Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν έχω το μυαλό να μπω στο   μυαλό τους. Ό,τι προηγήθηκε μου βάζει   φραγμούς,   μου θολώνει τη σκέψη. Μπορεί να διαφωνώ για τον τρόπο, να μην μπορώ να ακολουθήσω, τα βήματα τους,   κάπου όμως βαθιά μέσα μου, ξυπνάει ένα παιδί, που   μου διώχνει κάθε αμφιβολία. «Το δίκιο είναι με το μέρος τους».   Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η συγκλονιστική υπόθεση του Νίκου Ρωμανού, ξυπνάει τη μνήμη και κάνει εκείνον το Δεκέμβρη… τώρα.     Έξι   χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων. Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών, μιας ολόκληρης γενιάς. Μπορεί να μην έδωσε απαντήσεις, έδειξε όμως το δρόμο. Τα πράγματα στη χώρα χειροτέρεψαν, οι αιτίες που προκάλεσαν το ξεσηκωμό, γιγαντώνονται. Ο Αλέξανδρος σηματοδότησε το υποσχόμενο Νέο, που δολοφονείται από τη διαφθορά και τον κυνισμό του Παλαιού. «Εκεί ακριβώς, στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα». Έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης...

Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για   αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής.  Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων, η τακτοποίηση των όποιων εκκρεμοτήτων.   Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτή η συμπεριφορά μας, ήταν ανάλογη και με το μέγεθος της δυσκολίας.  Προσδιόριζε τη γενικότερη εικόνα  ενός τόπου που μάλλον τα κουτσοκατάφερνε.  Κανείς δεν μπορεί να πει, ότι πριν λίγα τα χρόνια η κατάσταση  ήταν ρόδινη, δεν ήταν όμως τραγική,  όπως χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή. Τα παρακάτω πριν επτά χρόνια,  δεν χωρούσαν αμφισβήτηση,  σήμερα  φαντάζουν πολυτέλεια μιας μακρινής εποχής.          Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε...