Τελευταία σελίδα αριστερά

Και είχα μια ελπίδα ότι η "πρώτη φορά αριστερά" θα καταργούσε τις παρελάσεις. Τι άλλαξε θα μου πείτε, για αλλάξει και αυτό; «Να καταργηθεί ο αναχρονιστικός θεσμός των παρελάσεων. Για μια ακόμη χρονιά οι μαθητές και οι μαθήτριες θα παρελάσουν για να γιορτάσει το «έθνος» και να επιβεβαιωθεί άλλη μια φορά ότι οι παρελάσεις το μόνο που δεν κάνουν είναι να καλλιεργούν την ιστορική μνήμη.Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου δεν μπορεί παρά να είναι το διαχρονικό μήνυμα της αντίστασης και της ανυπακοής απέναντι σε όλους όσους μας κλέβουν το μέλλον. Οι αγώνες του σήμερα, λοιπόν, και όχι οι στρατοκρατικές παρελάσεις είναι αυτοί που θα δικαιώσουν τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής για τη δικαιοσύνη και την κοινωνική απελευθέρωση». (ΣΥΝ, 2011) και μέχρι να γίνει κυβέρνηση υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριζαν την κατάργηση των παρελάσεων.
Παραμονή εθνικής επετείου. Σε μια χώρα χρεωκοπημένη, παραδομένη στους δανειστές, υποταγμένη, στο ΔΝΤ, επιμένο…

Για ένα διάστημα, μέχρι το χέρι να συνηθίσει στα παλιά θα σταματήσω να γράφω στον υπολογιστή. Έρχεται σιγά σιγά χωρίς να καταλάβεις και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι υπάρχει δυσκολία να πιάσεις το μολύβι και με την άνεση που κάποτε είχες, να γράψεις εκείνα τα όμορφα καλλιγραφικά. Μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι το χέρι να ξαναθυμηθεί, τα κείμενα θα είναι χειροποίητα. Στο κυνήγι του χρόνου, θα φτάσουμε κάποια στιγμή όχι μόνο να ξεχάσουμε να γραφούμε, αλλά και να μιλάμε.Για τα μαθηματικά δεν γίνεται λόγος. Το ένα και ένα σε λίγο θα τον υπολογίζουμε για έντεκα

Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της όντως ζωής.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας …

Και είναι ο χρόνος που σε οδηγεί αναγκαστικά στις αποθήκες. Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες. Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στη θλίψη. Είναι αυτοί που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι που ήταν τότε, είναι αυτοί που είναι σήμερα. Δεν νοσταλγώ και δεν επιθυμώ κάτι ξανά. Μόνο να θυμηθώ προσπαθώ. Μέρες 2007 φθινόπωρο και πάλι, τότε είχαμε Ν. Δ τώρα έχουμε ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε και τώρα ΠΑΣΟΚ. Και τότε και τώρα μελαγχόλησα. Φθινόπωρο και Κυριακή και τότε με στεναχώρησε η ομάδα μου, όπως και χθες. Το κείμενο 2007, όπως θα το έγραφα και σήμερα.
Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Να τες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Να τες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητες.

«Κυριακή απόγευμα. Ο ουρανός είναι βαθύγ…