Τελευταία σελίδα αριστερά

H στήλη σήμερα φιλοξενεί ένα κείμενο της Αλίκης Κατσαρού.   Είναι   απ’   αυτά τα κείμενα που νοιώθεις να συναντάς τη σκέψη σου, που σκόρπισες αποσπασματικά, στην προσπάθεια να οριοθετήσεις τον τόπο σου.     Κείμενο, παράδειγμα σε πολλά που έχω γράψει. Επίλογος σ’ αυτά που ήθελα να πω.     Ένα ποτάμι, κόκκινη γραμμή, που την τραβάς για να ορίσεις τον κόσμο σου. Κόκκινη γραμμή     όμως,   για να δείξεις και τον άλλο κόσμο, αυτόν που δεν σε αφορά,   με αλήθεια   βέβαιη και ξεκάθαρη.   «Η όχθη μου», ο τίτλος. «Το λατρεμένο Παρίσι, ως γνωστό χωρίζεται από το Σηκουάνα σε δυο όχθες, την αριστερή και τη δεξιά. Η ίδια η ζωή, χωρίζεται κι εκείνη σε όχθες, κι εμείς επιλέγουμε σε ποιαν ανήκουμε.   Το ποτάμι ανάμεσα μπορεί να μην είναι τόσο όμ ορφο όπως ο Σηκουάνας, στολισμένος από περίφημες γέφυρες, διατρεχόμενος από bateaux mouches και πλαισιωμένος από μνημειώδη κτήρια και σοφιστικέ μπιστρό. Το ποτάμι μπορεί να είναι ...

Δεν είναι στις προθέσεις μου να προσθέσω και άλλο βάρος. Δεν είναι μελαγχολία. Είναι λύπη, είναι θλίψη, είναι πόνος και οργή. Μέχρι εδώ, άλλωστε η παραμονή στις σκιές της τραγικής   πραγματικότητας, που βιώνουν οι έλληνες,   εκτός από επιδείνωση των βαριών συναισθημάτων, μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση, εκεί που αδύνατοι να αντιδράσουμε, περιμένουμε, συνεπικουρούμενοι από την αγία απάθεια, με στωικότητα τη μοίρα μας. Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει και μας φέρνει. Ιούνιος και πάλι στη γέννηση του, ο μήνας μου, έτοιμος να μας γεμίσει φως. Από το σκοτάδι στο φως του Ιουνίου και του Ιονίου. Σκέφτομαι ότι τον έχω παραμελήσει αυτόν το μήνα. Έχω γράψει για το Μάη, τον κόκκινο, για το χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου, για το ζεστό μήνα Αύγουστο, για το ξανθό Απρίλη. Έχω προκαλέσει τον Οκτώβρη, έχω σταματήσει στο Δεκέμβρη τον τελευταίο και έχω ξεκινήσει από το Γενάρη, για τον Ιούνιο ούτε μια αναφορά. Άδικο. Αυτές οι πρώτες μέρες του Ιουνίου, είναι οι πιο κρίσιμες. Α...