Πέντε χρόνια επαναλήψεις τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά. Πέντε χρόνια η χώρα απειλείται, με πτώχευση, με έξοδο από το ευρώ. Πέντε χρόνια μας βάζουν το κεφάλι στο νερό και μας το τραβούν λίγο πριν σκάσουμε. Στο μεταξύ, μετά από κάθε εικονική εκτέλεση βγαίνουμε όλο και πιο σακατεμένοι, όλο και πιο αδύνατοι, με τη θηλιά να σφίγγει τόσο ώστε να μένουμε ζωντανοί νεκροί.
Δοκιμασμένες συνταγές. Από τότε που υπάρχουν ισχυροί και αδύνατοι. Δηλαδή από πάντα. Ξέρουν αυτοί. Μας έβαλαν να περιμένουμε τη συντέλεια της χώρας, εκμεταλλευόμενοι και το τελευταίο δευτερόλεπτο φόβου. Και διάλεξαν σήμερα Κυριακή 21 Ιουνίου , που ο ήλιος, ανέτειλε στις 0.5.03’ και θα δύσει στις 19.51’ την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου που ήλιος φωτίζει από την καλύτερη γωνία του τον τόπο μας. Αυτήν την μεγαλύτερη ημέρα ζωής, διάλεξαν να μας την κλέψουν.
Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και το φεγγάρι μόλις άρχισε να γεννιέται. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ξημέρωσε. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Ιούνιος του 2015 και με βεβαιότητα σας λέω, ότι για άλλη μια φορά οι εταίροι μας θα μας «σφίξουν στην αγκαλιά τους» . Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε και τα νέα θα τα μαθαίνω πλέον από την έγκυρη πηγή της μνήμης…
Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε;
Να κερδίσουμε το χρόνο της αναμονής, αυτόν το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής.
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο όμως θα υπάρχουμε, ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών... Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα.
Και πάλι για την ιστορία να πω ότι το τελευταίο μπαράζ εκβιασμών και κινδυνολογίας από τους ευρωπαίους «εταίρους μας», δείχνει τη λειτουργία του συστήματος των αγορών και την άξια που δίνει στην ανθρώπινη υπόσταση. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις. Νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Εκπαιδευμένοι να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του συστήματος, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καινούργια πραγματικότητα και επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε, με λογικές που έχουν θαφτεί στα συντρίμμια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
«Σιγά μη φοβηθώ….», να επικαθίσει στα χείλη μας η φράση, με τη συχνότητα της επίκλησης του κάθε πιστού, για Θεούς και αγίους, να αντικαταστήσει την απόγνωση, την αοριστία της άνωθεν βοήθειας, και να γίνει από μόνο της σταθερά, για τις καλύτερες μέρες που θέλουμε να έρθουνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου