυτό που λεμε "ριζοσπαστικο"   που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στις παρούσες δύσκολες συνθήκες.


Το εύλογο ερώτημα είναι, ποίοι είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτοί που κατά καιρούς το πέτυχαν, βρίσκονται στο πάνθεον της ιστορίας.
Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, μπορώ να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί οι "ασταθείς" πολίτες, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, μου μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Μήνες και μνήμες

«Ο ποιητής κάνει τον εαυτό του οραματιστή μέσα από μια μακριά, απεριόριστη και συστηματική αποδιοργάνωση όλων των αισθήσεων. Όλες οι μορφές έρωτα, πόνου, τρέλας. Διερευνά τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια και διατηρεί την πεμπτουσία τους. Δοκιμασία ακατονόμαστη, όπου θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη πίστη, την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου θα γίνει αυτός μέσα απ’ όλους, ο μέγας σακάτης, ο μέγας αφορισμένος και ο υπέρτατος επιστήμων. Γιατί φτάνει το ΑΓΝΩΣΤΟ ! Έτσι λοιπόν, τι κι αν καταστραφεί στην εκστατική πτήση του μέσα από πράγματα πρωτάκουστα, ακατονόμαστα;» (ΡΕΜΠΩ)
Είναι αλήθεια η ποίηση δεν χρειάζεται την στήριξη του αναγνωστικού κοινού, αλλιώς δεν θα υπήρχε. Υπάρχει όμως για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι αυτούς που τη διαβάζουν αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο και μόνο αυτό να αρκεί για να στηριχτούν πάνω τους και να το κάνουν σήμα κατατεθέν στη ζωή τους.
«Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος, άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο, κρέμεται πίσω από την πόρτα, μην χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους.» Τα εντός εισαγωγικών από
την κυρία του ραδιοφώνου που βάζει την ποίηση σημαιοφόρο των τεχνών.
 

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό». Μας προτείνει ο Οδυσσέας Ελύτης. και επειδή το κακό προπορεύεται στις μέρες θα ακούσω την προτροπή του
Για την Άνοιξη την αναποφάσιστη έγραφα σε παλαιότερο κείμενο, και για τις αποφάσεις, δεν βρήκα καλύτερο καταφύγιο. Το όνειρο μόνο οι ποιητές έχουν την δύναμη, να το περάσουν στις αισθήσεις.
«Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές;»


Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Γελούν μαζί μας και οι σημαίες μας

Πως να χαρακτηρίσει κανείς τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή; Οι λέξεις “Καφενείο”, “Τσίρκο”, “Μπουρδέλο” περιποιούν τιμή.
Από περιέργεια έμεινα ξάγρυπνος να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει το επίπεδο της “πολιτικής αντιπαράθεσης”, μέχρι την ώρα που δεν άντεξα και έκλεισα την τηλεόραση. Μια τραγωδία ή κωμωδία, ανάλογα την οπτική γωνία.
Αυτό που με έχει στεναχωρήσει περισσότερο από την “ πρώτη φορά αριστερά” είναι ότι μετέρχεται τις ίδιες μεθόδους του σάπιου πολιτικού συστήματος, που προηγήθηκε. Στείρα αντιπαράθεση, κακέκτυπο, παλαιοτέρων εποχών. Δυο νέοι πολιτικοί, χωρίς να διαθέτουν το ιδικό βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πρωταγωνιστούσαν σε μια φτηνή παράσταση, που μας γέμισε θλίψη. Οι υπόλοιποι επικεφαλής, που συμμετείχαν στους δεύτερους και τρίτους ρόλους, απλώς ενίσχυσαν την τραγική εικόνα, της σύγχρονης, ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Θα περίμενε κανείς εν έτη 2016, σε μια χώρα που μαστίζεται από πολυετή οικονομική κρίση, με ένα λαό ταλαιπωρημένο, που ζει κάτω από δύσκολες συνθήκες, με την ανεργία να έχει φτάσει σε πρωτοφανή ύψη και τη φτώχεια να πλήττει όλο και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού, περισσότερο σεβασμό.


Θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση της αριστεράς, έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, να παρουσιάζει σήμερα μια άλλη εικόνα η λειτουργιά της Βουλής. Θα περίμενε ένα άλλο ύφος, ένα άλλο ήθος, που θα έδινε στην πολιτική, οντότητα και θα της επανέφερε τη χαμένη της αξιοπιστία. Θα περίμενε κανείς από τον Πρωθυπουργό, άλλη ποιότητα, και λέω από τον αριστερό Πρωθυπουργό, γιατί για τον κ. Μητσοτάκη δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός να συναγωνίζεται σε ρητορική τον Βερμπαλιστή συνεταίρο του στην κυβέρνηση. Το μεγάλο θέμα της διαφθοράς, που αποτελούσε και αντικείμενο της χθεσινής συζήτησης, υποβαθμίστηκε, όχι τόσο από την φτήνια των επιχειρημάτων, όσο από το ύφος των πρωταγωνιστών. Ο καβγάς όχι για τη διαφθορά, ο “καβγάς για το πάπλωμα”.
Γράφαμε παλαιότερα, από τη θέση της αριστεράς, για την αναξιοπιστία της πολιτικής και ελπίζαμε με την πτώση του παλαιού συστήματος, του δικομματισμού σε κάτι καλύτερο. Δυστυχώς! Κινδυνεύουμε να φτιάξουμε έναν νέο δικομματισμό με υλικά από το παρελθόν.




Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Της Άνοιξης που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα…



Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη  που συμμαχεί με την πόλη  και καλύπτει   τις πληγές της.  Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω. Άσε... ας  μην ανοίγω πληγές…
Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν  όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.
Πώς να προχωρήσουμε όμως  με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω;
Δεν γίνεται.  Γι’ αυτό  συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών.   Αυτή τη  θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με  το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή.


Είναι μαγικό  να  συναντάς  τη σκέψη σου  αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ.  Είναι μαγικό μέσα από ένα στίχο  να διαβάζεις την ιστορία σου. Χρωστάμε πολλά στους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο.
Είναι  μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Η Κική Δημουλά , για τους αιώνες που μου χάρισε βάζοντας τις παρακάτω λέξεις στη σειρά…

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία
από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να' ναι ξένο αυτό το φόντο,
να' ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιάν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ΄ αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον καλύκά της.
Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...