Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτή η στήλη δεν έχει παρελθόν. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα. Αυτή η στήλη, είναι σαν τις σφυγμομετρήσεις που αποτυπώνουν τη στιγμή. Χιλιάδες αλληλοσυγκρουόμενα κείμενα, δεν μου επιτρέπουν να δω σε τι Θεό πιστεύω. Το μόνο σταθερό σημείο είναι μονάχα το παρόν, και ακόμα πιο σταθερή η προσπάθεια να το περιγράψω, χωρίς σκοπιμότητες, με λάθη, αλλά χωρίς σκοπιμότητες. Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα. Το σημερινό κείμενο έχει μια πρωτοτυπία. Τιμώντας, τις βραδιές του Ιουνίου σε μια παραλία του Ιονίου, δεν το γράφω, το σιγοψιθυρίζω σε μια έξυπνη συσκευή του παρόντος, της λέω φράσεις και τις γράφει. Αυτή μου έδωσε και την ιδέα. Να και το βιβλίο που λέγαμε, τέσσερις χιλιάδες σελίδες, του παρελθόντος, της πραγματικότητας του τίποτα, βρίσκονται εκε...

Ψάξε, ψάξε στα γραπτά ανά τους αιώνες, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσεις εκείνο που σκέφτεσαι να πεις, αλλά οι λέξεις ποτέ δεν σου κάνουν το χατίρι να μπουν σε μια τάξη. Τα ταξίδια μου δημιουργούν την αίσθηση της απώλειας. Ο πρώτος ενθουσιασμός πνίγεται, στο ξεπούλημα του χρόνου, σε μια προσπάθεια μάταιη. Όσο και να ταξιδεύσω ο βιολογικός χρόνος δεν μου φτάνει για να γνωρίσω τον κόσμο. «Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. ΄Η τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε. Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δυο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο». Διλήμματα από τον αταξίδευτο Πεσσόα, που δεν κουνήθηκε από τη Λισσαβόνα, που δεν σπατάλησε το χρόνο του, σε ταξίδια που σου παίρνουν τα μυαλά, που συγκεντρώθηκε σε μια συνήθεια, κάθισε πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο και ενεργοποίησε όλε...

Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα. Τελικά η ποίηση είναι το αποκορύφωση της γραφής. Ελάχιστες διορθώσεις. Έσβησα ένα και μια και δεν είχε τίποτα να δέσει βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο Προς τι να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή. Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου. Προς τι να γράψω για τα περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα «πόσα μέτρα βάθους. Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχτας ακόμη περισσότερο. Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς. Τους λες το πρώτο ψέμα να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις. Προ...

Γυρίζοντας την Κυριακή το απόγευμα από τη θάλασσα, έπεσα πάνω σε μια λιτανεία, ευτυχώς ένας χωμάτινος παράδρομος με γλίτωσε από την ημίωρη καθυστέρηση. Στο διάστημα της πεντάλεπτης αναμονής, παρακολουθούσα τους επισήμους, που ακολουθούσαν με εκείνο τον αργό και εκνευριστικό βηματισμό εικόνες, λάβαρα και ιερείς και αυθόρμητα ψιθύρισα «άξιος ο μισθός τους». Σοβαρά χωρίς διάθεση ειρωνείας. Κάθε μέρα σ’ αυτόν τον τόπο κάτι εορτάζουμε. Πολλές φορές και από δίπλα και από τριπλά. Πανηγύρια λιτανείες κάθε λογής τελετές, επέτειοι και παρά επέτειοι. Ημέρα για το κάθε τι, για το περιβάλλον, για την γυναίκα για την μάννα, για τα ναρκωτικά για την Ευρώπη για την Αμερική. Για την βλακεία δεν ξέρω αν έχει θεσπιστεί. Αγίων Πάντων, Ελισαίου, Μεθόδιου Κωνσταντινουπόλεως, έγραφε την Κυριακή το ημερολόγιο και σήμερα, Τύχωνος επ. Αμαθούντας, Αυγουστίνου Ιππώνος, που θα παμε; Και χίλιες μέρες να είχε ο χρόνος δεν θα έφταναν για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για εορτασμούς και αφιερώσεις. Μια πεντάλε...