Τελευταία σελίδα αριστερά

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά   και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός». Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις,  που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό,  «Τι ρόλο παίζω;»  και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου,  που επιμένουν να με  δείχνουν δυνατό»,  αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’  αγαπάς και είναι  όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί  με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…» Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής οι αποψινές. Έχει δρόμο μέχρι το μεγάλο θυμό και ο χρόνος ο απαραίτητος, που ξέρεις, μπορεί να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα και να βρεθούμε  κάπου στο πουθενά,   με ένα γαμημένο παράπονο. Ανελέητο.  Και αυτό να μείνει όπως τόσα, που έγιναν λήθη. Ύστερα να μετράω ζωές που έζησα, μέσα από τις ζωές των άλλων. Τίποτα δεν νοιώθω δικό μου απόψε. Μια ζωή, πόσα  παράπονα αντέχει; Πόση ανάσα μπορεί ...

 Για ένα θέμα που εσχάτως διαψεύστηκα,  ακόμα δεν έχω σαφή απάντηση από τον εαυτό μου.  Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς, τις απέφευγα θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου». Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν που ηγείται του νομοθετικού    έργου, τον θεματοφύλακα των νόμων του κράτους,  κατηγορούν...

Να και η άλλη ματιά, απαλλαγμένη   από πάθη   του παρελθόντος,  από εμφυλίους και δικτατορίες. Πατάει   στην πεμπτουσία του συστήματος, στα στάνταρ   μιας εποχής, που οι όποιες αποκλείσεις, σε πετούσαν   στο περιθώριο.   Σ’ αυτά που δεν έμαθε   γιατί δεν θα μπορούσε να μάθει και ανακαλύπτει εκ των υστέρων, την αλήθεια και ελευθερώνεται. « Αντισταθείτε  σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι  και λέει : καλά είμαι εδώ..». Κι άλλα ακόμα «αντισταθείτε» έγραφε ο Μιχάλης Κατσαρός εξήντα χρόνια πριν, στη «διαθήκη του»   τότε που φιλοξενούσε το Μίκη Θεοδωράκη στο μικρό του υπόγειο στο Χαλάνδρι. Σήμερα, λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… αυτά που μας έταζε ο καπιταλισμός για να τον αγαπήσουμε», μας τα χτυπά. Μας παίρνει πίσω την μικροϊδιοκτησία μας. Όσα μας είπαν να αποκτήσουμε, για όσα σπουδάσαμε, για όσα δουλεύουμε, για όσα κουράστηκαν οι προηγούμενοι για να μα...