Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες





 Για ένα θέμα που εσχάτως διαψεύστηκα,  ακόμα δεν έχω σαφή απάντηση από τον εαυτό μου.  Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς, τις απέφευγα θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου».
Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν που ηγείται του νομοθετικού  έργου, τον θεματοφύλακα των νόμων του κράτους, κατηγορούν για ξέπλυμα μαύρου  χρήματος. Έπρεπε να ξανάρθουν στην επικαιρότητα οι πρώην υπουργοί της Ν.Δ.  Ο κύριος Βουλγαράκης  του πολισμού, που το νόμιμο, στις παλιές του περιπέτειες ήταν και ηθικό, όπως χαρακτηριστικά είπε για να τον καλύψει ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος . 
Τώρα που το σκέφτομαι με το αζημίωτο λειτούργησε η πολιτική σκηνή.Και σε τοπικό επίπεδο! Και αυτό το   αποδεικνύουν  περισσότερο από τα στοιχεία, οι κολοτούμπες,   που θα εξασφάλιζαν μια θέση μέσα ή κοντά στο μέλι. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις πολιτικών, που μπήκαν φτωχοί και έφυγαν ακόμα πιο φτωχοί, οι  πλειοψηφία  όμως  σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, χόρτασε  μέλι, τόσο, που η μεγάλη έλλειψη  στις μέρες μας, αρχίζει να αποκαλύπτει, το μέγεθος του πλιάτσικου που προηγήθηκε.


Προκλητικοί απέναντι στον Λαό που στενάζει από, τη φτώχια, την ανεργία. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη τους. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν  δεν είναι οπαδοί αυτής της άποψης και πως άλλωστε θα μπορούσε, είναι σημαιοφόροι  της πολιτικής που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει. Για όλα αυτά που ακόμα δεν έχουμε δει, δυστυχώς έχει μερίδιο ευθύνης και η κοινωνία.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω, όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξα είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της   εξουσίας,  που υπερασπίζεται μια πολιτική που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας,  ακόμα ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου.

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Πες μου μια λέξη






Αυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, μπορεί καλύτερα να εκφραστείς, με  μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού, που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά.
Mήπως να αντικαταστήσω τις λέξεις με σύμβολα, που κάθε σύμβολο θα έχει χίλιες λέξεις; Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, ένα ηφαίστειο μια θάλασσα έναν φεγγάρι έναν ήλιο, ένα βλέμμα…
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία; 
Προς τι να γράψω για την Πατρίδα μας, που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα πόσα μέτρα βάθους.
Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας - με μεγάλη δυσκολία δεν λέω -  να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους. 
Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές;  Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πως αλλιώς θα βγει αυτή η ανηφόρα, αν εκεί στο τέρμα, δεν μας περίμενε ένα ποτήρι νερό;  Και φως υπάρχει στον ορίζοντα…


Για να μην ξεχνιόμαστε είναι όλο αυτό το μαύρο που φαίνεται. Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ πάνω φαίνεται καθαρά…
Δε γράφω, δε μιλάω, δεν ακούω.  Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα, με ένα μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι.
Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα. Κατάφερα να μην επηρεασθώ από τις πολεμικές κραυγές, από την κινδυνολογία της τηλεόρασης. Τα φτηνά τραγούδια, δεν έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μου, δε ξέρω κανένα. Αντίθετα όχι μόνο άκουσα τους ποιητές, αλλά κράτησα και τα λόγια τους ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Και τις σιωπές άκουσα, που έλεγαν πολλά και τα βλέμματα άκουσα, από την αυτόματη μετάφραση, που σημάδευε στο κέντρο της ψυχή μου.






Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...