Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες.

Πολύ μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση.
Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, νεκρός;

Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικά σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο σαπίζει στο θρόνο του, για να θυμηθούμε και την ταινία του Παναγιωτόπουλου «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας).
«Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απολέσει τη μπάλα εδώ και καιρό» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου «Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του - την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».
Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.
Ό,τι μοίρασαν τα προηγούμενα χρόνια για να μας ξεγελάσουν, τα θέλουν όλα πίσω Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους…»

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Μας πήρανε χαμπάρι

Είχα πολύ καιρό να γράψω για το πολυτεχνείο, το κάνω εφέτος με μια τριλογία σαν αποχαιρετισμό στα όπλα. Σήμερα που κλείνει το κύκλο του μαζί με την γενιά του. Έγραφα παλαιότερα, πολύ πριν την οικονομική, κρίση για την καταραμένη γενιά της μεταπολίτευσης την επονομαζόμενη και γενιά του πολυτεχνείου.
«Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον»
Έχει αξία πάντως να ακούσουμε και την άποψη της σημερινής γενιάς, για την γενιά των πατεράδων τους, αυτών που εκπροσωπούν σήμερα την «δοξασμένη» γενιά του πολυτεχνείο.

Τιμούμε και σεβόμαστε τους αγώνες που δώσατε με το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", γράφει ο Θάνος Δημάδης, μα περισσότερο αναγνωρίζουμε τα κίνητρα του ξεσηκωμού σας για να γίνει η Ελλάδα μία δημοκρατικά ευνομούμενη χώρα και να απαλλαγεί από ένα καθεστώς που είχε βάλει τη χώρα στο «γύψο». Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να σας θεωρούμε ως τη γενιά εκείνη που προκάλεσε, μετέπειτα, τη μεγαλύτερη πληγή στην νεώτερη Ελλάδα.
Τρεις δεκαετίες σχεδόν μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα κύματα της ιστορίας ετοιμάζονται να σας ξεβράσουν στη στεριά. Με απόλυτα δική σας ευθύνη. Η ιστορικότητα της γενιάς σας τείνει να καταστεί συνώνυμη με όλα όσα αφήνετε χρόνο με το χρόνο πίσω σας, μία μεταπολιτευτική Ελλάδα παρηκμασμένη, βουτηγμένη στα λασπόνερα της διαφθοράς, εγκλωβισμένη στο βούρκο της φαυλότητας. Από οραματιστές της Δημοκρατικής αλλαγής μετεξελιχθήκατε σε διαχειριστές της εθνικής μας κακοδαιμονίας, δημιούργημα δικό σας. Από νέους εμπνευσμένους αντεξουσιαστές μετατραπήκατε σε αυτάρεσκους επιβήτορες της εξουσίας. Από ελπίδα που ήσασταν για την Ελλάδα αποδειχθήκατε στο μεγαλύτερο εφιάλτη για την χώρα και τους πολίτες της.
Οι ευθύνες σας είναι ανυπέρβλητες. Και δεν παραγράφονται. Και βαρύνουν κατά κύριο λόγο όλους εσάς που εξαργυρώσατε την ιστορική υπόσταση της γενιάς σας για να πλουτίσετε, να γίνετε οικονομικά ισχυροί, να καπαρώσετε μία θεσούλα εξουσίας. Δεν το κάνατε όλοι. Το κάνετε όμως πολλοί από εσάς. Και πρώτοι εσείς έχετε χρέος σήμερα, μία τέτοια μέρα, να ζητήσετε μία συγνώμη.
Μία συγνώμη προς εμάς, προς τα παιδιά σας, τις επόμενες γενεές της Ελλάδας του αύριο που ήδη καλούνται να ξεπλύνουν τα δικά σας αμαρτήματα και να καθαρίσουν το βρώμικο μέτωπο μίας Δημοκρατίας, για την οποία αφότου αγωνιστήκατε στη συνέχεια εσείς οι ίδιοι βιάσατε και ξεφτιλίσατε.

