Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Η πραγματικότητα του τίποτα

Αυτή η στήλη δεν έχει παρελθόν. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή.
Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σε τι Θεό πιστεύω. Το μόνο σταθερό σημείο είναι μονάχα το παρόν, και ακόμα πιο σταθερή η προσπάθεια να το περιγράψω, χωρίς σκοπιμότητες, με λάθη, αλλά χωρίς σκοπιμότητες.
Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα.
Το σημερινό κείμενο έχει μια πρωτοτυπία. Τιμώντας, τις βραδιές του Ιουνίου σε μια παραλία του Ιονίου, δεν το γράφω, το σιγοψιθυρίζω σε μια έξυπνη συσκευή του παρόντος, της λέω φράσεις και τις γράφει. Αυτή μου έδωσε και την ιδέα.
Να και το βιβλίο που λέγαμε, τέσσερις χιλιάδες σελίδες, του παρελθόντος, της πραγματικότητας του τίποτα, βρίσκονται εκεί στον αέρα χωρίς ο αέρας να της διαταράζει, αποτυπώνοντας στιγμές του κάθε παρόντος και επιβεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν ήταν όπως χθες και τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα.
Από μικρός είχα πρόβλημα με τις συλλογές, αν μου έλειπε μια φωτογραφία από το άλμπουμ των φωτογραφιών που βρίσκαμε στις γκοφρέτες το πετούσα, αυτό συνεχίστηκε για να επιβεβαιώσει τις ακραίες μεταβαλλόμενες θέσεις μου, ή κινέζικα ή Αρμάνι, ποτέ στη μέση, η χρυσή τομή για μένα είναι λοβοτομή.
Γι’ αυτό δεν βγάζω βιβλίο, γιατί όταν θα φτάσει στα χέρια μου θα έχω την επιθυμία να το σκίσω, μια και αποτελεί την πραγματικότητα του τίποτα.
Τι ωραία που είναι τα βράδια του Ιουνίου με συντροφιά τη μικρή θαυματουργή μου συσκευή του παρόντος, που της μιλάς και γράφει και ευτυχώς κρατάει όλα αυτά που με βαραίνουν σαν την πραγματικότητα του τίποτα…

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Σαν να ήτανε πρεμιέρα…

Ψάξε, ψάξε στα γραπτά ανά τους αιώνες, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσεις εκείνο που σκέφτεσαι να πεις, αλλά οι λέξεις ποτέ δεν σου κάνουν το χατίρι να μπουν σε μια τάξη.
Τα ταξίδια μου δημιουργούν την αίσθηση της απώλειας. Ο πρώτος ενθουσιασμός πνίγεται, στο ξεπούλημα του χρόνου, σε μια προσπάθεια μάταιη. Όσο και να ταξιδεύσω ο βιολογικός χρόνος δεν μου φτάνει για να γνωρίσω τον κόσμο.
«Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. ΄Η τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε. Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δυο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο». Διλήμματα από τον αταξίδευτο Πεσσόα, που δεν κουνήθηκε από τη Λισσαβόνα, που δεν σπατάλησε το χρόνο του, σε ταξίδια που σου παίρνουν τα μυαλά, που συγκεντρώθηκε σε μια συνήθεια, κάθισε πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο και ενεργοποίησε όλες τις αισθήσεις του και τον έζησε...
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά, γιατί όλα τα πράγματα είναι, στ’ αλήθεια, υπερβολικά και όλη η πραγματικότητα είναι μια υπερβολή, μια βιαιότητα, μια ψευδαίσθηση εξαιρετικά διαυγής που τη ζούμε όλοι μαζί με τη μανία των ψυχών, το κέντρο προς το οποίο τείνουν οι παράξενες φυγόκεντρες δυνάμεις που είναι οι ανθρώπινες ψυχές στη συμφωνία των αισθήσεων τους.
Με αρέσουν τα αργόσυρτα καλοκαιρινά βράδια του Ιουνίου. Η ησυχία της πόλης και προπαντός η ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμα εντονότερη, στα μέρη εκείνα που την ημέρα σφύζουν από θόρυβο.
Μπορεί μια ζωή να με κυνηγάει το εφήμερο, ακόμα δεν έχω καταλήξει όπως αν το επιδιώκω. Τις γλυκές επαναλήψεις όμως τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήτανε πρεμιέρα…

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Προς Τι

Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα. Τελικά η ποίηση είναι το αποκορύφωση της γραφής.
Ελάχιστες διορθώσεις.
Έσβησα ένα και
μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο
Προς τι
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα
στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.
Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου. Προς τι να γράψω για τα περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα «πόσα μέτρα βάθους.
Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο.
Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία
«Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα σεργιάνισα ένα δειλινό και από την άλλη βγήκα» ή «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω και όμως το φουμάρω». Λίγες λέξεις σε μια καλή σειρά, που αν ντυθούνε και με μουσική καταργούν εκατομμύρια κούφια λόγια.
Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Γι’ αυτό αγαπάω τους ποιητές. Μπορεί μια εικόνα να είναι χίλιες λέξεις, μια λέξη τους όμως, είναι χίλιες εικόνες, όπως τις ζωγραφίζει η μεγάλη Κική Δημουλά, που υπογράφει τα πλάγια γράμματα.
Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Άξιος ο μισθός τους

Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνο τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα και ιερείς και αυθόρμητα ψιθύρισα «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά χωρίς διάθεση ειρωνείας.
Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από δίπλα και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για την βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί. Αγίων Πάντων, Ελισαίου, Μεθόδιου Κωνσταντινουπόλεως, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Τύχωνος επ. Αμαθούντας, Αυγουστίνου Ιππώνος, που θα παμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και αφιερώσεις.
Μια πεντάλεπτη καθυστέρηση για μένα ανάξια για διαμαρτυρία. Αυτοί όμως μέσα στα σκουρόχρωμα κοστούμια τους με 35 βαθμούς Κελσίου γιατί πρέπει, θέλουν δεν θέλουν να προπορεύονται των πιστών κάθε γειτονιάς, κάθε εκκλησίας, με βήμα αργό πίσω από εικόνες και λάβαρα, πίσω από ιερείς, που κάνουν την δουλεία τους. Πόσος χρόνος πια περισσεύει, πόση δύναμη και πόσο καθαρό μυαλό για να μας λύσουν τα καθημερινά προβλήματα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο κόπο και χρόνο σπαταλούν οι υπηρέτες του λαού για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο πρωτόκολλο; Πόσο πιο δημιουργικοί θα ήταν αν δεν εξαντλούσαν τόση ενέργεια σε χορούς και πανηγύρια, λιτανείες, παρελάσεις εκδηλώσεις του κάθε απίθανου συλλόγου, γάμους και κηδείες, Τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ και δεν φτάνουν, χωρίς την θέληση τους, για να μην πάρουν απουσία.
Άξιος ο μισθός τους, αλλά δυστυχώς χωρίς απόδοση, χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος. Αν το καλοσκεφτούμε κανέναν δεν συμφέρει και ας νομίζουν ότι η παρουσία μπορεί να έχει εκλογική ανταπόδοση. Δεν συμφέρει αυτούς γιατί υπολείπονται σε έργο, δεν συμφέρει και εμάς που τους καλούμε για να κάνουμε φιγούρα, γιατί την πληρώνει ο τόπος και όλοι εμείς που ζούμε σ’ αυτόν.
Σοβαρά μιλάω χωρίς ίχνος ειρωνείας, Και έτσι να διαβαστεί…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...