Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Το ευαγγέλιο του φθινοπώρου

Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Και αυτή η άτιμη η δικαιοσύνη, θέλει ζύγια σωστά. Που να τα βρεις όμως, για να κερδίσεις την ισορροπία. Πολλές φορές οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Υπάρχουν κάποια κείμενα που αποτελούν τα δικά μας ευαγγέλια. Και σαν ευαγγέλια τα διαβάζουμε και τα ξαναδιαβάζουμε με αφορμές που μας δίνει ο χρόνος. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε μια ώρα από το φως και την έκανε σκοτάδι. Φθινόπωρο, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο μελαγχολία, του δικού μου φθινοπώρου.
 


Να φορέσουμε τη φθινοπωρινή στολή και να βγάλουμε τη γλώσσα έξω κοροϊδευτικά, στα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν. Στόχος είναι να πιάσουμε τη θέση της μελαγχολίας, βάζοντας εκεί που ετοιμάζεται να στρογγυλοκαθίσει, μια ψεύτικη που μόνο εμείς θα ξέρουμε.
Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νατες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. «Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα... Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν με πιστεύει.

Πολύ θα ήθελα να είχα την απαραίτητη ανθεκτικότητα και να ξανάρχιζα. Έχω μπει σε ένα ρόλο και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να σκοτώσω τον καιρό μου. Υπαινίσσομαι την απογοήτευση μου, μέσα σε κοινές φράσεις, «δεν γίνεται τίποτα» η «τώρα είναι αργά». Μια αόριστη επιπόλαιη δυσαρέσκεια, που μου κρατά συντροφιά στις επιτόπιες διαδρομές μου.
Kάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν με διακατέχουν συναισθήματα αυτολύπησης. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές».


Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Tο θλιβερό φαίνεσθαι

Δεν θα προσθέσω ακόμα ένα χαρακτηρισμό για το χθεσινό ντιμπέιτ, η γενική παραδοχή από τους συμμετέχοντες για την αποτυχία του, τα λέει όλα. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε σε παρελθόντα χρόνο με αφορμή άλλα και διάθεση Ενεστώτα.
Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης. Τελικά έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Δεξιούς που ξεκινούν  από την «Χρυσή Αυγή και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς. Το χειρότερο όμως,  έχει   πολλούς, πάρα πολλούς,  μέσα στην ίδια την αριστερά.
Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει.
Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε πριν λίγα χρόνια να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσιο; Στις μέρες μας,   η λέξη πέρασε τις εξετάσεις, και οι αριθμοί  πλέον έχουν το πρώτο λόγο. 20.000, 30.000.  Όχι άνθρωποι. 


Τώρα για την πολιτική.   Το έχω διατυπώσει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν το προσπερνάω  με αδιαφορία. Δεν αντέχω να ζω, μέσα σ’ αυτήν την ελαφρότητα του «φαίνεσθαι». 
Μέσα από την παθογένεια του μεταπολιτευτικού σκηνικού, η πλειονότητα των πολιτικών μας έχει μάθει να προβάλλει «το φαίνεσθαι πάνω στο είναι». Στην πολιτική πάντα υπήρχε η λογική της αγοράς. «Να πουλήσει».  Tι; Φρούδες ελπίδες,  «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το κακό σήμερα,  παράγινε,  οι πολιτικοί συνεπικουρούμενοι από τα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα ενημέρωσης,  πουλάνε σε απίστευτες δόσεις «αέρα κοπανιστό», να φανεί πως κάτι κάνουν και ας μην κάνουν τίποτα.
Με εννοιολογικά  θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν  μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς ν’ αντέξεις, μέσα σε ένα  θλιβερό «φαίνεσθαι», όταν  γνωρίζεις πολύ καλά το «είναι»;
Πώς να αντέξεις αν δεν συγκρουστείς; Και μπορεί να χάσεις, θα κερδίσεις όμως ελεύθερες ανάσες και  κυρίως αυτοσεβασμό. Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Στο εκεί ελπίζω

Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Θα συνεχίσω, εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μου, γράφοντας, μέχρι το  τέλος, για να κάνω ευκολότερο  το πέρασμα του χρόνου. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι  οι δικοί  μας άνθρωποι,  μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,  που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά. Με το παράπονο δεν θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα,  που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις  και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,  πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου μάχη,  βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια μιας ζωής,  που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία.
Με λέξεις θα κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά μια μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη.
«Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» μας λέει ο Μπόρχες. Μια σαφή εξήγηση για την ανεξήγητη διαδικασία της γραφής.
Ο χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε ούτε ερήμην μας κυλά η ζωή. Υπάρχει και έχει χρώμα, ήθος, ιδεολογία, που εμείς της δίνουμε.
Έχει ακόμα και εκείνη την γενναία πίστη που διαθέτει δύναμη να νικά τις ένοχες και το μάταιο. Όσο για τη γραφή, αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Είναι η προσπάθεια πριν τα καταπιεί όλα η λήθη. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, που γράφτηκαν όμως σε ένα άσπρο χαρτί για να νικήσουνε τον τρόμο του. Κι έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς, Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας. Κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια  να νικηθούν οι ενοχές...
Στο Εκεί ελπίζω και γράφοντας το διαβάζω.
Διαβάζω το αύριο και συνειδητοποιώ πως είμαι περαστικός. Σ’ αυτό ελπίζω και ζω καλύτερα τη ζωή, λίγο πιο ελεύθερα και λίγο περισσότερο αυθεντικά. 
Επειδή ότι αγαπήσαμε σώζεται ανά τους αιώνες και ας μας πληγώνει ο χρόνος με άσπρα μαλλιά και με ρυτίδες. Και ας μην ξέρουμε τελικά πότε και που  θα μας δώσει ραντεβού η ζωή, με λέξεις θα εξαντλήσουμε  και το τελευταίο δευτερόλεπτο, που του απομένει.




Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ

Τα εκλογικά διλήμματα ποτέ δεν με άγγιξαν. Τα προηγούμενα χρόνια η αλήθεια είναι πως δεν με αφορούσαν, αφού ποτέ δεν σκέφτηκα να ψηφίσω τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Και σήμερα όμως, που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση διέψευσε τις προσδοκίες και μου στέρησε τον ενθουσιασμό, ούτε για μια στιγμή δεν μπήκα στην λογική των διλημμάτων. Η αριστερά είναι συλλογική υπόθεση, η επιτυχία ή αποτυχία, αφορά όλους και τον καθένα ξεχωριστά.. Η θλίψη, που εξέφρασα στα προηγούμενα κείμενα ήταν γιατί δεν τα καταφέραμε. Εμείς δεν τα καταφέραμε.
Μέχρι εδώ όμως... Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε Τέρμα. Η παραδοχή, ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής.
Τα περί σχηματισμού κυβέρνησης, όλοι μαζί για να σώσουμε την κατεστραμμένη χώρα είναι, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».
Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα που σήμερα γίνονται πρωτοσέλιδα, για να λάβουμε δικαίωμα εισόδου στη νέα εποχή.
Ο Λαός τραβάει αριστερά, απαιτεί από την αριστερά να πρωτοστατήσει, να προχωρήσει μπροστά χωρίς αυτούς που τον οδήγησαν στην καταστροφή. Οι απανταχού εξελίξεις πλέον, όλη η οικουμένη βρίσκεται κάτω από τα παράθυρα μας και δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Ο,τι λιμνάζει σέπεται κατά συνέπεια και η κοινωνία πρέπει να αλλάξει ταχύτητα και νοοτροπία. Να τρέξει με γερά πνευμόνια και ποδιά ακούραστα, με νέους ανθρώπους που δεν τους επιβαρύνει το παρελθόν.
Αυτοί που κυβέρνησαν. Αυτοί που κατέστρεψαν, σήμερα χωρίς αιδώ μιλούν για καταστροφή. Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αναβαπτίζονται, ανακηρύσσονται σωτήρες, κλέβουν λέξεις και συνθήματα, κινδυνολογούν, μέχρι θανάτου, και με περίσσιο θράσος προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι σαν Λήσταρχος Νταβέλης, φαντάζει στα μάτια ανυποψίαστου τηλεθεατή, ο Αλέξης Τσίπρας. Ορυμαγδός επιθέσεων από το ξεπερασμένο σύστημα, εναντίον ενός νέου πολιτικού, που δε πρόφτασε να κυβερνήσει.
Φταίει, η αριστερά γιατί μπήκε ανάμεσα από το δίπολο του διαβόλου, που για 40 χρόνια, δεν είναι λίγα, εδραίωσε ένα σύστημα, χρησιμοποιώντας, τις παροχές το ρουσφέτι, τα εκβιαστικά διλήμματα, την κινδυνολογία, τους εκβιασμούς.
Φταίει η αριστερά , που δε ξέρει να κυβερνήσει, που δεν έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες μεθόδους και δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Πράγματι,, τόση καταστροφή αν δεν έχεις εκπαιδευτεί, όπως τα πρώην κόμματα του δικομματισμού, πώς να την κάνεις.




Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...