Τελευταία σελίδα αριστερά

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Για τον Ιούνιο μιλάω, τώρα που άρχισαν   οι μέρες να μικραίνουν,   η ανάγκη της οικονομίας μπαίνει σιγά σιγά και βασανιστικά στην ζωή μου.     Ο Σεφέρη   έγραφε: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Μόνον αυτός; Όλοι μας. Πλασμένοι από φως και ύλη - όσο περισσότερη ακτινοβολία δεχόμαστε τόσο πιο ζωντανοί. Γεμίζουμε ενέργεια, σαν φωτοηλεκτρικά κύτταρα. Και μπορεί ο Ιούνιος να μας   ξανάρθει, με προσθέσεις και αφαιρέσεις, για μας   όμως που δεν αντέχει άλλο βάρος το σαρκίο μας, μονό η αφαίρεση θα μας ξαλαφρώσει. Να αφαιρέσουμε τα βάρη και να προσθέσουμε μουσική  Για το τραγούδι ο λόγος και τι μπορούμε να προσθέσουμε, πλάι σε ένα κείμενο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι, από το βιβλίο του «ο καθρέπτης και το Μαχαίρι». το παραθέτουμε για να συμφωνήσουμε ότι αυτή η πρόσθεση μας ξαλαφρώνει. Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί κα...

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει, και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης που με πιάνουν κρίσης σταλινισμού, μου γαργαλάνε το μυαλό φράσεις, όπως «άπαντες στην πλατεία», μου φαίνεται ανίσχυρη η δημοκρατία να βάλει τάξη σ’ αυτό το αλαλούμ. Για λίγο μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός. Δεν σας κρύβω, ότι όλα αυτά τα χρόνια παθιάστηκα για πράγματα που έχω μετανιώσει. Χωρίς να το καταλάβω, χόρεψα, στο χορό ενός επίπλαστου πανηγυριού. Ομαδοποιήθηκα με ανθρώπους που δεν άξιζαν να φορούν την φανέλα της συλλογικής προσπάθειας. Δοκίμασα τα συναισθήματα μου, συνεισφέροντας σε μια εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων, βάζοντας λάδι στη φωτιά που τα έκαψε όλα. Μπέρδεψα το προσωπικό με το κοινωνικό, καθοδηγούμενος πάντα από έναν ιδεαλισμό που σε κάποιες περιπτώσεις με οδήγησε σε αδιέξοδα. Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού, προσπαθώ να πάρω κάποιες ανάσες, να ξεφορτώσω πριν φύγ...

Και   μόνο   η αναφορά του γεγονός, πριν απαγγελθεί κατηγορία, επηρεάζει την   απόφαση. Όταν μάλιστα, πάρουν την υπόθεση πάνω τους τα ΜΜΕ, ο υπόδικος οδηγείτε στο «εκτελεστικό απόσπασα». Η τελική απόφαση του Δικαστηρίου απ’ ότι φαίνεται    δεν έχει καμία σημασία. Τα δικαστήρια υπολείπονται των τηλεδικείων.   Το σεμνό δικαστικό ρεπορτάζ, έδωσε την θέση του, σε τηλεδικαστές   και αδιάντροπους «ρεπόρτερ» που καταπατούν κάθε ιερό και όσιο προκειμένου να εξασφαλίσουν τηλεθέαση. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαχειριστεί κανείς την σχέση του με την τηλεόραση. Για να αποφύγουμε εντελώς την επαφή μας με το μέσο, σε μια εποχή που η τηλεόραση δεν έχει μπει απλώς στην ζωή μας, αλλά την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, θα έλεγα ότι είναι υπερβολικό. Υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν τηλεόραση στο σπίτι και γενικά δεν έρχονται σε επαφή με το μέσο. Κάποιο άλλοι έχουν φροντίσει να σβήσουν από την μνήμη του δέκτη τους, κάποια  τηλεοπτικά κανάλια ώστε να μην σκοντάψουν...

Ευτυχώς που τα αυτιά μου αυτενεργούν και κλείνουν, σε όλα αυτά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα   σχετικά   με την εναπόθεση των απορριμμάτων .   Χυτά Τεμπλονίου. Χυτά Λευκίμμης. Τι πρέπει, τι δεν πρέπει.   Ο καθένας τον πόνο του , το δίκιο του , το συμφέρον του και όλα μαζί απέναντι από το κοινό καλό , απέναντι από το συλλογικό συμφέρον. Όλα μαζί στην ενίσχυση   του αδιεξόδου. Επαναφέρω  ένα κείμενο αγανάκτησης που γράφτηκε για παρόμοιο αφορμή  και επιβεβαιώνει ότι  συνεχίζουμε  ακάθεκτοι να τρώμε τις σάρκες μας,   συμβάλλοντας στην όξυνση των προβλημάτων, των δικών μας  προβλημάτων, που δυστυχώς αγνοούμε ότι είναι κοινά για όλους μας.          Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούνται και οξύνονται   τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία (για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο ...

Πέντε χρόνια επαναλήψεις τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά. Πέντε χρόνια η  χώρα απειλείται, με πτώχευση, με έξοδο από το ευρώ. Πέντε χρόνια μας βάζουν το κεφάλι στο νερό και μας το τραβούν λίγο πριν σκάσουμε. Στο μεταξύ, μετά από κάθε εικονική εκτέλεση βγαίνουμε όλο και πιο σακατεμένοι, όλο και πιο αδύνατοι, με τη θηλιά να σφίγγει τόσο ώστε να μένουμε ζωντανοί νεκροί. Δοκιμασμένες συνταγές. Από τότε που υπάρχουν ισχυροί και αδύνατοι. Δηλαδή από πάντα. Ξέρουν αυτοί. Μας έβαλαν να περιμένουμε τη συντέλεια της χώρας, εκμεταλλευόμενοι και το τελευταίο δευτερόλεπτο φόβου. Και διάλεξαν σήμερα Κυριακή 21 Ιουνίου , που ο ήλιος, ανέτειλε στις 0.5.03’ και θα δύσει στις 19.51’ την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου που ήλιος φωτίζει από την καλύτερη γωνία του τον τόπο μας. Αυτήν την μεγαλύτερη ημέρα ζωής, διάλεξαν να μας την κλέψουν.  Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα ...