Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Είναι δύσκολο να φανταστώ το τέλος της θάλασσας

Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτή η ανάγκη για τη φύση. Ίσως επειδή η φύση αλλάζει τα μεγέθη και με ηρεμεί. Νοιώθω μικρός μπροστά στον απέναντι βράχο. Χιλιάδες χρόνια είναι εκεί και χιλιάδες θα παραμείνει . Αυτή η σταθερά διευκολύνει τη μικρή ζωή μας και κάνει λιγότερα επώδυνα τα πράγματα ακόμα και όσο αφορά το τέλος της .. είναι δύσκολο να φανταστώ το τέλος του βράχου, το τέλος της θάλασσας. 
Η εισαγωγή για ένα παλαιότερο κείμενο ατελές, και ανοιχτό σε αναλαμπές μνήμης που θα του δώσουν κάτι παραπάνω.
Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… “να χτίζεις στην άμμο σα να ’ναι στην πέτρα.” Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή.
 

Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου, έχει να διηγηθεί ένα «πριν» και ένα «μετά». Τα μεσοδιαστήματα, ο περισσότερος χρόνος, κύλησαν χωρίς να το αντιληφθώ. Στο πριν και στο μετά των γεγονότων έζησα. Στην προσπάθεια και στο αποτέλεσμα, στο όποιο αποτέλεσμα. Στη χαρά της νίκης και στην πίκρα της ήττας. Στην πραγματική ζωή δηλαδή.
Καταστρέφω κύκλους και κάθε πλαίσιο που στάθηκε εμπόδιο στην ανάσα μου. Εκεί που νοιώθω ότι στερεύω πάλι γεμίζω. Όσο μεγαλώνω, το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Η μνήμη φιλτράρει τα γεγονότα μέσα από τις αισθήσεις, και έρχονται όλα μαγικά να σου φανερώσουν τη διάθεση της στιγμής, τους φόβους, τις αγωνίες, τη μουσική, τα αρώματα, τα μαύρα σύννεφα εκείνης της ημέρας, που ακόμα δεν είμαι βέβαιος αν σκέπαζαν τον ουρανό της Β..Δ Κέρκυρας, ή ήταν στον ουρανό της Άγριας Δύσης του «Μικρού Σερίφη».
Νιώθεις ότι όλα είναι εκεί, πριν και μετά από σένα. Νοιώθεις ότι το «Για πάντα» και να θέλεις δεν μπορείς να το προδώσεις και ας γνωρίζεις ότι σίγα σιγά τελειώνει. Τελειώνει το γεγονός, είσαι στο «μετά» και στο πάντα. Και είσαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα έρθει σαν αέρας να σου φανερωθεί. Μπορεί να είναι στο Παρίσι, που είχες σχεδιάσει, ή στη Ρώμη, μπορεί και εδώ κοντά απέναντι, χειμώνα. Σε ένα μπαρ που δεν πήγες, ή μια βραδιά με πανσέληνο, να επανορθώσει για εκείνη που έχασε. Το «για πάντα» ξεπερνάει τα συμβατικά χρονικά όρια μιας ζωής, περνάει στην αθανασία.
«Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στον χρόνο είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ», ισχυρίζεται στις «Αιωνιότητες» ο Μπόρχες , αλλ’ όμως αντέχουν και στο χρόνο, όσα δεν πουλήθηκαν και δεν αγοράστηκαν ποτέ: ο ουρανός, η θάλασσα, το φεγγάρι, ο ήλιος, ο έρωτας, το ποίημα, η επίγνωση, η ελπίδα, η μοναξιά, η ζωή. Ναι η ζωή. Το «για πάντα», να το υποστηρίζουμε και μετά...






Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Δύση και ανατολή


Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Όχι δεν διαγράφω την ιστορία, αν θέλουμε όμως να είμαστε ρεαλίστες, η ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με τα γειτονικά μας κράτη και κυρίως με την Τουρκία θα μας δώσει άλλη δυναμική. Έγραφα παλαιοτέρα: «όταν τα αδιέξοδα με τυλίγουν, γυρίζω πίσω αναζητώντας σταθερές». Σήμερα που η χώρα βρίσκεται χωρίς ορίζοντα, στη δίνη του εκφυλισμένου συστήματος που προσκύνησε, η επιστροφή στις ρίζες της, αποτελεί μονόδρομο. Η ψεύτικη εικόνα που δημιούργησε ο εκσυγχρονισμός κατέρρευσε, πρόδωσε τις προσδοκίες των νεοελλήνων που ξημέρωσαν φορτωμένοι, διαψεύσεις και αέρα κοπανιστό…

