Τελευταία σελίδα αριστερά

Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Και αυτή η άτιμη η δικαιοσύνη, θέλει ζύγια σωστά. Που να τα βρεις όμως, για να κερδίσεις την ισορροπία. Πολλές φορές οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν. Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Υπάρχουν κάποια κείμενα που αποτελούν τα δικά μας ευαγγέλια. Και σαν ευαγγέλια τα διαβάζουμε και τα ξαναδιαβάζουμε με αφορμές που μας δίνει ο χρόνος. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε μια ώρα από το φως και την έκανε σκοτάδι. Φθινόπωρο, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο με...

Δεν θα προσθέσω ακόμα ένα χαρακτηρισμό για το χθεσινό ντιμπέιτ, η γενική παραδοχή από τους συμμετέχοντες για την αποτυχία του, τα λέει όλα. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε σε παρελθόντα χρόνο με αφορμή άλλα και διάθεση Ενεστώτα. Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης.  Τελικά έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Δεξιούς που ξεκινούν  από την «Χρυσή Αυγή και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς. Το χειρότερο όμως,  έχει   πολλούς, πάρα πολλούς,  μέσα στην ίδια την αριστερά. Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει. Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήτ...

Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Θα συνεχίσω, εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μου, γράφοντας, μέχρι το  τέλος, για να κάνω ευκολότερο  το πέρασμα του χρόνου. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι  οι δικοί  μας άνθρωποι,  μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,  που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά. Με το παράπονο δεν θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα,  που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις  και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,  πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου μάχη,  βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια μιας ζωής,  που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο...

Τα εκλογικά διλήμματα ποτέ δεν με άγγιξαν. Τα προηγούμενα χρόνια η αλήθεια είναι πως δεν με αφορούσαν, αφού ποτέ δεν σκέφτηκα να ψηφίσω τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Και σήμερα όμως, που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση διέψευσε τις προσδοκίες και μου στέρησε τον ενθουσιασμό, ούτε για μια στιγμή δεν μπήκα στην λογική των διλημμάτων. Η αριστερά είναι συλλογική υπόθεση, η επιτυχία ή αποτυχία, αφορά όλους και τον καθένα ξεχωριστά.. Η θλίψη, που εξέφρασα στα προηγούμενα κείμενα ήταν γιατί δεν τα καταφέραμε. Εμείς δεν τα καταφέραμε. Μέχρι εδώ όμως... Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε Τέρμα. Η παραδοχή, ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής. Τα περί σχηματισμού κυβέρνησης, όλοι μαζί για να σώσουμε την κατεστραμμένη χώρα είναι, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα που σήμερα γίν...