Θα ονειρευτούμε απόψε ή θα φοβηθούμε το όνειρο;

Η δυσκολία δεν είναι να προσθέσω  ακόμα μια φωνή διαμαρτυρίας   γι’ αυτά  που με χαλάνε , ούτε έναν τόνο θαυμασμού σε ό,τι με κάνει χαρούμενο. Η δυσκολία  είναι  να βρίσκεσαι  απέναντι  από τη διασταύρωση, να μην είσαι Ηρακλής και να μη βρεθούν μπροστά σου οι κυρίες του μύθου του Προδίκου για να σου δώσουν οδηγίες κατεύθυνσης.

Ο δρόμος που με φοβίζει, είναι  τελικά ο δρόμος των διλημμάτων μου. Και ξέρετε… εμείς του 60’ οι εκδρομείς,  στην κάθε επομένη λέξη κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη.

Η Ιστορία είναι κατηγορηματική , από το άσπρο στο μαύρο  υπάρχει δρόμος  και τα δόγματα που μας νανούριζαν δεν τα έχουμε πια στο μαξιλάρι μας. Έγιναν στάχτη.

Αυτός ο δρόμος που βρίσκεται μπροστά μας,  πρέπει να τον διανύσουμε με καινούργια πατήματα.  Και να τον τρέξουμε με κουρασμένα  πόδια.  Να τον τρέξουμε και  ας μην είμαστε παιδιά.

Εδώ λοιπόν έρχονται τα διλλήματα. Ποια   πορεία να τραβήξω αυτήν της ευκολίας ή της συμμετοχής;

Ακουστέ: Δεν νοιώθω  πίκρα παρά την πίκρα.  Δεν νοιώθω μόνος παρά τη μοναξιά.

Δεν σκέφτομαι  αυτά που άφησα πίσω μου. Τα «πάντα είναι χαραγμένα  στην ψυχή του κόσμου και θα παραμείνουν εκεί για πάντα»

 «Τους θησαυρούς τους φέρνει  στην επιφάνεια το ορμητικού νερό, το ίδιο πάλι τους θάβει» . Αλλά έστω και έτσι θαμμένα, την έχουν  εν δυνάμει την ισχύ τους  και εγώ ανά πάσα στιγμή αν  ετοιμαστώ μπορώ εν τέλει να την ανασύρω. Να ελκύσω προς τα μένα ό,τι  μου ανήκει. Το αληθινό.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί δυσκολεύομαι να βρω λέξεις που να με προτρέψουν  να προχωρήσω. Να βρω λέξεις  βέβαιες και ξεκάθαρες  που να σβήσουν κάθε ίχνος διλλημάτων..

 Όλα  αυτά που σήμερα είναι έτσι, θα μπορούσε να είναι αλλιώς,  επιλογές,  δόξα τω θεώ.

Θα ονειρευτούμε απόψε  ή θα φοβηθούμε το όνειρο, επιλέγοντας  τελικά να βυθιστούμε στο λήθαργο;

Θα ονειρευτούμε, για να μείνουμε ζωντανοί σαν το ποτάμι; Και όπως το ήρεμο ποτάμι όταν το  περιορίσεις γίνεται πλημμύρα ,  έτσι και μείς, που επιλέξαμε το όνειρο.