Τελευταία σελίδα αριστερά

Στην πρώτη μαλακία   που έπεσε στην ομήγυρη,   οι περισσότεροι υπερθεμάτισαν, κάποιοι   μάλιστα την έκαναν μαλακία στο τετράγωνο, μερικοί διαλλαχτικοί κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.   Η όποια αντίθετη φωνή, που φυσικά δεν ακούστηκε, ήταν καταδικασμένη να πνιγεί στο θόρυβο του όχλου. Δε γλυτώνουμε!   Άκουσα κάτι γενικεύσεις του κερατά που μου σηκώθηκε η τρίχα   «όλοι ίδιοι είναι»,   «όλοι κλέφτες»,   «όλοι απατεώνες»   όλοι   και όλες εκτός απ’ αυτούς, τους αδέκαστους κριτές των πάντων. Μια ντουζίνα   άνθρωποι, που δίκασαν καταδίκασαν, έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα   και πάτησαν και   την σκανδάλη. Δεν γλυτώνουμε   και αυτό το βεβαιώνουν οι αριθμοί. Είναι η πλειοψηφία ρε γαμώτο. Γύρισα στο σπίτι μόνος. Απόγευμα Κυριακής,   πώς να μη   σε τυλίξει η μοναξιά. Έκανα ένα κρύο ντουζ να φύγει ο θυμός, καλύτερα να είχε μείνει, γιατί   το γύρισε σε   απογοήτευση. Έβαλλα ένα ποτήρι,   ...

Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Αυτά που δεν χωράνε στην πραγματικότητα.   Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε   την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε   για λίγο χρήσιμοι.     Καμιά πραγματικότητα  δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις  αυτή την ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου, να τα παίξεις όλα για όλα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πετάξει τη ζωή του στα σκουπίδια για να βολέψει την δική του συνείδηση. Μόνο του ήρθε το παράπονο.  Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μου.  Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών,  αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων.   Ήρθε  για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία,...

Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω   ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας     γι’ αυτά   που με χαλάνε , ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία   είναι   να βρίσκεσαι   απέναντι   από τη διασταύρωση, να μην είσαι Ηρακλής και να μη βρεθούν μπροστά σου οι κυρίες του μύθου του Προδίκου για να σου δώσουν οδηγίες κατεύθυνσης. Ο δρόμος που με φοβίζει, είναι  τελικά ο δρόμος των διλημμάτων μου. Και ξέρετε… εμείς του 60’ οι εκδρομείς,  στην κάθε επομένη λέξη κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη. Η Ιστορία είναι κατηγορηματική , από το άσπρο στο μαύρο  υπάρχει δρόμος  και τα δόγματα που μας νανούριζαν δεν τα έχουμε πια στο μαξιλάρι μας. Έγιναν στάχτη. Αυτός ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας,  πρέπει να τον διανύσουμε με καινούργια πατήματα.  Και να τον τρέξουμε με κουρασμένα  πόδια.  Να τον τρέξουμε και  ας μην είμαστε παιδιά. Εδώ λοιπόν έρχονται τα διλλήματα. Ποια   πορεία να τρα...

Όσο  επαναλαμβάνεται ο Ιούνιος, επαναλαμβάνομαι. Κάτι σαν μέτρημα να   το εκλάβετε. Από εκεί αρχίζει η ζωή, η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Φωτεινή. Τώρα που  αρχίζει να απλώνεται το φως, ξεκινάμε πάλι. Η απουσία μου  αυτό το διάστημα, για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου,  τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου. Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή.  Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια  και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα. Σε δήθεν καταστάσεις  οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα. Πήρα το χρόνο μου, περιμένοντας το Ιούνιο, που έτσι και αλλιώς μου δίνει την απόσταση και άπλετη, άπλετη  θέα. Για την πολιτική; Ούτε κουβέντα; Οι κακοί δεν αλλάζουν....