Τελευταία σελίδα αριστερά

Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολειά. Ο Σεπτέμβρης γίνεται πιο μελαγχολικός. Πριν δέκα χρόνια στα «παράδοξα» της “Ελευθεροτυπίας” ο Ευγένιος Αρανίτσης έγραφε για τις τσάντες των μαθητών Παραθέτω τον επίλογο ως προτροπή για να το διαβάσετε αλλά και για να αναφερθώ σε ένα άλλο βάρος πιο επώδυνο από αυτό της τσάντας των μικρών μαθητών. «… Η ίδια καταστροφή, πλήττει τον ηθικό και πολιτισμικό προσανατολισμό της λεγόμενης παιδείας, η οποία ευδοκιμεί ως εκπαίδευση, δηλαδή σαν τεχνική μύησης των ατόμων στη χρήση μηχανισμών διαχείρισης της πληροφορίας. Όσο πιο γρήγορα φθίνει το νόημα των γνώσεων που διδάσκονται τόσο ταχύτερα αυξάνει ο όγκος και ο αριθμός των βιβλίων. Παιδιά οκτώ και εννιά ετών κουβαλάνε τσάντες είκοσι κιλών, κυκλοφορώντας στους δρόμους, το μεσημέρι, σαν ετοιμόρροπες μαριονέτες ενός εγκληματικού και βλακώδους συστήματος που επιδιώκει να μας πείσει ότι η μεταφορά πρέπει να διαβάζεται σαν κυριολεξία και ότι, ιδού, το βλέπετε, το βάρος της γνώσης υπάρχει ακόμη, η γνώση είναι τ...

Γράφτηκε τη χρονιά που υπήρχε έλλειψη από μέλι, με κυβέρνηση άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Ε σχάτως διαψεύστηκα. Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς τις απέφευγα, θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου». Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  τον Παπαντωνίου ένοχο, τον Παπαγεωργόπουλο να του επιβάλλεται ποινή ισόβιας κάθειρξης, για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν...

Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο». Δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που περιμένουμε είναι χειρότερο. Να επιλέξω με τη λογική του μη χείρον... Βαρέθηκα. Δεν κυνηγάω το απόλυτο, αλλά κουράστηκα να ζυγίζω λεπτομέρειες ανάμεσα από δυο κακά, πιο είναι το λιγότερο. Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο Βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Είν...

Το άρθρο του π ρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εφημερίδα Documento επί τη επετε ί ω τ ης ιδρύσεως του ΠΑΣΟΚ, ξεπερνάει κάθε φαντασία. 35 ημερών ήταν  ο Αλέξης Τσίπρας, ό ταν γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ 3/9/1974   και επτά χρονών με κοντά παντελονάκια, το 1981 όταν για πρώτη φορά έγινε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα μου πείτε δημοκρατία έχουμε και ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του  για αυτά που έχει διαβάσει ή του έχουν μεταφέρει. Να εκφράσει μια άποψη στο περιθώριο μιας συνέντευξης, να ανατρέξει σε ιστορικά παραδείγματα κατά την διάρκεια μιας πολιτικής ομιλίας, όχι να γράψει πρωτοσέλιδο άρθρο ο π ρωθυπουργός της χ ώρας ανήμερα της επετείου της ιδρύσεως ενός άλλου κόμματος, που μπορεί να έχει συρρικνωθεί, αλλά ακόμα βρίσκεται στη Βουλή. Είναι α ν φέρ. Η αγωνία του πρωθυπουργού να αποδείξει ότι ο Ανδρέας δεν ήταν ψεύτης, φαίνεται, ότι πηγάζει μέσα από τα δικά  του υπαρξιακά προβλήματα. Δεν ήταν...