Τελευταία σελίδα αριστερά

Τι εμμονή και αυτή των ανθρώπων, στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Τι εγωιστική προσήλωση στις παλιές πληγές, στην πλήρη υποταγή, στα παλιά τραύματα, στο φόβο του θανάτου – κατά συνέπεια, στον φόβο της ζωής. Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει και ένα θάνατο. Του παλιού χρόνου για να έρθει ο καινούργιος, της παλιάς αγάπης για να γεννηθεί ένας καινούργιος έρωτας. Του ψεύτικου εαυτού μας για να αναδυθεί από μέσα μας ο αληθινός. Αυτό το τελευταίο σηκώνει συζήτηση... Για να ξεχάσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να έχεις. “Κι όταν σε τρώνε οι δρόμοι, τα πολυκαταστήματα και η τηλεκατευθυνόμενη ενημέρωση, δεν έχεις εαυτό, δεν έχεις είναι, είσαι ένα μόρφωμα με σάρκα και οστά που μιλάει κινείται πράττει όντας απόν από την ίδια του τη ζωή”, μου υπενθυμίζει η αγαπημένη ραδιοφωνική φωνή. Να πεις καταστρέφω τον εαυτό μου -το ακούω. Να πεις τον παραμελώ -το δέχομαι, να πεις τον πετάω στα σκυλιά ή τον στριμώχνω στον πάτο ενός μπουκαλιού που προηγουμένως οικειοθελώς άδειασα στο στομάχι μου, μη σας π...

Εσύ δεν πρέπει να κάθεσαι στο 2012, να πας στο ΄20 που εκπνέει, είπα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Να πας στο ’20 που μας έχει κλεισμένους μέσα, φοβισμένους και απογοητευμένους. Που να φανταστώ και εγώ οκτώ χρόνια πίσω, ότι εκείνα τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ήταν αληθινά. Όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Τι πάει να πει παράπονο, μόνο με τον εαυτό μας κολλάει αυτή η λέξη, παράπονο που δεν αφήσαμε την αύρα να μας διαπεράσει και έμεινε η υγρασία να μας οδηγήσει στην μιζέρια. Παράπονο που δεν τινάξαμε με δύναμη το κεφάλι μας και αφήσαμε όλα αυτά τα ενοχλητικά έπεα πτερόεντα να μας ζαλίσουν τον έρωτα. Κάθε αλλαγή του χρόνου γράφεται με παρουσίες και απουσίες, η σκέψη τρέχει διαρκώς στις άδειες θέσεις στο τραπέζι, στον χρόνο που μας καταπίνει. Με μειονέκτημα ξεκινάμε αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει! Δυστυχώς κουβαλάμε την ποινή λες και έχουμε ...

Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει. Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την αγάπη εξαντλώντας τους αριθμούς και φτάνοντας μέχρι τον έβδομο ουρανό, ο πόνος είναι από εκεί και πάνω. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση. «Η μονή ελπίδα μας, είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά», γράφει, Οκτάβιο Πας. Και να πεινάσουμε και να διψάσουμε και να κρυώσουμε και να ζεσταθούμε και να νυστάξουμε και να κουραστούμε και να ερωτευθούμε. Να αισθανθούμε επιτέλους την ανάγκη για να χαρούμε πραγματικά, όταν καταφέρουμε να την ικανοποιήσουμε. Θύματα της καταναλωτικής μανία...

Και τις γιορτές με τις περασμένες τις ζούμε. Με εκείνες τις απόλυτες στιγμές που ζήσαμε. Με την αθωότητα και την αλήθεια. Όμως: «Κι όσες σελίδες κι αν γεμίσεις, πάντα, σ’ εκείνες τις άγραφες θα ζεις…» Για τις άγραφες σελίδες όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια. Για τις αφιερώσεις με αόρατα γράμματα στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου. Πρέπει να βάλεις φωτιά και να την κάψεις, δεν αντέχει άλλο να μένει λευκή. Πρέπει να βάλεις φωτιά, για να δεις τα σημάδια. Να δεις τα μυστικά, να δεις όλα αυτά που η εποχή μας έκλεψε. Αυτά που οι προϋπολογισμοί απαγόρευσαν να δουν το φως του ήλιου. Αυτά που κρύφτηκαν φοβούμενα, μην καταλήξουν σε ξένα χέρια. Αυτά που ενώ έχει σβήσει η φωτιά, σου καίνε τα μάτια. Οχι δεν χρειάζονται εκπτώσεις. Η στιγμή τα θέλει όλα, για να μπορεί κάποτε να μνημονευτεί. Η μιζέρια τη σβήνει από το χάρτη. Για τα βιβλία τα γραμμένα και τα άγραφα ο λόγος Για τα γραμμένα...Τα ανθρώπινα ίχνη, δίνουν μια ζεστασιά, κάνουν εκείνον που πιάνει το βιβλίο στα χέρια του δεύτερος, να «γνωρίσει»...

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν.  Θα τα θυμόμαστε αυτά τα χρόνια από το ’10 έως το ΄20. Θα τα μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον. Τι άλλο θα ζήσουμε… και δυστυχώς αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος, ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει συμμετοχή, έχει μάχες έχει νίκες και ήττες. Έχει προ και μετά. Συντρίμμια και ανοικοδόμηση. Ο πόλεμος έχει μετρήσιμο χρόνο. Η λήξη του πολέμου, σε βρίσκει στην αφετηρία για μια νέα αρχή, δύσκολη όπως κάθε αρχή, αλλά και ελπιδοφόρα. Σήμερα μια οικονομική κρίση που συνεχίζεται και ας μιλούν περί του αντιθέτου και μια πανδημία εν εξελίξει. Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό μπροστά στο απροσδιόριστο του χρόνου, ό,τι ανοίγεται μπροστά μας έχει ήδη υποθηκευθεί. Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, έμειναν για να νανουρίζουν τις ώρες των διαλειμμάτων. Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει. Είναι μέρε...