Όμως μία συγνώμη δεν είναι πια αρκετή. Η σημερινή πολιτική, κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας φέρει τη δική σας υπογραφή και σφραγίδα. Αυτήν την Ελλάδα μάς παραδίδετε σήμερα. Επιτρέψτε μας τουλάχιστον να την ξαναχτίσουμε από την αρχή. Και, φυσικά, χωρίς εσάς.
Με σχετική εκτίμηση και ανείπωτη οργή.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Το Πολυτεχνείο δεν είναι εδώ…

Να συνεχίσουμε, γιατί φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου αποκτά μια ξεχωριστή διάσταση. Συμβολίζει το τέλος των προσδοκιών. Το τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε από το 1974, έκανε μια τεράστια τρυπά στο νερό και κατάληξε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας της Χούντας με την γενιά του Πολυτεχνείου. Για να ακριβολογούμε, σε μια κυβέρνηση που συμμετέχουν χουντικοί και ακροδεξιοί Υπουργοί, μαζί με άλλους που πολέμησαν την χούντα. «Αν έβλεπαν όνειρα», γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «θα περνούσαν από τον ύπνο τους ο Παναγούλης κι ο Παττακός και θα τους έφτυναν εκ περιτροπής. Και οι δύο! Αλλά τα όνειρα είναι για τους συναισθηματικούς και η πατρίς τώρα χρειάζεται λύσεις από τεχνοκράτες, από ανθρώπους που έχουν κάνει τα περάσματά τους από τα MIT και τα HARVARD. Λες κι εκείνοι που μας έφτασαν εδώ είχαν τελειώσει την Γκράβα…

Δεν υπάρχει χυδαιότερη δικαιολογία στην ιστορία της ανθρωπότητας από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ίδιο το μέσο είναι ο σκοπός. Το μέσο είναι η ζωή μας και από αυτό κρινόμαστε. Οι απώτεροι «μεγάλοι στόχοι» είναι συνώνυμοι με την «τελική λύση» και φύτρωσαν μόνο στα μυαλά μεγαλομανών, αμοραλιστών και ψυχοπαθών ηγετών. Πες μου πώς περνάς μία μέρα σου κι εγώ θα καταλάβω για τη ζωή σου. Εκείνο το «σήμερα καθίκι αλλά αύριο άγγελος», σημαίνει «για πάντα καθίκι».
Έχω την εντύπωση ότι οι παραπάνω λέξεις είναι τελευταίες, για ένα γεγονός που σημάδεψε την γενιά μας. Με τον Παπουτσή Υπουργό Προστασίας του Πολίτη - παλαιότερα Δημοσίας Τάξεως - και τον Γεωργιάδη αρχηγό του εμπορικού στόλου, η επέτειος του πολυτεχνείου δεν μπορεί να στείλει κανένα μήνυμα πλέον σε εμάς. Σε εμάς που είμαστε μικρά παιδιά τότε και πιστέψαμε σε έναν καλύτερο κόσμο. «Το Πολυτεχνείο ανασταίνεται στα μάτια των παιδιών» έγραφα χθες, των σημερινών παιδιών που το απομονώνουν σε μια στιγμή της νεότερης ιστορίας, των παιδιών που το μαθαίνουν από διηγήσεις. Που δεν έχουν δει Τον πρώτο γραμματέα της ΕΦΕΕ κ. Παπουτσή που συμμετείχε στα γεγονότα, να κρατάει την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου στις μεγάλες πορείες τα πρώτα χρονιά της μεπολίτευσης. Που δεν υποψιάζονται ότι εκείνος ο νέος βρίσκεται σήμερα δίπλα δίπλα στο υπουργικό συμβούλιο με αυτούς που τους φώναζαν αλήτες.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Στα μάτια των παιδιών ανασταίνεται το Πολυτεχνείο

Για το πολυτεχνείο, που σαν ιστορικό γεγονός χαρακτηρίζει την γενιά της μεταπολίτευσης που φεύγει, θα κάνουμε και φέτος την αναφορά που το χρέος επιβάλλει. Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο; Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο το μακρινό χθες, της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας;
«Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι»
Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου.
Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά. Το πολυτεχνείο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
«Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και οι απέξω. Η ιστορία σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν των γεγονότων ο κουρνιαχτός συνεχίζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.. Καίει ακόμη το Πολυτεχνείο. Και καίγεται διπλά όποιος θελήσει τις αλήθειες του διάπλατα να ξεδιπλώσει. Είναι πιο τίμιο σιωπή να κρατήσουμε και στον καιρό να αφήσουμε το χρέος του να κάνει. Νηφάλιες να ξαναγίνουν οι ματιές μας και ευήκοα τα ώτα μας στην ιστορική αλήθεια. Δίχως φόβο και δίχως πάθος.
Ως τότε τι ήταν το Πολυτεχνείο ας αποφεύγουμε να λέμε με βεβαιότητα. Νερό ας ρίχνουμε στην απατηλή σιγουριά του υποκειμενισμού μας. Ο καθένας από μας κρατά μέσα του το δικό του Πολυτεχνείο..
Το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Το πύρινο σφράγισμα της ψυχής, που όσα χρόνια και να περάσουν θα μας καλεί σε αγώνες για τα ίδια ιδανικά. Ναι, είναι και γιορτή το Πολυτεχνείο. Είναι και μέρα μνήμης και τιμής, στους νεκρούς του και στους αγωνιστές του. Πάνω απ’ όλα όμως το δικό μου Πολυτεχνείο είναι το διαρκές κάλεσμα να δικαιώσουμε το αθώο αίμα που το πότισε.

