Τελευταία σελίδα αριστερά

Λόγια περσινά, λόγια φετινά. Τα ίδια. Υπάρχουν κάποιοι αναγκαίοι συμβιβασμοί, που εκμεταλλεύονται το θολό τοπίο που κυριαρχεί μέσα μας, και γίνονται επιλογή μας. Με τα ίδια στενά παπούτσια, θα συνεχίσουμε τη διαδρομή, μέχρι να ξεκαθαρίσει μέσα μας, ότι η τελική ετυμηγορία, δεν θα μετατραπεί σε βραχνά, “Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;” Ρωτάμε και απάντηση δεν έχουμε. Στην ίδια οικεία διαδρομή, με τα στενά παπούτσια να μας πρήζουν τα πόδια. Μέχρι η κατάφαση να μας χαρίσει ελευθερία, θα πορευόμαστε εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μας και της ανοχής, πρωτίστως στον εαυτό μας. Ο κόσμος μου έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Τα προσωπικά μου αντίβαρα χαρταετοί, η μαρξιστική θεωρία χάρτινη πανοπλία. Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να μην έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; “ Πολέμα τον εχθρό σου δια μέσου του εχθρού σου” , χωρίς δεύτερη σκέψη η απάντηση, από τους όψιμους συντρόφους της αριστεράς. Όλες οι μεγάλες κουβέντες αλήθεια είναι, μόνο που επιβεβαιώνονται κατά περίπτωση, και στη δική μας την περί...

Θα μας αφήσει τραύμα αυτή η σουρεαλιστική εικόνα, με τους σωρούς των σκουπιδιών, που έχουν πνίξει την πόλη. Η αρωματισμένη με λεβάντα σακούλα απορριμμάτων, που βρίσκεται στη γωνία της κουζίνας μου, χθες αρνήθηκε να δεχτεί τα οργανικά υπολείμματα, που περίσσεψαν από το μεσημεριανό γεύμα. Έπιασα τον εαυτό μου να λογομαχεί με τη σακούλα! Αν έβαζα λιγότερο φαγητό στα πιάτα, δεν θα υπήρχε παρεξήγηση. Ευτυχώς, εφιάλτης ήταν. Άνοιξα το παράθυρο... Εφιάλτης είναι. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, που έχει σκεπάσει τις λεύκες.   Το θέμα το έχω εξαντλήσει σε προηγούμενα κε ί μ ενα . Οι κάτοικοι που έχουν αποκλείσει το ΧΥΤΑ Τεμπλονίου εδώ και τρεις εβδομάδες και κρατούν σε ομηρία ένα ολόκληρο νησί στην καρδιά του καλοκαιριού, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην υγεία και την οικονομία των κατοίκων του, δείχνουν ανυποχώρητοι. Ο ι πολίτες δείχνουν απροστάτευτοι, από μια κυβέρνηση, που ενώ έστειλε τον αρμόδιο Υπουργό την προηγούμενη Κυριακή, πλησιάζει...

Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμ ό ς του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες.   Η συνέχιση   του αποκλεισμού από τους κατοίκους της περιοχής, ύστερα και από τις δεσμεύσεις του Υπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή, που επισκέφτηκε το χώρο, δείχνει στην καλύτερη περίπτωση ερασιτεχνισμό και επιπολαιότητα, στη χειρότερη σκοπιμότητα. Το νησί έγινε ντροπή μας.   Η πόλη παρουσιάζει εικόνα καταστροφής. Κινδυνεύουμε. Όλοι κινδυνεύουμε. Σε προηγούμενο κείμενο   με τίτλο «Το Τεμπλόνι δεν είναι στις μακρινές Ινδίες», υπερασπίστηκα το δίκαιο των κατοίκων, που για τριάντα και πλέον χρόνια ζουν δίπλα σε ένα χώρο που λειτουργεί εις βάρος της υγείας τους, χωρίς να τηρούνται οι προδιαγραφές λειτουργίας   του.   Μέχρι εδώ όμως, η συνέχεια ακυρώνει τον αγώνα τους και θέτει σε κίνδυνο ένα ολόκληρο νησί. Αν δεν το έχουν καταλάβει, κέρδισαν περισσότερα απ’ αυτά που ζητούσαν. Μετά τις δεσμεύσεις του Δήμου, της Περιφέρειας και πρωτίστως του αρμ...