Τελευταία σελίδα αριστερά

Όλα ένα μέσος όρος.  Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή υπό τις παρούσες συνθήκες. Η λογική της διαχείρισης και μάλιστα σε περίοδο κρίσης μόνο μιζέρια αναδύει. Οι οραματικές θέσεις της αριστεράς σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, παρατηρούμε σήμερα να έχουν βουλιάξει στην λάσπη της πεπατημένης. Παρασυρμένη από το ρεύμα, της προηγούμενης κατάστασης, στροβιλίζεται με το κεφάλι χαμηλά, χάνοντας κάθε σημείο προσανατολισμού. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Θα μπορούσαν αν το όραμα που εκφράστηκε προεκλογικά, ήταν απαλλαγμένο από σκοπιμότητες. Εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν η πάση θυσία εκλογική νίκη. Αν η συνέχεια, ακολουθούσε το δρόμο των προσδοκιών, θα επικροτούσαμε την τακτική, κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και απέδειξε το προσχηματικό του οράματος. Έλλειπε, πέρα από την φαντασία, αυτό που λέμε “επαναστατικό”, αυτό που λεμε "ριζοσπαστικο...

« Ο ποιητής κάνει τον εαυτό του οραματιστή μέσα από μια μακριά, απεριόριστη και συστηματική αποδιοργάνωση όλων των αισθήσεων. Όλες οι μορφές έρωτα, πόνου, τρέλας. Διερευνά τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια και διατηρεί την πεμπτουσία τους. Δοκιμασία ακατονόμαστη, όπου θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη πίστη, την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου θα γίνει αυτός μέσα απ’ όλους, ο μέγας σακάτης, ο μέγας αφορισμένος και ο υπέρτατος επιστήμων. Γιατί φτάνει το ΑΓΝΩΣΤΟ ! Έτσι λοιπόν, τι κι αν καταστραφεί στην εκστατική πτήση του μέσα από πράγματα πρωτάκουστα, ακατονόμαστα;» (ΡΕΜΠΩ) Είναι αλήθεια η ποίηση δεν χρειάζεται την στήριξη του αναγνωστικού κοινού, αλλιώς δεν θα υπήρχε. Υπάρχει όμως για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι αυτούς που τη διαβάζουν αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο και μόνο αυτό να αρκεί για να στηριχτούν πάνω τους και να το κάνουν σήμα κατατεθέν στη ζωή τους. «Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητ...

Πως να χαρακτηρίσει κανείς τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή; Οι λέξεις “Καφενείο”, “Τσίρκο”, “Μπουρδέλο” περιποιούν τιμή. Από περιέργεια έμεινα ξάγρυπνος να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει το επίπεδο της “πολιτικής αντιπαράθεσης”, μέχρι την ώρα που δεν άντεξα και έκλεισα την τηλεόραση. Μια τραγωδία ή κωμωδία, ανάλογα την οπτική γωνία. Αυτό που με έχει στεναχωρήσει περισσότερο από την “ πρώτη φορά αριστερά” είναι ότι μετέρχεται τις ίδιες μεθόδους του σάπιου πολιτικού συστήματος, που προηγήθηκε. Στείρα αντιπαράθεση, κακέκτυπο, παλαιοτέρων εποχών. Δυο νέοι πολιτικοί, χωρίς να διαθέτουν το ιδικό βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πρωταγωνιστούσαν σε μια φτηνή παράσταση, που μας γέμισε θλίψη. Οι υπόλοιποι επικεφαλής, που συμμετείχαν στους δεύτερους και τρίτους ρόλους, απλώς ενίσχυσαν την τραγική εικόνα, της σύγχρονης, ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Θα περίμενε κανείς εν έτη 2016, σε μια χώρα που μαστίζεται από πολυετή οικονομική κρίσ...

Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη   που συμμαχεί με την πόλη   και καλύπτει     τις πληγές της.   Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω. Άσε... ας   μην ανοίγω πληγές… Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν   όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα. Πώς να προχωρήσουμε όμως   με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω; Δεν γίνεται.  Γι’ αυτό   συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών.     Αυτή τη   θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με   το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος,...