Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Το θέμα δεν είναι η πολιτική. Το θέμα είναι η ζωή

Λόγια περσινά, λόγια φετινά. Τα ίδια. Υπάρχουν κάποιοι αναγκαίοι συμβιβασμοί, που εκμεταλλεύονται το θολό τοπίο που κυριαρχεί μέσα μας, και γίνονται επιλογή μας. Με τα ίδια στενά παπούτσια, θα συνεχίσουμε τη διαδρομή, μέχρι να ξεκαθαρίσει μέσα μας, ότι η τελική ετυμηγορία, δεν θα μετατραπεί σε βραχνά, “Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;” Ρωτάμε και απάντηση δεν έχουμε. Στην ίδια οικεία διαδρομή, με τα στενά παπούτσια να μας πρήζουν τα πόδια. Μέχρι η κατάφαση να μας χαρίσει ελευθερία, θα πορευόμαστε εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μας και της ανοχής, πρωτίστως στον εαυτό μας.
Ο κόσμος μου έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Τα προσωπικά μου αντίβαρα χαρταετοί, η μαρξιστική θεωρία χάρτινη πανοπλία. Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να μην έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ; Πολέμα τον εχθρό σου δια μέσου του εχθρού σου”, χωρίς δεύτερη σκέψη η απάντηση, από τους όψιμους συντρόφους της αριστεράς. Όλες οι μεγάλες κουβέντες αλήθεια είναι, μόνο που επιβεβαιώνονται κατά περίπτωση, και στη δική μας την περίπτωση, φαίνεται πως μας βολεύει η πεπατημένη. Αν κάναμε όμως και δεύτερη σκέψη, πάλι μια μεγάλη κουβέντα, θα στερέωνε τα βήματα μας. Γιατί: “Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου. Συνήθως -αν συμμαχήσεις- όταν νικήσετε τον κοινό εχθρό, σου μένει αμανάτι ένας «φίλος» που είναι τρεις φορές χειρότερος από τον νικημένο εχθρό σου.”
Γιατί σύντροφοι της αριστεράς και της προόδου, “Δεν πιστεύω πως πρέπει να αλλάζουμε κατά περίσταση και να φοράμε άλλοτε προβιά και άλλοτε λεοντή, για να περάσει η μπόρα. Η μυρωδιά τους μετά, δεν φεύγει με τίποτα. Ακόμη κι αν δεν το ξέρουν οι άλλοι, το ξέρουμε εμείς.”

Το θέμα δεν είναι η πολιτική. Είναι η ζωή μας. Και επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει... καλό είναι να ξαναθυμηθούμε τις τελευταίες κουβέντες του Πωλ Μπόουλς από την ταινία «Τσάι στη Σαχάρα» «Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, βλέπουμε τη ζωή σαν ανεξάντλητο πηγάδι. Κι όμως, όλα συμβαίνουν μόνο ορισμένες φορές κι αυτές είναι ελάχιστες. Πόσες φορές θα θυμάσαι ένα απόγευμα των παιδικών σου χρόνων, ένα απόγευμα που είναι τόσο βαθιά μέρος της ύπαρξής σου, ώστε δεν μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτό; Ίσως τέσσερις ή πέντε φορές. Ίσως, ούτε καν τόσες. Πόσες φορές θα δεις την πανσέληνο να ανατέλλει; Ίσως είκοσι. Κι όμως, όλα φαίνονται απεριόριστα…»

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Η Κέρκυρα “καίγεται” Τι περιμένει η Κυβέρνηση;

Θα μας αφήσει τραύμα αυτή η σουρεαλιστική εικόνα, με τους σωρούς των σκουπιδιών, που έχουν πνίξει την πόλη. Η αρωματισμένη με λεβάντα σακούλα απορριμμάτων, που βρίσκεται στη γωνία της κουζίνας μου, χθες αρνήθηκε να δεχτεί τα οργανικά υπολείμματα, που περίσσεψαν από το μεσημεριανό γεύμα. Έπιασα τον εαυτό μου να λογομαχεί με τη σακούλα! Αν έβαζα λιγότερο φαγητό στα πιάτα, δεν θα υπήρχε παρεξήγηση. Ευτυχώς, εφιάλτης ήταν. Άνοιξα το παράθυρο... Εφιάλτης είναι. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, που έχει σκεπάσει τις λεύκες. 

Το θέμα το έχω εξαντλήσει σε προηγούμενα κείμενα. Οι κάτοικοι που έχουν αποκλείσει το ΧΥΤΑ Τεμπλονίου εδώ και τρεις εβδομάδες και κρατούν σε ομηρία ένα ολόκληρο νησί στην καρδιά του καλοκαιριού, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην υγεία και την οικονομία των κατοίκων του, δείχνουν ανυποχώρητοι.