Αυτό το Πολυτεχνείο μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Μια μνήμη ζωντανή. Ένα χθες που κάθε σήμερα ανανεώνεται και θέτει αμείλικτα ερωτηματικά. Για το ΨΩΜΙ, για την ΠΑΙΔΕΙΑ, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όχι μόνο γι’ αυτά που ζητούσαν οι φοιτητές τότε. Αλλά και γι’ αυτά που κάθε γενιά ονειρεύεται και δικαιούται. Για τα ίδια που και τούτη, η νέα γενιά, η γενιά των παιδιών μας απαιτεί ν’ αποκτήσει, απαιτεί να τους δώσουμε. Στα μάτια των παιδιών διαβάζουμε ποιο πρέπει να είναι το Πολυτεχνείο του σήμερα. Και από τα μάτια αυτά παίρνουμε εντολές και ελπίδα να συνεχίσουμε. Τώρα εμείς και αύριο εκείνα. Για τα δικά τους παιδιά. Για τα παιδιά κάθε εποχής. Για το μέλλον. Για το όνειρο. Για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, αυτό το Πολυτεχνείο κάθε που κοιτάς τα μάτια των παιδιών ανασταίνεται».

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Καλά γιατρέ...

Μόλις επέστρεψα από τον οδοντίατρο, νομίζω ότι το αναισθητικό έφτασε μέχρι τις παρυφές του εγκεφάλου μου. Ούτε να σκεφτώ ούτε να γράψω. Ένα παλαιότερο κείμενο το 2ο από τη σειρά, «οι εντιμότατοι φίλοι μου», αφιερωμένο σε έναν αμετανόητο, που τα χρόνια που πέρασαν αντί να του μειώσουν, του πρόσθεσαν διαστροφή. Μπορεί να γελάει από την προηγούμενη Παρασκευή για το ραντεβού στο πουθενά, την επομένη όμως… Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Οι εντιμότατοι φίλοι μου, το μόνο πράγμα που έκαναν σοβαρά στη ζωή τους ήταν η φάρσα. Η δραστηριότητα τους στον πολιτικό, κοινωνικό, συνδικαλιστικό χώρο βοηθούσε, να θεωρούνται υπεράνω υποψίας και διευκόλυνε, τα σχέδια τους.
Έπαιρναν μέρος σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, δημιουργώντας ακλόνητα άλλοθι, για τη συνέχεια της βραδιάς. Ακολουθώντας μια πολιτική διάβρωσης μέσα στους συντηρητικούς χώρους, που δραστηριοποιούνται, επιδιώκουν ουσιαστικά να εισάγουν καινούργια πολιτικά ήθη. Σ΄ αυτό συνέβαλλε καθοριστικά και η επαφή τους με οικονομικούς μετανάστες των πρώην χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και μη πάει ο νους σας σε οικοδόμους, την ώρα που αυτοί αλωνίζουν οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να πάνε στη δουλειά τους

Κάνοντας μια πρώτη προσέγγιση αυτού του φαινομένου, θα έλεγα, ότι εκφράζουν μια νέα τάση, γέννημα της ανάγκης που δημιουργεί η απαξίωση της πολιτικής ζωής του τόπου. Τέκνα λοιπόν της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής. Γιατί μπορεί η πολιτική ζωή να είναι μπουρδέλο, κανείς όμως από τους σοβαροφανείς πολιτικούς δεν την υποστηρίζει για αυτό που είναι. Οι εντιμότατοι φίλοι μου καθορίζουν την πολιτική τους στάση με το παραπάνω δεδομένο και λειτουργούν στον οίκο ανοχής με τις αντοχές και τις ανοχές που επιβάλλονται.
Μπορεί όλα αυτά που περιγράφω να μην γίνονται κατανοητά σήμερα και πώς να γίνουν, πρόκειται για ένα καινούργιο εγχείρημα με λιγότερο από 3 χρόνια ζωής, όταν χαλαρώσει το οργανωτικό σχήμα, μαζικοποιηθεί και δημοσιοποιήσει τις θέσεις τους θα καταλάβετε.
Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Σιγά που αυτά τα ρεμάλια ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αφού οι πολιτικοί είναι της πλάκας, αφού η πολιτική είναι μια πλάκα. Ας κάνουμε πλάκα…κερδίζοντας συγχρόνως και οπαδούς

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...