Το θυμήθηκα με αφορμή ένα καινούργιο τουρκικό, σήριαλ που θα προβάλλει η ελληνική τηλεόραση. Είχα αναρωτηθεί και εγώ για την απήχηση, που έχουν σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού τηλεοπτικού κοινού τα τουρκικά σίριαλ «Τα λαϊκά στρώματα, αυτά που τρέφονται ψυχαγωγικά με τηλεόραση, αναγνωρίζουν στις χονδροειδείς τυπολογίες των τουρκικών σίριαλ κάτι από τον χαμένο κοινωνικό εαυτό και τις παλαιές βεβαιότητες», υποστήριζει σε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση ο Ν. Ξυδάκης. «…Η σημαντικότερη αιτία για τη δημοτικότητα των τουρκικών είναι μάλλον η ψυχοκοινωνική αναδίπλωση των λαϊκών στρωμάτων ενώπιον του ναυαγήσαντος εκσυγχρονισμού. Οι αδρές, στέρεες δομές των τουρκικών οικογενειών, οι σπαθάτοι άντρες, με την υπερχειλίζουσα αρρενωπότητα, οι υπερθηλυκές γυναίκες που είναι όμως σύζυγοι και μητέρες, και όχι ξέκωλα ή dominatrix, το προστατευμένο χρήμα της κλειστής φαμίλιας, οι παγιωμένοι κώδικες τιμής, όλα τούτα τα προνεωτερικά ή πρωτοαστικά αναδύονται οικεία και ελκυστικά μπρος στα διψασμένα μάτια ενός ακροατηρίου που έχει χάσει τα ζύγια του, το ειδικό του βάρος, το παλαιό του μέτρο. Το ελληνικό κοινό βλέπει διψασμένο έναν παλαιό κόσμο, «ανατολικό», βραδύ και αδρό, τον κόσμο που έχασε. Εχασε τις μαντίλες και τα τσεμπέρια, λυτρώθηκε από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, αλλά δεν βρήκε σίγουρο βηματισμό και γονιμότητα στη φρενιτιώδη υστερονεωτερικότητα. Ο εκσυγχρονισμός έφερε διαψεύσεις, ματαιώσεις, πρόδωσε τις υπερτροφικές προσδοκίες. Και μας έριξε στα τούρκικα…»
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι τουρκικά σίριαλ, θα είχαν θέση στην ελληνική τηλεόραση, να όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και ύστερα από περιπλανήσεις στο ψεύτικο παράδεισο, αρχίζουμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε στη βάση μας, στα πιο κοντινά μας, σ’ αυτά που ταιριάζουν περισσότερο με την ψυχοσύνθεσή μας.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Η φύση εκδικείται

Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα, που επί της ουσίας τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
Και αίφνης οι τέσσερις εποχές μειώθηκαν σε τρεις, με προοπτική αργότερα να γίνουν δύο. Το καλοκαίρι κλέβει χρόνο απ’ το φθινόπωρο και οι πασχαλιές ανθίζουν το Νοέμβρη.
Δεν πρόκειται για απόσπασμα, μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας. Οι συγγραφείς κατέθεσαν τα όπλα και τις προειδοποιήσεις πλέον τις απευθύνουν επιστήμονες.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.


Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε τη δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφήμιζε, η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.
Τα περιβαλλοντολογικά κινήματα απορροφήθηκαν πλέον από τα κόμματα που καταχρώνται και εμπορεύονται τα όποια φιλοπεριβαλλοντικά αισθήματα των πολιτών. Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρον είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί. Το ενδιαφέρον όμως των εμπνευστών της είναι το κέρδος και αυτό ως γνωστό είναι το λάδι στη φωτιά που θα μας κάψει.
Και θα μας κάψει αν δεν αποχωριστούμε την προσφιλή συνήθεια του καναπέ. Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια όχι για να δούμε το έργο με το τέλος το κακό, αλλά για να προφτάσουμε. Ν’ ανοίξουμε τ’ αυτιά μας, τα από χρόνια κλειστά. Όταν εδώ και καιρό οι επιστήμονες μας προειδοποιούσαν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για την τρύπα του όζοντος, για την εξάντληση των πηγών, η ακοή μας διατήρησε ακέραιη την περηφάνια της.
Η φύση εκδικείται και είναι ανίκητη και αυτή τη δύναμη της, ακόμα και πληγωμένη από την απληστία μας, μας την υπενθυμίζει. Και επειδή η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι υπόθεση ατομική, ας ευχηθούμε ετούτο τον αιώνα η παγκοσμιοποίηση να στρέψει προς τα εκεί το βλέμμα της.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...