Οι πολίτες δείχνουν απροστάτευτοι, από μια κυβέρνηση, που ενώ έστειλε τον αρμόδιο Υπουργό την προηγούμενη Κυριακή, πλησιάζει η επόμενη και ακόμα συσκέπτεται. Και αναφέρομαι στην κυβέρνηση γιατί εδώ που έχουμε φτάσει, η ευθύνη πλέον για την όποια λύση, βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην Κυβέρνηση.
Η προσπάθεια του Δήμου για αποσυμφόρηση της κατάστασης, μεταφέροντας σε σταθμούς μεταφόρτωσης μέρος απορριμμάτων, από εκεί που δεν πάει άλλο, ούτε λύνει το πρόβλημα, ούτε μπορεί και να συνεχιστεί.
Τα περιθώρια διαλόγου έχουν εξαντληθεί, η πόλη έχει μετατραπεί σε χωματερή. Δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός ΧΥΤΑ Τεμπλονίου αυτή την ώρα. Η συνέχιση του αποκλεισμού, από τους κατοίκους της περιοχής, λειτουργεί τιμωρητικά, για το σύνολο της κερκυραϊκής κοινωνίας.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακούω σειρήνες της Πυροσβεστικής. Τρέχουν όπως μαθαίνω να σβήσουν φωτιές στον σταθμό μεταφόρτωσης στο "Βιολογικό" και στην |"Αλεπού" σε σωρούς σκουπιδιών. Η Κέρκυρα “καίγεται” Τι περιμένει η Κυβέρνηση;

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Αποκλεισμός ΧΥΤΑ Τεμπλονίου: Μέχρι εδώ. Η συνέχεια ακυρώνει τον αγώνα.



Τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Ο αποκλεισμός του ΧΥΤΑ έπρεπε να έχει λήξει χθες.  Η συνέχιση  του αποκλεισμού από τους κατοίκους της περιοχής, ύστερα και από τις δεσμεύσεις του Υπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή, που επισκέφτηκε το χώρο, δείχνει στην καλύτερη περίπτωση ερασιτεχνισμό και επιπολαιότητα, στη χειρότερη σκοπιμότητα. Το νησί έγινε ντροπή μας.  Η πόλη παρουσιάζει εικόνα καταστροφής. Κινδυνεύουμε. Όλοι κινδυνεύουμε.


Σε προηγούμενο κείμενο  με τίτλο «Το Τεμπλόνι δεν είναι στις μακρινές Ινδίες», υπερασπίστηκα το δίκαιο των κατοίκων, που για τριάντα και πλέον χρόνια ζουν δίπλα σε ένα χώρο που λειτουργεί εις βάρος της υγείας τους, χωρίς να τηρούνται οι προδιαγραφές λειτουργίας  του.  Μέχρι εδώ όμως, η συνέχεια ακυρώνει τον αγώνα τους και θέτει σε κίνδυνο ένα ολόκληρο νησί. Αν δεν το έχουν καταλάβει, κέρδισαν περισσότερα απ’ αυτά που ζητούσαν. Μετά τις δεσμεύσεις του Δήμου, της Περιφέρειας και πρωτίστως του αρμόδιου Υπουργού, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, για την αποκατάσταση του χώρου και τον αποκλεισμό της περιοχής, από την εγκατάσταση του εργοστασίου  Ολοκληρωμένης Διαχείρισης,  η εμμονή σ΄αυτήν  την αδιάλλακτη στάση,  πέρα από την καταστροφή που επιφέρει σε ολόκληρο το νησί,  τους φέρνει  αντιμέτωπους με την κατακραυγή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και τους θέτει στο περιθώριο.
Στο ίδιο κείμενο επισημαίνω τις ευθύνες της κοινωνίας  και του καθένα μας χωριστά και επίσης τις διαχρονικές ευθύνες όσων διαχειρίστηκαν με αυτό το τρόπο το ΧΥΤΑ και καταλήγω ότι όταν κλείσει το Τεμπλόνι, πρέπει να ανοίξει το φάκελο του η δικαιοσύνη.
Θα πρέπει να αντηληφθούν όσοι συμμετέχουν  στον αποκλεισμό, ότι σε όλους του ειρηνικούς αγώνες υπάρχει και κάποια στιγμή που δεν πάει άλλο. Αυτή η στιγμή  ήταν χθες.
Η εμπιστοσύνη που σήμερα δεν υπάρχει εξ αιτίας όσων έχουν  προηγηθεί, δεν οικοδομείται με λόγια αλλά με συγκεκριμένες πράξεις, ας κάνουν 2 – 3 μήνες ακόμα υπομονή  να δουν και «εδώ είμαστε».
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, ούτε άλλη άμεση λύση.  Ο χρόνος τελείωσε...  






Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...