Τελευταία σελίδα αριστερά

Πολύ μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα. Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις. Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση. Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, ...

Είχα πολύ καιρό να γράψω για το πολυτεχνείο, το κάνω εφέτος με μια τριλογία σαν αποχαιρετισμό στα όπλα. Σήμερα που κλείνει το κύκλο του μαζί με την γενιά του. Έγραφα παλαιότερα, πολύ πριν την οικονομική, κρίση για την καταραμένη γενιά της μεταπολίτευσης την επονομαζόμενη και γενιά του πολυτεχνείου. «Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση...

Να συνεχίσουμε, γιατί φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου αποκτά μια ξεχωριστή διάσταση. Συμβολίζει το τέλος των προσδοκιών. Το τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε από το 1974, έκανε μια τεράστια τρυπά στο νερό και κατάληξε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας της Χούντας με την γενιά του Πολυτεχνείου. Για να ακριβολογούμε, σε μια κυβέρνηση που συμμετέχουν χουντικοί και ακροδεξιοί Υπουργοί, μαζί με άλλους που πολέμησαν την χούντα. «Αν έβλεπαν όνειρα», γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «θα περνούσαν από τον ύπνο τους ο Παναγούλης κι ο Παττακός και θα τους έφτυναν εκ περιτροπής. Και οι δύο! Αλλά τα όνειρα είναι για τους συναισθηματικούς και η πατρίς τώρα χρειάζεται λύσεις από τεχνοκράτες, από ανθρώπους που έχουν κάνει τα περάσματά τους από τα MIT και τα HARVARD. Λες κι εκείνοι που μας έφτασαν εδώ είχαν τελειώσει την Γκράβα… Δεν υπάρχει χυδαιότερη δικαιολογία στην ιστορία της ανθρωπότητας από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ίδιο το μέσο είναι ο σκοπός. Το μέσο είναι η ζωή μας και από αυτό κρινό...

Για το πολυτεχνείο, που σαν ιστορικό γεγονός χαρακτηρίζει την γενιά της μεταπολίτευσης που φεύγει, θα κάνουμε και φέτος την αναφορά που το χρέος επιβάλλει. Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο; Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο το μακρινό χθες, της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας; «Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι» Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου. Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά. Το πολυτεχνείο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. «Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Κ...

Μόλις επέστρεψα από τον οδοντίατρο, νομίζω ότι το αναισθητικό έφτασε μέχρι τις παρυφές του εγκεφάλου μου. Ούτε να σκεφτώ ούτε να γράψω. Ένα παλαιότερο κείμενο το 2ο από τη σειρά, «οι εντιμότατοι φίλοι μου», αφιερωμένο σε έναν αμετανόητο, που τα χρόνια που πέρασαν αντί να του μειώσουν, του πρόσθεσαν διαστροφή. Μπορεί να γελάει από την προηγούμενη Παρασκευή για το ραντεβού στο πουθενά, την επομένη όμως… Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Οι εντιμότατοι φίλοι μου, το μόνο πράγμα που έκαναν σοβαρά στη ζωή τους ήταν η φάρσα. Η δραστηριότητα τους στον πολιτικό, κοινωνικό, συνδικαλιστικό χώρο βοηθούσε, να θεωρούνται υπεράνω υποψίας και διευκόλυνε, τα σχέδια τους. Έπαιρναν μέρος σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, δημιουργώντας ακλόνητα άλλοθι, για τη συνέχεια της βραδιάς. Ακολουθώντας μια πολιτική διάβρωσης μέσα στους συντηρητικούς χώρους, που δραστηριοποιούνται, επιδιώκουν ουσιαστικά να εισάγουν καινούργια πολιτικά ήθη. Σ΄ αυτό συνέβαλλε καθοριστικά και η επαφή τους με ο...