Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

Βαριά η τσάντα για τους μαθητές, ασήκωτη για τους γονείς

Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολειά. Ο Σεπτέμβρης γίνεται πιο μελαγχολικός. Πριν δέκα χρόνια στα «παράδοξα» της “Ελευθεροτυπίας” ο Ευγένιος Αρανίτσης έγραφε για τις τσάντες των μαθητών Παραθέτω τον επίλογο ως προτροπή για να το διαβάσετε αλλά και για να αναφερθώ σε ένα άλλο βάρος πιο επώδυνο από αυτό της τσάντας των μικρών μαθητών.
«… Η ίδια καταστροφή, πλήττει τον ηθικό και πολιτισμικό προσανατολισμό της λεγόμενης παιδείας, η οποία ευδοκιμεί ως εκπαίδευση, δηλαδή σαν τεχνική μύησης των ατόμων στη χρήση μηχανισμών διαχείρισης της πληροφορίας. Όσο πιο γρήγορα φθίνει το νόημα των γνώσεων που διδάσκονται τόσο ταχύτερα αυξάνει ο όγκος και ο αριθμός των βιβλίων. Παιδιά οκτώ και εννιά ετών κουβαλάνε τσάντες είκοσι κιλών, κυκλοφορώντας στους δρόμους, το μεσημέρι, σαν ετοιμόρροπες μαριονέτες ενός εγκληματικού και βλακώδους συστήματος που επιδιώκει να μας πείσει ότι η μεταφορά πρέπει να διαβάζεται σαν κυριολεξία και ότι, ιδού, το βλέπετε, το βάρος της γνώσης υπάρχει ακόμη, η γνώση είναι τόσο βαριά ώστε μας ζητάει να συμπεριφερθούμε σαν αχθοφόροι». Στα δέκα χρόνια που πέρασαν προσθέστε ακόμα μερικά κιλά στην τσάντα και πολλά κιλά στους ώμους των γονέων που στηρίζουν τα εν δυνάμει άνεργα παιδιά τους .
Γι' αυτό το βάρος της οικογένειας θέλω να σας πω. Δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με το άρθρο του Ευγένιου, απλώς το βάρος της σχολικής τσάντας μου έδωσε την αφορμή για την τσάντα που κουβαλάνε για χρόνια οι γονείς και οι ώμοι τους έχουν γείρει.
Από το δημοτικό μέχρι το μεταπτυχιακό στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη την κουβαλάνε στις αποσκευές για το μεγάλο ταξίδι. Οι περισσότεροι φεύγουν με το παράπονο που το παιδί τους δεν ευτύχησε να βρει δουλειά ή αν βρήκε θα είναι σαν εκείνον τον πτυχιούχο στη Θεσσαλονίκης που κάρφωσε το πτυχίο του στην μεταλλική επιφάνεια του εξαερισμού της ψησταριάς και φόρεσε την άσπρη μπλούζα του σουβλατζή.
Βαριά η τσάντα για τους μικρούς μαθητές, ασήκωτη για τους υποστηρικτικούς μηχανισμούς αυτής της προσπάθειας.
Να τον θυμάστε η γενιά που σήμερα απολαμβάνει περισσότερα από την υπερπροσπάθεια της οικογένειας, δεν θα συμβιβασθεί με τις τετράωρες συμβάσεις και το «τρις και εξήντα». Θα θερίσουμε θύελλες και για αυτό δεν έχουν ευθύνη οι γονείς και τα παιδιά, αλλά αυτό, το εγκληματικό και βλακώδες εκπαιδευτικό σύστημα. Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει δημιουργήσει μια ανακωχή στις αντιδράσεις, όμως εδώ είμαστε δεν θα τραβήξει για πολύ ακόμη. 

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Με το αζημίωτο λειτούργησε η πολιτική σκηνή

Γράφτηκε τη χρονιά που υπήρχε έλλειψη από μέλι, με κυβέρνηση άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Εσχάτως διαψεύστηκα.
Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς τις απέφευγα, θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου».
Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  τον Παπαντωνίου ένοχο, τον Παπαγεωργόπουλο να του επιβάλλεται ποινή ισόβιας κάθειρξης, για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν που ηγείται του νομοθετικού  έργου, τον θεματοφύλακα των νόμων του κράτους, κατηγορούν για ξέπλυμα μαύρου  χρήματος. Έπρεπε να ξανάρθουν στην επικαιρότητα οι πρώην υπουργοί της Ν.Δ.  ο κύριος Βουλγαράκης  του πολιτισμού, που το νόμιμο, στις παλιές του  περιπέτειες ήταν και ηθικό, όπως χαρακτηριστικά είπε για να τον καλύψει ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος . 
Τώρα που το σκέφτομαι με το αζημίωτο λειτούργησε η πολιτική σκηνή.
Και σε τοπικό επίπεδο! Και αυτό το   αποδεικνύουν  περισσότερο από τα στοιχεία, οι κολοτούμπες,  που θα εξασφάλιζαν μια θέση μέσα ή κοντά στο μέλι. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις πολιτικών, που μπήκαν φτωχοί και έφυγαν ακόμα πιο φτωχοί, η  πλειοψηφία  όμως  σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, χόρτασε  μέλι, τόσο, που η μεγάλη έλλειψη  στις μέρες μας, αρχίζει να αποκαλύπτει, το μέγεθος του πλιάτσικου που προηγήθηκε.
Προκλητικοί απέναντι στον Λαό που στενάζει από τη φτώχεια. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη τους. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι οπαδοί αυτής της άποψης και πως άλλωστε θα μπορούσε, αφού είναι σημαιοφόροι της πολιτικής που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει. Για όλα αυτά που ακόμα δεν έχουμε δει, δυστυχώς έχει μερίδιο ευθύνης και η κοινωνία.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω, όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξα είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της εξουσίας, που υπερασπίζεται μια πολιτική που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας, ακόμα ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου.








Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση

Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο».
Δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που περιμένουμε είναι χειρότερο. Να επιλέξω με τη λογική του μη χείρον... Βαρέθηκα. Δεν κυνηγάω το απόλυτο, αλλά κουράστηκα να ζυγίζω λεπτομέρειες ανάμεσα από δυο κακά, πιο είναι το λιγότερο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο Βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Είναι ακριβώς όπως με τα ονόματα, το θέμα είναι να μπορείς να το υποστηρίξεις. Αλλιώς φαντάζεις στα ξένα μάτια αν σε λένε Άκη, Μάκη, Λάκη και είσαι νταλικιέρης ή χασάπης και αλλιώς αν σε λένε, Αντώναρο, Επαμεινώνδα, Πελοπίδα και είσαι στυλίστας ή κομμωτής.
Ο καθένας είναι ένας και πρέπει να μπορεί να υποστηρίζει αυτήν την μοναδικότητα μέσα στον κόσμο που είναι γύρω του. Αν δεν μπορεί πρέπει να πάει σε μια ερημιά όπου σε σχέση με το τίποτα, θα μπορεί να ξεχωρίζει. Θα μπορεί να είναι κάποιος.
Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα.
Δυσκολεύομαι γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησαν οι πολιτικοί, το διάστημα που προηγήθηκε, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια.




Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Δεν ήταν ο Ανδρέας ψεύτης, δεν είναι και ο Αλέξης

Το άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εφημερίδα Documento επί τη επετείω της ιδρύσεως του ΠΑΣΟΚ, ξεπερνάει κάθε φαντασία.35 ημερών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, όταν γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ 3/9/1974  και επτά χρονών με κοντά παντελονάκια, το 1981 όταν για πρώτη φορά έγινε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου.Θα μου πείτε δημοκρατία έχουμε και ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του για αυτά που έχει διαβάσει ή του έχουν μεταφέρει.
Να εκφράσει μια άποψη στο περιθώριο μιας συνέντευξης, να ανατρέξει σε ιστορικά παραδείγματα κατά την διάρκεια μιας πολιτικής ομιλίας, όχι να γράψει πρωτοσέλιδο άρθρο ο πρωθυπουργός της χώρας ανήμερα της επετείου της ιδρύσεως ενός άλλου κόμματος, που μπορεί να έχει συρρικνωθεί, αλλά ακόμα βρίσκεται στη Βουλή. Είναι ανφέρ.
Η αγωνία του πρωθυπουργού να αποδείξει ότι ο Ανδρέας δεν ήταν ψεύτης, φαίνεται, ότι πηγάζει μέσα από τα δικά  του υπαρξιακά προβλήματα. Δεν ήταν ο Ανδρέας, δεν είναι και ο Αλέξης.

Θα σταθούμε στο τελευταίο σημείο του άρθρου του κ. Τσίπρα γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος, όπου «με υπερηφάνεια» – όπως δηλώνει – κάνει δεκτή την κατηγορία ότι ο ίδιος και το κόμμα του «έχει ξαναπιάσει το νήμα» των στόχων της «εθνικής ανεξαρτησίας», της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «δημοκρατίας» που – κατά τον κ. Τσίπρα – εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων κόντρα σε «κατεστημένο», σε «επικυρίαρχους», σε «διαπλοκή» και «επιτροπεία».
Αφού αυτά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη – κατά τον κ. Τσίπρα – τότε και εμείς (λέει ο κ. Τσίπρας) είμαστε περήφανοι να μας θεωρούν συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα…
Για το τι εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του και άρα για τους βαθύτερους λόγους της «υπερηφάνειας» του κ. Τσίπρα θα δανειστούμε τα λόγια κάποιου υπεράνω υποψίας ότι μπορεί να διακατέχεται από εμπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δανειστούμε τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου!
Ορίστε:
«Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη περιγραφή για το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ;) στο πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη μέρα της ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.
Το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα είναι προφανές ότι αποτελεί μέρος της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, προκειμένου να εισπράξει ό,τι έχει μείνει από το κομμάτι της κεντροαριστεράς, που προσπαθεί να ανασυνταχθεί. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι θεμιτό στην πολιτική ένας πολιτικός χώρος να προσπαθεί να προσεγγίσει τον άλλον. Ο τρόπος που διάλεξε ο Πρωθυπουργός όμως είναι αθέμιτος έχει ξεπεράσει τα όρια και αποτελεί πρόκληση για τους αντιπάλους αλλά και για όλους εκείνους του 4% που αλλιώς είχαν ονειρευτεί την αλλαγή. Δεν ταιριάζει στην κουλτούρα της αριστεράς.
"Aν προλάβει πια να υπάρξει πρωθυπουργός με παρατεταμένη θητεία”, γράφει ο Χρήστος Γιανναράς “θα είναι κάποιος που ΘA MIΛAEI AΛΛH ΓΛΩΣΣA: Γλώσσα αντισυμβατική, σεμνής παραδοχής λαθών και ανεπάρκειας, αλλά και γλώσσα κοινωνικού μεταρρυθμιστή, ρηξικέλευθου καινοτόμου, ψυχωμένου οραματιστή.
H παντοδαπή αποτυχία, διάλυση και εξευτελισμός του μεταπρατικού μας κράτους βεβαιώνουν ότι μόνο με «επανίδρυση» του πολιτειακού σχήματος θα συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες. Tον ηγέτη θα επιβάλουν, αυτονόητα και καθολικά, οι πολύ πρώτες κινήσεις του στη σκακιέρα. Aν έχει προλάβει”.





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...